अशक्य न्हय विश्वगुरू जावप

भांगरभूंय | प्रतिनिधी

सवसारांत सगल्यांत चड लोकसंख्या ज्या देशांची आसा, ते देश अजूनय विकसनशील देश उरल्यात. तांच्या मानान ल्हान देश कांय वर्सां भितर गिरेस्त, विकसीत जाल्ले संवसारान पळयल्यात. तरीय योग्य फुडारपण मेळत आनी तें समाजाक वयर काडपाक सर्वांगी उदरगतीचेर लक्ष दित जाल्यार देश सगल्या मळांचेर बळिश्ट जावपाक वेळ लागना. पूण ते खातीर जाय कश्ट. कृती करीनासतना ओगीच उलयत रावपाक जायना, अशें संतांनी बरोवन दवरलां. तरीय मनांतली इत्सा प्रकट करून ती पूर्ण करपाक पेंगट बांदून वावराक लागप वायट न्हय. निश्ठा, जिद्द, प्रामाणीकपणा, मनांत कसलोच हेतून दवरिनासतना दिसरात काम केल्यार यश मेळटाच मेळटा. भारताक विश्वगुरू करपाक शकतलो, असो समाज राष्ट्रीय स्वयंसेवक संघाक घडोवपाचो आसा. ते खातीर तन, मन, धन अर्पण करून देशाची सेवा करपी स्वयंसेवक तयार करपाचें काम संघ करता, अशें सरसंघचालक मोहन भागवत हांणी सांगलें. संघाचें हें सपन साकार करपाक आतां सगल्यांनीच मतभेद आनी मनभेद विसरून मुखार येवचें पडटलें. चीन आमचे फुडें पावला. अमेरिका, रशियेक चाळोवन दाखोवंक लागला. लोकसंख्येन हो पयल्या क्रमांकाचो देश. आमी अंदूं ताका फाटीं उडोवन संवसारांत नंबर वन जावपाचे आसात. तशेच हेर मळांचेरूय आमी चीनाच्या मुखार वचपाक जाय.
आमच्या देशाक महासत्ता, विश्वगुरू करपाचे यत्न चल्ल्यात. तें करतलो जाल्यार लश्कर, अर्थीक, तांत्रिक मळाचेर आमी मुखार आसपाक जाय. वट्ट देशी उत्पादन (जीडीपी) वाडपाक जाय. धोरणात्मक निर्णय घेवपांतूय आमी हुशार जावंक जाय. शेजारी देशांक आमचो आदरयुक्त भंय आसूंक फावो. मुख्य म्हणल्यार संवसारीक पांवड्याचेर आमी ‘दादा’ (अर्थांत बऱ्या अर्थान) जावंक जाय. तें विश्वगुरू जावपाचे दिकेन पयलें पावल आसतलें. 1991 वर्सा अर्थतज्ञ (उपरांत प्रधानमंत्री) डाॅ. मनमोहन सिंग हांणी आंखिल्ल्या धोरणाक लागून जागतिकीकरणा उपरांत आमचो जीडीपी दरवर्सा 6 ते 7 टक्के वाडलो. आतांय भारतीय अर्थवेवस्था नेटान वाडपाक लागल्या. आनीक सात वर्सां उपरांत आमी संवसारांत तिसऱ्या क्रमांकाचेर पावतले, असो अदमास आसा. ते खातीर दरेक घर सुखवस्तू जावंक जाय. मात, भारतांत गरीब लोक चड गरीब, तर गिरेस्त चड गिरेस्त जावप अजून चालू आसा, अशें तज्ञांचें मत. ही असंतुळा बेगीन सोंपत जाल्यार विश्वगुरू, म्हासत्ता जावप सोंपें जातलें.
आमच्या देशांतली गरिबी पयलीं सोंपपाक जाय. ते खातीर शिक्षण, रोजगार, साधनसुविधा, भलायकेच्या मळाचेर क्रांती जावची पडटली. देशाच्या खांची कोनशांनी येरादारी, उदक, वीज, भलायकी सुविधा, शाळा, मैदान, मोबायल नेटवर्क पावप गरजेचें. गुन्यांवांचेर नियंत्रण जाय. भ्रश्टाचार, गैरकारभार करप्यांक कडक ख्यास्त जाय. थंय भेदभाव नाकात. प्रत्येक शिक्षीत हाताक रोजगार मेळत जाल्यार देश वयर रोखडोच वयर सरतलो. फक्त अर्थीक नदरेन गिरेस्त जावन उपकारचें ना. समाजा मदीं एकवट, मोग, परोपकार आसपूय तितलेंच गरजेचें. दुस्वास पातळप्यांचेर, फटी मारून वा आपल्याक बऱ्याक पडटा तें सांगून लोकांची दिशाभूल करप्यांचे फाटीर बरो सणसणीत दांडो पडूंक जाय. झूज, संकश्टा वेळार देश जसो एक जाता, तसो सदांच कित्याक जावचो न्हय? देश स्वतंत्र जावन 75 वर्सां जालीं, तरी आमचे अर्द्या वयर भाव गरीब, अतिगरीब आसात. तांचेर अजून अन्याय, अत्याचार जातात. लाखांनी लोकांक अजून एकवेळाच्या जेवणाचेर दीस धुकलचे पडटात. रोजगारुच हें दळडीर सोंपोवंक शकता.
भारतांत पयलीं हिंदू आशिल्ले. उपरांत हेर धर्म आयले. कांयजाणांक दुसरो धर्म स्विकारचो पडलो. तरीय विज्ञानीक नदरेन आमी सगले भारतीय हे एकाच कुटुंबातले कशे!! मागीर आमचे मदीं फूट कोण घालता? कोण दुसऱ्यांचो दुस्वास करता वा करपाक शिकयता? मोहन भागवत हांणी कठीण वेळाचेर एकमेकांक मजत करप, आपुलकायेन वागप म्हत्वाचें अशें सांगलें. सगल्यांनी तांचें आयकुपाक जाय. नळयेंतलें वारें हे वटेनच्यान ते वटेन वता, तशें हे उजू विचार वच्चे न्हय. सगल्यांक आमचे मदीं आस्पावन घेवनूच येशाची तेंगशी चडची पडटली. ‘हो नाका, तो जाय’, म्हणीत मदींच हात सोडल्यार, ताचो कपाळमोक्ष जातलोच, वांगडा आमचोय, हें दरेकल्याचे घट मतींत आसुंदी.