भांगरभूंय | प्रतिनिधी
शुक्रार ते आयतार मेरेन ‘पर्पल फेस्त’ हो दिव्यांगां खातीर आशिल्लो खास महोत्सव जालो. देशभरांतले पांच हजारां वयर प्रतिनिधी वांटेकार जाल्ले. संस्कृतीक कार्यावळी, खेळा सर्ती, परिसंवाद जाले. दिव्यांगां वांगडा तांच्या पालकांकूय ह्या महोत्सवांत मोलादीक मार्गदर्शन जालें. देशांतलो हो अशे तरेचो पयलोच महोत्सव. फुडल्या वर्सा तो हरियाणा सरकारान आयोजित करपाची इत्सा उक्तायल्या. मात, इफ्फी भशेन ह्या महोत्सवाचेंय गोंय कायमचें थळ जावचें, हे खातीर सरकारान आतां सावनूच यत्न करचे. कारण पर्यटनाचे नदरेन आमकां तें फायदेशीर थारतलेंच, त्या निमतान दिव्यांगां खातीर फावो त्यो साधनसुविधा आनी हेर गजाली वेगान जाग्यार पडटल्यो.
जें विचारमंथन, येवजण्यो, थाराव, मागण्यो, घोशणा महोत्सवांनी जातात, ताचे कडेन उपरांत आडनदर जाल्ली दिसता. ‘रात गयी सो बात गयी’ सारकें सगले वागतात. एक दिसाचो उत्सव मनोवपाचो, मागीर सगलें विसरून आपापल्या मार्गांक लागपाचें!! वाटेकार जावप्यांक ताचें व्हडलेशें पडिल्लें नासता, पूण आयोजक, ते संस्थेचे जाळवणदार, संबंदीत सरकारी खातें, म्हामंडळ… हांणी फुडलो महोत्सव येता म्हणसर आदल्या महोत्सवांत जें कितें थारायिल्लें, तें प्रत्यक्षांत आयलां काय ना, ताचो नियाळ घेवंक जाय. धोल- ताशे वाजपाक सुरवात जाली काय मेंदवाक एके तरेची झिंग चडटा आनी कांय वेळान सगलें शांत जातकच आयकुपी पयलीं आशिल्लो तसो जाता, तसली गजाल जावंक फावना. दिव्यांगाच्या ह्या महोत्सवा निमतान समाजीक, उद्देगीक, अर्थीक मळांचेर जें कितें हावेस उक्तायल्यात, ते प्रत्यक्षांत येवपाची गरज आसा.
दिव्यांग जना खातीर सुविधा उबारपाचो वावर नेटान चालू आसा. पणजे शारांत हें काम 70 टक्के जालां, हेर शारांनीय तें जातलें, अशें मुख्यमंत्री सावंत हांणी जाहीर केलें. बरी गजाल. शारां प्रमाण गांवांनीय तें जावचें. दिव्यांग कुबडी, बडी, व्हिल चॅर घेवन कसल्याय कामांक येतात, तेन्ना तांकां संबंदीत कार्यालयांत सोंपेपणी वचपाक मेळना. कांय कडेन सरकारी, पंचायत- पालिका कार्यालयां पयल्या मजल्याचेर आसात. व्हिलचॅर भितर व्हरपाक खास मार्ग नासता. इमारतींक लिफ्ट नासता. ही मुळावी सुविधा दिव्यांगांक मेळपाक जाय. जंय हें शक्य ना, थंय कर्मचाऱ्यांनी सकयल येवन बारीक- सारीक सरकारी काम करूं येतात. तळमाळयेचेरूच दिव्यांग भावा- भयणीं खातीर खास तजवीज करूं येता. येरादारीची समस्या व्हडली. दिव्यांगांक वयर चडपाक सोंपें जातलें, अश्यो गोंयांत कितल्यो बशी आसात? खाजगी बस तर एकूय ना. राखीव सिटांचेरुय कांय बायलो बशिल्ल्यो आसतात.
दिव्यांग भुरगीं हीं विशेश. तांचे कडेन एक तरी वेगळो गुण आसताच. तो सोदून तांकां उर्बा दिवंक जाय. पाप, अपराध जालो म्हूण अशी भुरगीं जल्मलीं, अशी अंधश्रद्धा समाजांत आशिल्ली. लज, फटीचे प्रतिश्ठेक लागून असल्या भुरग्यांक लोक समाजा पसून लिपयताले. मात आतां समाजूय शाणो जाला. कांय प्रमाणांत समाजान ह्या भुरग्यांचो स्वीकार केला. पूण अशा लोकांचो आंकडो वाडपाक जाय. सरकारी यंत्रणा, खाजगी संस्थांनी प्रत्येक तालुक्यांत शिक्षणाची सुविधा (सध्या आसा, ना अशें ना) उपलब्ध करून दिवंक फावो. तांचे खातीर कुशळटाय प्रशिक्षण केंद्रां सुरू जावंक जाय. ज्यो संस्था हें काम करतात, तांकां सरकारी अनुदान दिवंक जाय. कांय जाणांक तें मेळना. सरकारी, खाजगी नोकऱ्यांनी दिव्यांगांक घेतात, तो आंकडो वाडचो. तांचे खातीर खास कायदे करतले, तश्यो खास नोकऱ्योय तयार करूं येतात. दिव्यांगांक युनिक डिसेबिलिटी आयडी (युडीआयडी) मेळटा. तीं आसल्यार दाखले, प्रमाणपत्रांच्यो फायली सांबाळपाक नाकात, सरकारी सवलती घेवपाक हें एकूच कार्ड पुरो. आमच्या गोंयांत दिव्यांग व्यक्ती कितल्यो आसात आनी तांकां सगल्यांक हीं कार्डां मेळ्ळ्यांत काय हाची तपासणी सरकाराक करची. समाजकल्याण खात्या वतीन हें काम कांसवाच्या न्हय, सोंश्याच्या वेगान जावचें.
दिव्यांग जन हे आमचेच भाव, भयणी, पूत, धुवो. तांची जीण सुखी करप हें सगल्यांचें काम. जांकां घरा भायर सरपाक जमना, तांकां मजतीचो हात दिवप, घरा वचून तांचें सरकारी काम करप ही आमची लागणूक. तांकां आम्ही आमचे मदलेच एक मानतले, तेन्नाच तांचे आनी तांच्या कुटुंबाचे प्रस्न
सुटावे जातले.
खिणाखिणाक ताज्यो घडणुको आनी तुमचे कडेन संबंदीत दरेक खबर मेळयात एका क्लिकाचेर! फेसबूक, ट्विटराचेर आमकां फॉलो करात आनी व्हाट्सएप सबस्क्रायब करपाक विसरूं नाकात.
