दुस्वासा विरयत आनंदान जगुया

भांगरभूंय | प्रतिनिधी

आदीं खंय देव सर्गार दाखयताले आतां मार्गारूच दाखयता. गरजे भयर एकांमेका विशीं आमच्या मनांत दाटिल्लो दुस्वास पयस करुया आनी आनंदान जगुया आनी दुसऱ्याचे जिणेंतूय रंग भरुया

आयज मनशां मनशां मदीं दुस्वासाचोच उजो पेटपाक लागला. कोणूच कोणाचें बरें म्हणटा तें उलयनात. चडसो लोक
 एकामेकाचेरूच जळटा, आनी जण एकलो आपल्या दुस्मनांकूच खेपतना दिश्टी पडटा. हालींसरा इश्टागती परस दुस्मानकायूच चड वाडपाक लागल्या. प्रेम कोणूच वाटूंक सोदिनात. हाचोच अर्थ असो की प्रत्येकाक दुस्मान हो आसाच. दुस्मनां विरयत आनी दुस्वासा बगर आयज मनीस मेळप कठीण जाला. सरसकट मनशाक अशीं संवय जडल्या की तो आपुणूय सुखांत जियेना आनी दुसऱ्याकूय सुखान जगूंक दिना. एकामेकांक सोंपोवपाचीच भास करता. कितें करतलो? कर्माचो भोग म्हणचो पडलो ना. प्रत्येक जाण आपूण साव म्हणपाचो आव हाडटा. पूण खरेपणी तशे ते आसनात. सद्याचीं समाजीक परिस्थिती सामकी विचित्र अवस्थेंतल्यान वता. दिसानदीस मनशाच्या मनीसपणाचो धूप जायत चल्ला. सगलो अन्याय मोन्यांनी सोंसतात. सगलेच मौनीबाबा जाल्यात. लोकांच्या मार भिस्क्यार. लोकांक फक्त जाय पयसो.
पयशां खातीर गुलामगिरी स्विकारतले इतल्या सकयल्या पांवड्यार हो मनीस पावला. पयसो म्हणल्यार तांचे खातीर सर्वस्व. ते पयशांनी कायद्याक लेगीत बॅन्ड हाडटात. राजा आसूं, वा रंक आसूं तांचे मुखार हुजरे कशे मानो बागयतात. ही वृत्ती बदलपाक जाय. मनीस दिसानदीस हावरट आनी जनावरां पाश्ट जायत आसा. शिकून संवरून ब्रुत वागपाक लागला. ताका आपलो सुवार्थ सोडून दुसरें कांयच येवजना वा झळकना. सगलो दिखावो. फक्त भासयतात आपूण म्हणजे सगलें.
मनांतल्यान काम करपी थोडेच आसतात, जे जनहिता खातीर तळमळटात. चडश्या लोकांचेर पिरंगण पडिल्ली आसता. आपलीं कामां वेवस्थीत करतले, समाजीक कार्याक आंग मारतले. दर एक मनीस म्हणल्यार कोल्ली वेपार कसो?
समाजांतल्या फडतूस मनशांक लोक माथ्यार घेवन नाचतात. फक्त आपलो सुवार्थ सादोवपाक लागून. खरें म्हणल्यार हे लोक म्हणल्यार पाडसा वेले कुवाळे. तांकां आपल्या फायद्या बगर दुसरें कांयच लागना. मोराचें पांख लावन मिरोवपी कावळ्याकूच हे मोर म्हूण पाचारतात, आनी शिंवाचे कातडें पांगरून सवंग घेतिल्ल्या कोल्याक हे लोक शिंव समजतात, आनी समाज असल्याच लोकांक पुरस्कार दिवन माथ्यार घेवन नाचतात. रडयांनी खेळपी मनशांक कोण कितें करतलो? जे देवाक लेगीत भियेनात थंय सामान्य मनशांचें कोंत आसा. जाचो ताचो कर्मभोग ताचो ताकाच खबर. आमकां कोणांय विशीं उलोवप खूब सोंपें. पूण जें कितें भोगणार ते लोक भोगतात आनी जे मनस्थितींतल्यान वतात तें भोगतल्याकूच कळपाचें. रानांतलो शिंव जाण्टो जातकूच ताका जगणें लेगीत अस्सह्य जाता, तेन्ना हुंदीर लेगीत ताच्यो चिकरभासो करता. तीच गत मनशाचीय जाल्या. आयज काल कोणाक पातयेवं नजो. वा कोणाचेर भरवंसो दवरूं नजो. कारण ह्या कलियुगांत कोण कोणाचो नासता, भटो भटो आपल्यो वांटो.
