भांगरभूंय | प्रतिनिधी
भावंडांनो,
मनीस जल्माक आयले उपरांत तो ताचे भोंवतणी प्रमाण घडत रावता. ताका संवासाराची म्हणल्यार भोंवतणची वळख पटपाक लागली म्हणटकच तातूंतली एकेक गजाल पळयत तिचो प्रभाव ताचेर पडून तो ते प्रमाण वागूंक लागता. ते गजाली वरवीं वा परिस्थिती प्रमाण तेच कुडींत, वागणुकेंत, विचारांनी तशेंच आचरणांत बदल घडून येत रावतात. आनी भावंडांनो, त्याच आचरणांतल्यान तो आपली जीण ताका योग्य दिसता ते मार्गावयल्यान मुखार व्हरता. पूण एक खरें, तें म्हणल्यार भोंवतणच्या वातावरणाचो मनशाचेर खूब परिणाम जाता. ते वरवींच बरो आशिल्लो मनीस वायट जावंक पावताय वायट आशिल्लो मनीस बरो जाता. म्हत्वाची आसता ती ताका मेळपी संगत. ते संगती प्रमाणूच तो घडटा. देखून आमचे-तुमचे घरांतली दरेक मनशां आमचे-तुमचे संगतीचेर पाळत दवरून आसता. एखादरे वायट सभावाचे इश्ड-इश्टीणी वांगडा तुमी दिसलीं जाल्यार घरचीं तुमकां विचारतात काय ना? हय मूं? तुमच्या घरच्यानी तुमकां पुराणातली ती वाल्याचो वाल्मिकी कसो जालो ती काणी सांगल्याच आसतली न्हय? आसूं. पुणून आयज हांव तुमकां एक वेगळीच काणी सांगतां. आयकात आं..
एका गांवांत वामन नांवाचो एख शेतकार आशिल्लो. तशे त्या गांवांत रावपी चडशे शेतकारूच आशिल्ले. थंयचे जाण्टेले सांगताले की पयलीं शेत आशिल्लें तें रोवपा खातीर लोक शेताचे धडे वयल्या दोंगरा मुळसाक येवन रावले. उपरांत तो एक गांवूंच जालो. तर, वामन हो त्या गांवांतलो बरी आस्पत आशिल्लो एक शेतकार आशिल्लो. पुणून ताचो सभाव मात..? तो आपले आपूण खुबूच अभिमानी आशिल्लो. सभावान चिडचिडो, अहंकारी! ताचे कडेन उलयल्ल्या बारीक सारीक गजालींतलीं कुसां काडून वाद सुरू करतालो. आपलें म्हणणें तेंच खरें म्हणटालो. ताका लागून हेर शेतकार ताच्या सावन चार हात पयसूच रावतोले. वामन कोणाच्या घरा सेपे रितीन वचनाशिल्लो. कारण आपले परस गांवांत हुशार, व्हड, जाणकार असो कोण ना अशेंच तो मानतालो. वाटेर कोणूय मेळ्ळ्यार लेगीत तो कोणाक हटकी नाशिल्लो. आनी म्हत्वाचें म्हणल्यार.. तो सदांच व्यायाम करतालो. ताका लागून ताची कूड निरोगी आनी धश्ट-पूश्ट आशिल्ली. दुसऱ्यांची मजत घेवप वा दुसऱ्याच्या उपकारांच्या रिणांत रावप ताका मानवनाशिल्लें. तो आपलेच भितर वावरतालो. लोकय ताका नदरे आड करून चलताले.
हालींच त्या गांवांत आनंद नांवाचो एक तरणाटो राबित्याक आयलो. त्या गांवांत ताणे ल्हानशेंच आपले तांकी प्रमाण घर बांदलें आनी तातूंत तो रावपाक लागलो. तो बऱ्या, साद्या सभावाचो आशिल्ल्यान तो गांवकारा कडेन आनी गांवकार ताचे कडेन बरे वागताले. आनंदाचे उतर बरें आशिल्लें. तो सगळ्यांक अडचणी वेळार, संकश्टावेळार हेरांक मजत करी. लोकांक बरे विचार सांगतालो. नकळटां, गांवकारांक मानवल्लो. सगळें जाणांनी ताचे कडेन इश्टागत जोडिल्ली. मात, गांवकारांनी ताका वामनाचे वागणुकी विशीं समज दिवन ताचे आड वा सांगाताक केन्नाय वचूं नाका म्हण शिटकावणी दिल्ली. तें आयकून आनंदान मात वामना कडेन उलोवणी करपाचें, इश्टागत जोडपाचें येवजतालें. पुणून त्या वेळार लोकांनी वामन तुका मारतलोच, तो तुजे लागीं वाद करून झगडी करतलोच, तुजो अपमान करतलोच.. अशें जायतें सांगून आनंदाक आडायलो. पुणून आनंदाक मात वामनाक मेळपाची खुबच उमळशीक लागिल्ली. देखून दिवाळेचे परबेची संद सादून आनंच मिठायेची कास घेवन वामनागेर गेलो. पुणून वामनान ” हांव भिकारी न्हय. हांव केन्नाय दुसऱ्यांलें कांयच घेना वच हांगचो. परतून म्हज्या दारांत येवं नाका”, अशें सांगून आनंदाक ताची कडली मिठाय घेनासतना परतो धाडलो. पूण आनंद निरशेलो ना. ताणे गांवकारांक सांगलें, “ हांव एक ना एक दिसा, वामनाचो मद जिरयतलोंच. वामनाक हारयतलोंच.” तो संदीची वाट पळयत रावलो.
