साहित्यिकांनी समाजाचें रक्षक जावचें

भांगरभूंय | प्रतिनिधी

लेखक आपले पदरचे कांयच मांडिना जें जें वास्तव आसा, जिणेंत जो जो मनीस दीसपट्टे अणभवता ताचेंच दर्शन साहित्यांतल्यान घडयता.

प्रतिभावंत लेखक सृजनात्मक पद्दतीन एखादी दर्जेदार साहित्य कलाकृती जल्माक घालता आनी वाचक त्या कलाकृतीचेर
 जाम फिदा जाता. म्हणजेच ती त्या लेखकाची प्रज्ञा आनी साधना आसता. लेखक जेन्ना एखादी साहित्यकृती निर्मिता ताचे फाटल्यान कितें तरी कारण आसतलेंच. कितें तरी घडले बगर साहित्याची निर्मणीच जावच नजो अशें म्हजें मत. साहित्यकार हो मुळांत संवेदनशील वृत्तीचो आसचो, आनी आसूंक जाय. लेखक सरभोंवतणची दर एक हालचाल वा समाजांतल्या दर एक मनशाच्यो वृत्ती प्रवृत्ती तो बारिकसाणेन नियाळटा, अणभवता आनी साहित्याच्या वेगळ्या वेगळ्या फर्मात तें तें कलाकृतीक जल्माक घलता. ताचो उद्देश एकूच मनशान मनीसपण आपणावचें आनी मनीसपणाचें आनी सैमाचे संवर्धन करचें होच एक हावेस बाळगून साहित्यकार साहित्य रचता. तो निखटे समाधाना खातीर बरयना, आनी पुरस्कार मेळोवपा खातीर वा प्रसिध्दी खातीरूय तो बरयना. तो ताचे सर्जनशीलतेक नव चैतन्य दीत आसता. समाजाक जेन्ना जेन्ना मार्गदर्शनाची गरज भासता तेन्ना तेन्ना साहित्याकार त्या त्या विशयाक वाचा फोडटा हेंवूय आमी जाणात.
जेन्ना समाजांत मनशाचें जगणें पुराय जिवसृश्टीक वा समाजाक घातक थारता तेन्ना पयलीं लेखक नांवाचो प्राणी जागो जाता. लेखक हो दूरदृश्टी आसचो पडटा. साहित्य वयरसून पडना तें समाजा मदींच आसता, साहित्यकार तें मनशा मनाशां मदी सोदता आनी वेवस्थींत मांडटा. तें मांडपाची कळाशी लेखका कडेन आसची पडटा. लेखक आपले पदरचे कांयच मांडिना जें जें वास्तव आसा, जिणेंत जो जो मनीस दीसपट्टे अणभवता ताचेंच दर्शन साहित्यांतल्यान घडयता. केन्नाय कल्पना विलास आसता ना अशें ना. साहित्यकार हो समाजाचो खरो मार्गदर्शक. समाजाचे पडबिंब तो साहित्यांतल्यान दाखयता.
साहित्यकार जी रचना करता तीं कोणाक तरी टार्गेट करपाच्या उद्देशान आसना. वा तीं कोणें स्वताक लावनूय घेवपाचें आसनात. पूण कांय महाभाग बेठेच आपणाचेर ओडून घेता. साहित्यकाराक जो अणभव येता त्या अणभवाची ती अनुभूती आसता. कारण एखाद्या वायट अणभवान तो अस्वस्थ जाल्लो आसता आनी ती अस्वस्थताय ताका स्वस्थ बसूंक दिना आनी तेंच पिडेंतल्यान ताचे कलाकृतीचो जल्म जाता. ती बरयले बगर ताचे समाधान जायना. तो घुस्मट्टा. कारण मनशाचेर जाल्लो अन्याय ताका सोसना आनी तो पेटून उट्टा ताका आमी बंडखोर साहित्यीक म्हण्टा. केन्ना केन्ना मनशाक इतलो उन्मांद जाल्लो आसता ताचे कडेन तरसादीन झुजचे परस शब्दांचो मार दिवप योग्य थारता, त्या उद्देशांतल्या साहित्यीक रचना घडटा. ‘‘समजनेवालो को इशारा काफी होता है’’ शाण्या मनशांक शब्दांचो मार. ही म्हण बेठीच तयार जावंक ना. साहित्य हे समाजांतल्या प्रत्येक घटका खातीर प्रबोधनकारक आसपाक जाय.
