भांगरभूंय | प्रतिनिधी
मात्शें माथ्याक इल्लें तेल घालचें गो.
“त्या तेलाचे वास आतां कोणाक सोसनात गो.”
‘‘म्हणल्यार आतां सगळीं फॅशनेबल जाल्यांत खबर आसा. नवी नवीं… तेलां वापरल्यार जाता. खोबरेल नाका मगो ?”
“आयच्या तुमच्या ह्या तरनाटे पिळगेचें कितेंच कळना.”
“पिझ्झा, बर्गर, नुडल्स आनी चिकनां! काफ्रियाल! बटर! ह्या खाणांन कितें मेळटा तुमकां?”
“सोंदर्यवती जावंक जाय स्लीम ट्रीमय दिसूंक जाय.” खाणां कसलीं!? वायट म्हणना.”
“आगो फुडें… आवय जावचे खातीर घटसांण नाका”.?
“आमकां कळना अशें दिसता गो मम्मा?”
“ना गो बाय, पूण तुमचें हें आयचें खाण जेवण!” बेठोच मनांत हुस्को तयार करता.”
“आमकांय कळटा मम्मा.” तुमी बेठोच विचार करतात.”
“म्हाका तुमचे जेवण खाण आनी सुरक्षिततायेचो ताण येता.”
“तुका हांव फाटीं पडटा अशें दिसता जाल्यार म्हाका मार्गदर्शन कर मगो. सुदारपाचो यत्न करता.” भियेवपाची गरज ना. आदले तेपावरी तुमचे आनी आमचे रावप, खावप, जेवप, भोंवप, सगळ्याच बाबतीत फरक आसा.
“तुमकां जें कांय मेळ्ळें ना. आधुनीक.. लॅपटॉप, कंम्पुटर जावं मोबायल फेसबूक, इंस्टांग्राम आमका सहज मेळळें.”
नेहाच्यो सगल्यो अपुरबायो जाताल्यो पूण सरिताक आदल्या काळांतल्यो भाकरी, सांदो, शेवयो, तळटना खोबरेल, वालाची भाजी, तांबडी, पाचवी भाजी, टाँमेटो सूप, नाशण्याचे सत्व, हळडीचे दूद, दुदावेली साय तोणांक लावप आंब्या हळडी उपेग, लिंबू सरबत सुरवेक अश्यो कांय खाणां- जेवणाच्यो संवयी आवडनाशिल्यो. नेहा मनां आड सरिताक लागून तें सगलें पचोवन व्हरतालें.
नेहाक एक मात मनांतल्यान मान्य जाल्लें. आपूण इतल्यो क्रीम, फॅशल, ब्लीच करतां. पूण सरिता मात अशें कांयच करीना. सादे आपल्या आदल्यो कांय पोन्न्यो त्योच खाणां जेवणाच्यो पद्दती तिच ती दुदावेली साय, आंब्या हळद वापरत आयल्या. अजून कात तिकतिकीत. आरोग्य खणखणीत आसा. म्हणल्यार म्हजेंच कितें तरी चुकता काय !? खोबरेल माथ्याक ! केंस पळयात कशें आसात मम्माचें !
आवय- धुवेची इश्टागतय तशी बरी समजुवपा सारकी आशिल्ली. अजापांत वडयताली खरी. पूण दोगांयचें बरें जुळटालें. व्यायाम म्हणल्यार मम्माची सगळीं घरचीं कामांच आसतालीं. तिका घरच्या कसल्याच कामाची लज दिसनाशिल्ली… घरांत कामवाली आशिल्ली तरी स्वताचें रांदप, वाडप सरिताक आवडटालें. घर काय बरें सोबीत नटोवन दवरिल्लें. तेच बरोबर “धुवेचें सौंदर्य” सांबाळपाक जाय त्यो बऱ्यो गजाली.. खाशेल्यो ताका सहज ताची जाणीव करूनुय दितालें.
“मम्मा तुजी इश्टीण कशी दिसता.” अशें कांय फावट म्हणटकच दोगांय मुमुरखी हांसताली. अशेंच एक फावट सर्तींत तांकां पयलें इनाम फावो जाल्ले, तेन्ना ताज्या मम्माचीय खूब तुस्त जाल्ली. खंयय कार्यावळींनी लग्नाक मात तांची सौंदर्याची तुस्त जाताली. कांय जाणांक तांची नसाय जाताली. स्वताक फुडें फुडें करीनासतना सरिता चलयेक “लायम लायटांत” दवरपांत मजा घेतालें.