निमाणें मनीसपणूच शेर्त. समाजांत जाण्ट्यांची जावपी उपेक्षा, वाडपी वृध्दश्रम, वाडटे रस्तो अपघात, दीसपट्टी वाडटी मरणां, बलात्कार, खून दरोडे पळयतकूच वा आयकतकूच तकली सामकी सण्ण जाता. ज्या घराब्याचेर काळान घालो घाला तांचे वेदनेचेर कोण फूक मारतलो? काळजाक जावपी वेदना ही वेदनाच आसता. ती समजून घेवपाक संवेदनशील मन आसचें पडटा. आयज तीच संवेदना बोथट जायत चल्ल्या. चडशांचीं मनां ही पुर्वग्रहदुशीत जाल्ली आसात. आमकां आमचे परस मुखार गेल्लो कोणूच नाका. आमचीं मनीसघाणी वृत्ती दिसानदीस बेन्नूल मातची तशी बळावत चल्ल्या.
अधर्मान मेळत ताचे कडेन आमी झगडीं झुजां मांडून झगड्याकार, किजिलीं मनीस म्हूण कित्याक जगूंक जाय? आमकां बरें मनीस म्हूण समाजांत जगूंक येना काय? आमचीं मनां जीं प्रदुशीत जाल्यांत तीं निवळ करपाची खरी गरज आसा. कांय मनीस इतले विकृत वृत्तीचे आसतात म्हूण सांगू. सामकी आंडग्यांची मुळां कशीं. खरें म्हणल्यार हें लोक सामान्य मनशांचो मानाय म्हणूनच वापर करतात आनी आपली पोळी भाजून घेतात. सामकें सालाझार वृत्तीचे कशे.
खूबशे फावटी समाजीक मळार वावुरतना विंगड विंगड सभावाचे लोक तुज्या संपर्कात येतात. कांय जणांक तूं तुज्या काळजांत जागो दिता. तर कांय जणांचो तुका इतलो वायट अणभव मेळटा, दिसता ह्या लोकांचें सपन लेगीत पडूं नाका. कारण ते इतले त्रासदायक आसतात की तुवें चितिल्लें लेगीत नासता. असले हीन वृत्तीचेय लोक ह्या समाजांत वावुरतात म्हूण. तुजेंच खावन तुकाच लुबाडपी असले वृत्तीचे. सामकें धेंक नाशिल्ले भशेन. असल्यांक मनीस तरी कशें म्हणप? असले वृत्तीचे लोक पायलेक पंचवीस तुजे आशिकुशीकूच मेळटले.
कांय जणांक पयशांच्या बळार सरकारी नोकरेची सोर्त लागता. कुवत आसना. पूण तो स्वताक व्हडलो बुदवंत समजता आनी हेरांक सरसकट उणाक लेखता. वेव्हार ज्ञान शुन्य. मनीस म्हूण एकदम भोटो. हांगा पुस्तकांतली फिलोजोफी कित्याक उपकारना. दुसऱ्या मनशाक व्हडपण दितकूच आपूण नकळटां व्हड जाता म्हणपाचें हे लोक विसरतात आनी आपलेच गुरमेन वागून आपलीच पत व्हगडावन बसतात. जिणेंत वावुरतना समाजीक भान गरजेचें.
मनशाक चड तरतर आसूंक फावना, आनी मनशान व्हडल्यो व्हडल्यो मिजासी मारूनय उपकारना. कित्याक जाय त्यो मिजासी? कसलीं मोटेपणां आनी कित्याक तीं खोटेपणां. हाका त्रास कर ताका त्रास कर. कोणें सांगलां? देवाचो वर घेवन कोणूच जल्मल्लो ना. सरसकट सगले मरतलेच. पूण आपणें केल्ल्या वायट कर्माचीं फळां हांगाच आमकां भोगचीं पडटलीं म्हणपाचें कोणेंच विसरूंक जायना. आदीं खंय देव सर्गार दाखयताले आतां मार्गारूच दाखयता. गरजे भयर एकांमेका विशीं आमच्या मनांत दाटिल्लो दुस्वास पयस करुया आनी आनंदान जगुया आनी दुसऱ्याचे जिणेंतूय रंग भरुया.

काशिनाथ नायक
9158345844