हांव महारूख वड उलयतां..!

भांगरभूंय | प्रतिनिधी

जायात्या जाणांनी म्हाका म्हज्या मूळ जाग्या वयल्यान काडपाचो कट रचलो. आम्लाचो पावस घालून म्हजेर म्हाका लासपाचो यत्न केलो. पूण तांकां तें जमलें ना.

फाटलीं तिनशीं वर्सां सावन हांव हे सोबीत धर्तरेर एका
राखण्या वरी उबो आसा. म्हजी खोडां आनी मुळां धर्तरेंत
कितलीं खोल रोमल्यांत तीं म्हजें म्हाकाच खबर ना.
हे सोबीत धर्तरेची राखण करपा खातीर, ह्या सैमाची सोबीतकाय तिगोवन दवरचे खातीर. हांव हे धर्तरेच्या गर्भांतल्यान किल्लून आयिल्लो. पयलीं हांव एक ल्हान रोंप आसलो, मागीर जालें एक झाड, झाडाचो रूख जावन आयज जालां हांव महारूख एक विशाल महारूख. हय वड हांव वड.
जायात्या जाणांनी म्हाका म्हज्या मूळ जाग्या वयल्यान काडपाचो कट रचलो. आम्लाचो पावस घालून म्हजेर म्हाका लासपाचो यत्न केलो. पूण तांकां तें जमलें ना.
‘सुर्यांचें वत हांव आंगांत म्हज्या रिगयता
पावसाचें उदक म्हज्या पानां माथ्याक भिजयता
वाऱ्याचें वावटळ हांव खांदया खांदयांनी आडायता
अशे तरेन हांव म्हज्या सैमाची सोबीतकाय वाडयतां’
आयज हांव हांगा उबो आसा, हातूंत तुमचो मनशाचो फायदो ना? जाल्यार म्हाका सांबाळपाचो, म्हजी काळजी घेवपाचो तुमचो कायदो ना? आयज हांव हांगा आसा म्हणून कितलेशेच मनीस सुखी जाले, कितलिंशींच जोडपीं आयज सावन म्हजे वेंगेंत बसून मोगाचें सूख न्हाले. हें तुमकां कशें कळना ? मनशा कडेन चिंतूंक वेळ ना. म्हज्यो खांदयो कापून तुमी म्हाका लांडो करता पूण तरी हांव मनशाचें चिंतूंन परतून वाडटा. कित्याक तर हांव जाणां मनशाक म्हजी कितली गरज आसा ती.
‘कितलिंशींच घरां हांवें
वादळा पसून वाचयलीं
कितलिंशींच मेल्लीं मडीं
म्हज्या लांकडाच्या उज्यांत लासयलीं’
तरीय ह्या मनशाक म्हजें कांयच पडिल्लें ना. आयज म्हजे सावळेक बसून हें मनीस विसव घेता. पावसांत म्हज्या पोंदा रावून आसरो घेता. म्हज्याच भुजांक झोंपाळो बांदून मानीस आपलें जिवीत झुलता. तरीय होच मनीस धारेचे कोयतें कुराडी घेवन म्हाका कापूंक फुरफुरता. हो खंयचो जालो न्याय?
‘वड हांव व्हड हांव
पिंपळ, सांसण म्हजेच भाव
आमी आसा म्हणून हें जग,
आनी सोबीत तुमचो गांव…’
म्हजेच सावळे पोंदा बसून तुमी मनीस पिकनिको मनयता. हांव तुमकां कडक वता पसून वांचयता. म्हजे पसून मेळिल्ल्या नितळ आनी निवळ वाऱ्यान तुमी तुमचो स्वास भरता. म्हणटकच हांव तुमकां जिवन दितां. म्हजेच खातीर हो पावस पडून मनशाक जगपा खातीर उदक मेळटा. म्हज्याच लांकडाच्या आधारान मनीस आपल्या घरांत सुखाचीं सादनां करता. हांव तुमचो इश्ट, म्हजें कर्तव्य हांव बरे तरेन पाळटा. पूण तुमी मनीस आनी तुमचें हें मनीसपण ह्या सैमाचें पाड घालता.
म्हज्या माथ्यार सुकणीं पोरां चींव चींव करून खेळटात. फांद्याफांद्यार घोंटेर बांदून तांकां थंय रावपाक मेळटा. कितलीं खूश, कितलें सुखी जिवन ती म्हज्या आंगार सारतात. पूण तांचो हो सुखी संवसार इबाडूंक मनशाक हें कशें पुरवता ?
आपल्या घरकाराचें आयुश्य वाडचें म्हणून सौभाग्यवती म्हज्या पेडा भोंवतणीं धाग्यांचें बंधन घालून म्हाका बंधनांत बांदता आनी स्वताच म्हजी हाडां मोडून म्हज्या सुकिल्ल्यां हाडांनी आपलें जेवण रांदता.
सरकार करंदाय मारता. ‘झाडां लायात, झाडां वांचयात.’ पूण हांव महारूख वड सरकाराक हें विचारता…!
‘सरकारान एक झाड कापल्यार
ताचो तांकां फायदो आसता
पूण तेंच झाड ऐका सादारण मनशान कापल्यार
तांचे खातीर कडक कायदो आसता’
अशें कित्याक..? झाडां लायात झाडां वाडूंक दियात. ही एक खरी येवजण आसा. गरजे बगर झाडां कापूं नाकात. झाडां हेंच मनशांचें जिवन हें विसरूं नाकात. झाडां बगर मनीस सुखान जगूंक शकना हें समजून घेयात.
‘झाडां लायात, झाडां वाचयात
हातूंतच आसा मनशाचें खरें सूख
मनीस जर झाडां कापीत रावलो
तर कसो जातलो एक महारूक…?’

अविनाश कुंकळकार
7875237830