हाम्माऽऽऽ

भांगरभूंय | प्रतिनिधी

दुसऱ्या दिसा सकाळीं फुडें गाय व्हडल्ल्यान हामेता तो आवाज मंदाच्या कानार पडटा. जनेलांतल्यान सकयल पळयत जाल्यार गाय वियेवपाची अशिल्ली ती ताचे नदरेक पडली.

बाय! जेवण बरें जालां… सामकें रुचीक. मायन मंदाची तोखणाय केली. मंदाक आयकून बरें दिसलें. लग्न जावन मंदाक 3 वर्सां जाल्लीं. मंदा, ताचो घरकार, मांव आनी मांय असो 4 जाणांचो ल्हानसो घराबो. सगळें वेवस्थीत आनी सुखान चलिल्लें.
पूण जशीं-जशीं वर्सां सरत गेलीं, तोखणायेचीं म्होंवाळ उतरां तिखसाणेंत बदलत गेलीं. घरच्यांचीं उतरां काळजाक भालो मारिल्लेवरी तोपतालीं. घरांत पाळणो आजून हालूंक नाशिल्लो. घरचीं भुरगो जावपाची वाट पळयतालीं. मात मंदाचे यत्न चालूच आशिल्ले. मंदाची इत्सा पुराय जावंक नाशिल्ली.
विचार करीत मंदा सदचें बशेन जनेला कडेन येवन बसतालें. मंदाच्या सांगातान आशिल्लो एक निरपणसाचो रूख. केन्ना केन्ना निरपणस रूखा वेल्यान गळून पडटाले, तशेंच मंदाक दिसतालें आपल्या पोटातलें फळ खंय तरी परत परत गळून पडटा. कांय नजो, आमचोय वेळ येतलो, अशें म्हणत मंदा सदांच स्वताक समजायतालें.
अशेंच एक दीस जनेलांतल्यान ताची नदर नीरपणसाच्या मुळांत बशिल्ल्या काळ्या धव्या रंगाच्या गायेचेर पडली. तिचे मोटे पोट पळोवून मंदाक दिसलें गाय सुटपाची आसा. वतांत भोंवून ती सामकी जाम जाल्ली. मंदाक तिची काकूट दिसली. घरांतली पेज घेवन तें निरपणसा मुळांत गेलें. “वतांत भोंवून जाम जाल्या? भूक लागली आसतली न्हय तुका?, घे पेज पी”. आपुलकायेन मंदान तिच्या फाटीर हात भोंवडायत म्हळ्ळें. गायक पेज दिली. उपरांत मंदा आपल्या घरांत आयलें.
दुसऱ्या दिसा सकाळीं फुडें गाय व्हडल्ल्यान हामेता तो आवाज मंदाच्या कानार पडटा. जनेलांतल्यान सकयल पळयत जाल्यार गाय वियेवपाची अशिल्ली ती ताचे नदरेक पडली. ती स्वता हे वटेन ते वटेन धडपडटाली. मंदान वेळ वागडाय नासतना हाताक मेळिल्लो चादर घेवन गाये कडेन धांव मारली. गायेक पोशेत मंदान म्हणलें, मात्सो वेळ सोंसचें. उमेदीचो खीण वाटेर आसा, अशें म्हणून मंदा तीका समजायतालें. पांच-धा मिनटान पाडकान जल्म घेतलो.
ल्हानशें पाडूक काचाभूल्ल जावन मंदाच्या कुशीक पडलें. मंदा खुशालभरीत जाल्लें. इल्लेशें धवेंफुल्ल पाडूक काचाभूल जाल्लें. तोल सांबाळीत ते हे वटेन ते वटेन धांवपाक लागलें. गायेन रोखडेंच ताच्या म्हऱ्यांत वचून ताका चाटून नितळ करपाक लागली. पाडूक तिच्या धांगांनी पोनांत वचून रावलें. हो सगलो प्रसंग पळोवन जमनीर बशिल्ल्या मंदाचे दोळे खोशयेन भरून आयले. पाडकाक घट वेंग मारू अशें मंदाक जालें. खूब तेंपान ताचे जिणेंत उमेदीचे ल्हार आयिल्लें. मंदान पाडकाक बरोच वेळ पोशेलें आनी “बरे गे ” येता…. परबीं तुका” अशें म्हणत उमेदीन घरा परतलें.
पाडकाक पळयले उपरांत मंदाचे दीस उमेदीन वताले. आपलीं सगळीं दुख्खां तें कांय खिणां खातीर विसरल्लें. ताका पाडकाची सामकी संवय जाल्ली. ते सद्दां पाडका मऱ्यान वचून अपूरबायेन ताच्या आंगार हात भोंवणायतालें. गायेक खावपाक चारो घालतालें. सुवात नितळ करतालें. वत लागचे न्ही म्हूण मंदान खुंटे लावन एक ल्हानसो आसरो दिवपाक चुट्टां उडोवन माटव केल्लो. तें पाडकाक आपलें भुरगेच कशें लेखतालें.
सांजे वेळा मंदाक जनेला कडेन रावून भायर पाडकाक पळोवपाची संवय जाली. साडेचार जाल्लीं. मंदा सदचेंवरी उटलें जनेला कडेन उबें रावून पळयतालें. पळयल्यार पाडूक ना. मंदाच्या काळजांत कच्च जाल्लें. उपरांत मंदाक दिसून आयले पाडूक ना आनी गाय ना. खंय तरी भोंवपाक गेली आसतली. गाय आनी पाडूक येत म्हूण मंदा आपल्या विचारांत आशिल्ले. तिळसांज जायत आयिल्ली. मंदाचे मन भंय आकूळ पिकूळ जाल्लें. आजून कित्याक आयली ना. तिळसांजे सात-साडेसात वरांचेर गाय हामेत येताली. मंदान वेळ काडलो ना ताणें निरपणसा कडेन धांव मारली.
पूण गाय आम्हा… आम्हा.. करीत एकली काळखांत येताली. मंदान गायच्या फाटल्या वचून पळयलें. पूण पाडूक नाशिल्लें. मंदान आशीकुशीक नदर भोंवडायली. पूण मंदाक पाडूक दिसलें ना. मंदा जड पांयांनी घरा आयलें. रात जाल्ली. मंदाची मांय मंदाक उलो करताली. पूण ताचें लक्ष पाडूक खंय गेलें ह्या विचारांत आशिल्लें. मंदा कोणा कडेन उलय नासतना आपले कुडींत गेलें. शेंदरी घालून मंदा न्हिंदलें. रातभर गायेचो हाम्मा… हाम्मा.. आवाज मंदाच्या कानार पडटालो. पूण ताका विस्वास आशिल्लो. “फाल्यां सकाळीं पाडूक गाय म्हऱ्यांत आसतलें”.
सकाळीं उठून मंदान जनेला भायर पळयलें. तीं दोगांय निरपणसा मुळांत आसतली ह्याच आशेन मंदा उठिल्लें. पूण गाय नाशिल्ली आनी पाडूकय नाशिल्लें. “देवा इतकी मागणी करून आपल्या पदरांत तुवें केन्ना भुरगें दिलें ना, घरचो पाळणो आजून हाल्लो ना हें सगळे दुख्ख मनांत आशिल्लेंच, पूण पाडकाच्या रूपान आयिल्ले सुखूय तुवें पयस केलें.

उषा झरांवकार
7030375127