समाजांत कांय साहित्यीक आपणाक आयिल्ल्या अणभवांक भौशीक स्वरुपांत मांडटा. तर केन्ना दुसऱ्याक आयिल्लो अणभवूय आपलोच कसो करून मांडटा. तर केन्ना परकाया प्रवेश करून व्यक्त जाता. सगल्यांचो उद्देश एकच, समाजाक समजावणी दिवप. साहित्य म्हणजे साहित्यकारांच्या भावभावनांक जेन्ना उमाळो येता तेन्ना तो तो विशय प्रकट जाता. ताचे तकलेंत तो खूब पयलीं सावन रुजवणां आयिल्लो आसता, विचार पिकून जेन्ना लंग्ग जाता तेन्ना तो सहज लेखणेंतल्यान देंवता. धव्यार काळें करप म्हणजे साहित्य न्हय. धाडोवन धोडोवन लेखक जायना. हाजें ताजें चोरुनय लेखक जायना, आनी एक दोन पुस्तकां प्रकाशीत केली म्हणूनय कोणे लेखक म्हूण मिरोवप समा न्हय. ज्या लिखाणाक खोलाय आसपाक जाय. लिखाण अर्थपूर्ण आनी सौंदर्यपूर्ण आसपाक जाय. अलंकारीत नासल्यार जाता पूण सहज सोंपें आनी सुटसुटीत सामान्य मनशांक समजता ते शैलीन आसचें. लेखकान स्वताक सामान्य समजून लेखन करपाक जाय. वाचप्यांक गृहीत धरूंक फावना आनी तर्क लावनूय हवेंत बाण मारून बरोवंक जायना. लेखकान साहित्या कडेन प्रामाणीक आसपाक जाय. कितें म्हण्टा तें कोक्रीट आसपाक जाय.
कोणूय एखादो नवोदीत लेखक बसीत येतना कविता बरयली म्हण्टा. कविता इतलीं सोंपी तर. एक एक कविता अवतरपाक वर्साचीं वर्सा लागतात. कोण म्हणटा आपणें एके रातीन नाटक बरयलें. अशे आसनात. दर्जेदार रचना घडपाक खर साधना आनी तपश्चर्या लागता. दर्जेदार साहित्य निर्मिती करप म्हणजे चणे तोंडांत उडोवपाचें काम न्हय. साहित्य बरोवप इतलें सोंपें ना. अक्षर साहित्य, वैश्वीक पांवड्याचे साहित्य, प्रादेशीक साहित्य, ग्रामीण साहित्य, दलीत साहित्य, विज्ञान साहित्य, बोलीभाशेंतलें साहित्य, लोकसाहित्य, इतिहासीक साहित्य मनशाक प्रेरणा दीत आसता. साबार साहित्यांचें वाचन जाय. लेखकान परिपक्व जावपाक जाय.
साहित्यीक मनीस कितें करता ताच्या मनांत उत्पन्न जावपी विचारांक व्यक्त करून तांची वाट मेकळी करता. ताका जें कितें दिसता तें तो उलयता, बरयता. सामान्य मनीस उलयनात. व्यक्त जावंक भितात. आमी दर एकलो वेगळ्यावेगळ्या मळा वयले अणभव संपन्न मनीस. पूण आमी सगले लेखक जावंक शकनात. ती कला विकसीत करची पडटा. मुळांत प्रतिभा आनी प्रज्ञा आसची पडटा इतलेंय आसून तुका सरस्वती प्रसन्न जावची पडटा. तुजी साधनाच तुका येसा कडेन घेवन वता. पुस्तकां वाचतनाच मनशाक मनीस आनी सैम वाचूंक कळूंक जाय. खरें फट हांची पारदर्शकपणान तपासूनूच तुवें खऱ्यांची वाट धरची आसता. स्वता मांडिल्ल्या विचारा कडेन ठाम रावपाक जाय. साहित्यिकान आयज एक फाल्यां एक असो बदलूंक फावना. प्रत्येक साहित्यकाराचो एक एक पींड आसता. एक एक शैली आसता. वाचकूच थारयता कोण लेखक अभ्यासू आनी विचारवंत, प्रतिभावंत, आनी कोण लेखक ढोंंगी. लेखक मुळांत चारित्र्य संपन्न आनी प्रज्ञावंत आसूंक जाय. लेखक भिजूड आसूंक फावना. लेखका कडेन दुश्टबुध्दी, फटींगपणाय आसूंक जायना. लेखकान समाजाचो रक्षक जातनाच बरो मार्गदर्शकूय जावचो. लेखकान पुरस्कारा फाटल्यान लागूंक जायना पुरस्कारान लेखकाक सोदीत येवपाक जाय.

काशिनाथ नायक
9158345844