आपलें चलयेचें आयुष्य फुलचें… फुलावरी ताचो ‘परमळ’, गुणाची कुशळताय चार चवगांत पावची हांतूंत समाधान जातालें. सडपातळ शरीरयश्टी, नाक कस्तुरी मोगरेवरी, दोळे सुंदर… कांती… सौंदर्य फुलिल्लें. फ्रान्सांत बांयलो “मॉडेल” म्हूण वाह ! वाह ! करतात… आमच्यो चलयो कितें फाटीं ना. मान्य तांकां त्या- त्या देशांत सौंदर्याच्या स्पर्धेत वांटो घेवपाक खाशेल्यो संद मेळटा आसत. मार्गदर्शनुय फावो तशें मेळटा… जायत अशें म्हूण नेहाक खंयचीच संद मेळपा पासून तांणे फाटीं ओडलें ना.
“तुंमी दोगांय भयणीं- भयणीं दिसतात गो सरिता.” शेजारचें प्रिया तांकां सदांच तोखेतालें. वर्साची… वर्सा अशींच अपुरबायेन गेल्लीं. “लांब केसाक… पळोवन अजापुच जातालें. माथ्याचो आंबाडो ! केदो… “आरटिफीशीयल” कांय गरज ना… न्हय गो सरिता.”?
“आवय… धूव! कितें अपुरबाय… आनी बऱ्यातली बरो गुण घेवचो म्हणटा तो एकमेकांचो तितलोच आदर करतली.”
होच प्रस्न एक फावट एका पत्रकारान विचारिल्लो. दोगांनीय एकमेकां कडेन पळयत हांसत सागिल्लें म्हणूनच आमी अशीं!”
“जंय मन निर्मळ आसता थंय देवाचो अंश वसता. कदाचित… आशिर्वाद आसत.”
बाजारांत… मार्केट प्रोडक्शन, हजार सौंदर्य प्रसाधनां येतात. आपले गुपित सामके सादें. आदल्या बुर्जुग हिरोयनींचें, नट्यांचीच अनुकरण. तांचे सादे सोपे तेल, तूप, धंय, ताक, हळद, दूद, केसांचो सांबाळ… खंयचीच भायले नवे- नवे शँम्पू… केडिशनर, जेल… क्रीम.. ना.” आयकून चडशे जाणांक अजापुच जातालें.
“पार्लर तर नाच” घरांतल्याच सदचे वस्तु खाण जेवण आनी योग्य वेळार फावो तितली सुस्त न्हीद.”
“भायलो शांत शीतळ वारो….! फावो ती फळां रोस… कितल्योशोच साघ्यो गजाली. व्यायाम ! मम्मा हाकां लागूनच आमी फिट उरल्या आसतलीं. न्हय गो !”
“हय तर! जंक फूड ना. हाँटेलांतली खाणां ना.”
मन… शांति… दुस्वास ना ! हांचे तांचे चाळे ना. अशेंच चोवीस वर्सांचेर नेहाचें लग्न थारलें. सौंदर्यवती रोखडीच दुसऱ्या घरची राणी जालें. घरचें खाण जेवणांत… बदल सगळेच नाँन व्हेज. बिर्याणी, चिकन, चिकन फ्रायड रायस, तंदुरी, बटर चिकन, राँस्टेड, पहाडी, सिझलर ! कितें… आनी कितें….!”
नेहा एडजस्ट कशें करतलें?!
“आरे! बाप रे ! आयकून शेळो घाम फुटपाचो. कशें जातलें ?” आड्डत दुसऱ्या म्हयन्यातूच चली कुळारा पावपाचें, पूण तशें जालें ना. रोहनान ताची बाजु उबारूंन धरली.
“तुका जाय तेंच खा…. जाय तशें राव… पटता तशें मुखार वच.”
“कितें? म्हणलें नेहान.
“घरची तुका सगळीं सहकार दितली.”
रोहनाचे मम्मान अभिमानान “हय बाय” म्हणटाच नेहा आनंदीत जालें. संवसार बदलला.
विजया शेळडेकार
खिणाखिणाक ताज्यो घडणुको आनी तुमचे कडेन संबंदीत दरेक खबर मेळयात एका क्लिकाचेर! फेसबूक, ट्विटराचेर आमकां फॉलो करात आनी व्हाट्सएप सबस्क्रायब करपाक विसरूं नाकात.
