म्हादय माये,आमीं पिशीं गे !

भांगरभूंय | प्रतिनिधी

आवय जावप म्हळ्यार कितें हाची जाणवीकाय फक्त एके आवयकूच आसता. णव म्हयने कुसव्यांत सांबाळिल्लो भुरगो जेन्ना व्हड जावन आवयक सोडून वता, तेन्ना चिरुन गेल्ल्या आवयच्या काळजाची व्यथा फक्त एके आवयकूच समजता. पूण माये, तूं आमची आवय जावन पसून, तुजी व्यथा समजपाक आमी कित्याक फाटीं पडलीं, तेंच कळना गे. तुंवेन आमकां वर्सान- वर्स, पिळगेन-पिळगी सांबाळ्ळी आनी तुकां सांबाळून घेवपाची जेन्ना आमची पाळी आयली तेन्ना तुकाच आमी न्हयकारून गेलीं. माये, “मनीस खंय सदांच अनुपकारी”, हें वाक्य, तुजे थांय आमचें वागणें पळोवन, प्रत्यक्षपणान सिद्ध जाल्लें दिसता गे. पूण आमच्या पिशेंपणाक लागून आमीं उपकारीपणाचो अर्थूच विसरल्यांव आनी तुकां सोडून दिवपाक आमी स्वता जावन फुडें सरल्यांव.
माये, तुज्या हाती- पायांक बेडयो घालून तुका चिड्डीतल्यांक, धोंगशीतल्यांक, तुजी परवानगी घेनासतना तुजेर हात घालतल्यांक आमी मुकट्यांनी पळयतांव. सदांच मोठ्यान उलयतल्यांचो ह्याच वेळार ताळो बसला काय म्हूण प्रस्न पडटा. ल्हान आसतना कोणेनूच जर म्हज्या आवयक “आपली आवय ती” अशें म्हणलें जाल्यार त्या मनशाचो दोळे फोडून राग मारतालो, मात आयज परकी लोकांच्या हातांत आमचे मायेक शेवटितना आमचें मन कित्याक फाटी- फुडें जायना?
इतले पाश्ट आमी कशे जावंक पावले गे माये? तुवेन आमकां इतली माया दिली म्हणून? तुंवेन आमकां मागिनासतना सगळेंच दिलें म्हणून? तुंवेन आमचो इतलो मोग केलो म्हणून? हय! घडये ह्याच कारणांक लागून. तुंवेन जर आमचे थांय दुस्मानकाय दाखयिल्ली जाल्यार घडये आयज तुकां आमी आमच्या माथ्यार बसयतलीं आसलीं.
तुकां दितली पिडा- पीड पळोवन, तुज्या स्वताच्या भुरग्यांनी तुजेर केल्ली आगळीक पळोवन, “अस्तुरी, ही सुरक्षीत ना” ह्या वाक्याची सत्यताय परत एकदां जाणवता गे माये!
म्हादय माये, आमी पिशीं गे! ह्या पिश्यांक तूं ख्यास्त लाय, घडये तेन्नाच तुजी हीं भुरगीं सुदरतलीं. पूण भंय दिसता गे माये, तेन्ना चडूच उशीर जालो जाल्यार?

मेगन दे सौजा
7218609502