पावसाचे दीस आशिल्ले. वेळ रातीची आशिल्ली. उटंगाराटो पावस पडटालो. सैमात वारेंय बरेंच नेटान व्हांवतालें. वरां-दोन वरां सेगीत पावस पडिल्ल्यान पांयवाटो चिखलान भरिल्ल्यो. घसघशीत उदकाच्या लोटान खळ्यो आनी वाटो एक जाल्ल्यो. वाटे वयली लायटूय गेल्ली. पावसाक लागून सगळे दारां बंद करून घरांत राविल्लो. पावसाच्यो दडको सैमाक झोडपून काडटाल्यो. तेच वेळार खंय तरी गेल्लो वामन गाडी घेवन गांवांत पावलो. सगळे कडेन उदक भरिल्ल्यान वामनात वाट सारकी दिसली ना. आनी अचकीत वामनाची गाडी चिखलाचे खळयेंत मुंगरली. इतलेंय घडलें तें नेमके आनंदाच्या घरा शेजरा. वामनाचे सगळे यत्न सोंपिल्ले. पूण गाडी चिखलांतल्यान भायर सरपाची चिन्नां दिसनाशिल्लीं. तेच वेळार.. गाडयेचो आवाज आयकून आनंद सत्री घेवन घरा भायर आयलो. वाटेर वचून ताणे परिस्थितीचो अदमास घेतलो. वामन तर उदकान आनी चिखलान भरिल्लो. तें पळोवन आनंदान कळाव केलो ना.
आनंदान शेजारच्या दोन-तीन घरांनी वचून तांका वामनाचे मजती खातीर आपयलें. पुणून वामनाच्या भंयान कोण आयले नात. शेवटाक गाडयेच्या दिव्यांच्या उजवाडान पावसांत भिजत आनंदान कांय फातर हाडून गाडये पोंदच्या चिखलांत घाले. घरांतलें खोरें-कायल हाडून शेंकऱ्यांची माती गाडये पोंदा घाली. एक व्हडलो दोर गाडयेक बांदलो आनी वामनाक गाडयेक गती दिवपाक सांगून आपणे मुखार रावन गाडी ओडली. तेन्नाच वामन चिखलांत मुंगरिल्ली गाडी भायर काडपाक पावलो.
उटंगार पावसाची पर्वा करी नासतना, पावसांत भिजत एकल्या आनंदान आपणाक केल्ली मजत पळोवन वामनाचें फातरावरी घट आशिल्लें काळीज पगळ्ळें. रातीच्या वेळार एकलोय शेजारी गरजेक कित्याक पावलो ना हाची ताका खंत जाली. आनी ते राती कोणाय मुखार बावगुपी म्हय अशा वामनान चिखलांत लोळिल्ल्या, चिप्प भिजिल्ल्या आनंदा मुखार हात जोडीत म्हणलें, “Thank you.. Thank You very much.. हें हांव केन्नाच विसरचो ना. “
आनी भावंडांनो, ते राती सावन वामन बदल्लो. आनंदाचे वागणुकेन तो पुराय बदल्लो. गांवकारां कडेन आपुलकायेन वागूंक लागलो.
शेवटाक, आनंद जिखलो. ताणें खरें जैत जोडिल्लें.
खिणाखिणाक ताज्यो घडणुको आनी तुमचे कडेन संबंदीत दरेक खबर मेळयात एका क्लिकाचेर! फेसबूक, ट्विटराचेर आमकां फॉलो करात आनी व्हाट्सएप सबस्क्रायब करपाक विसरूं नाकात.
