भांगरभूंय | प्रतिनिधी
कृष्णायण
(सकाळीं पांचजन्य काम करतल्या तरणाट्यांक घेवन दर्या देगेर वतालो. पांचजन्य हतया भशेन बळिश्ट मनीस आशिल्लो. ताका पळोवनूच भंय दिसतालो…. आतां मुखार…)
काम करतल्या तरणाट्यांचेर देखरेख करपाक पांचजन्यान कमरेक तरसादी लायिल्ले शिपाय दवरिल्ले. मागीर ते सगले जाण पांच व्हड्यांनी बसून दर्यांत शंख- शिंपयो काडपाक वताले. दरेक व्हड्यांत तरसाद घेतिल्लो एक मनीस आसतालो. पांचजन्य तांचे वागडा वच नाशिल्लो. तो जुंव्याचेरूच आपले खोपींत बसून तांची वाट पळयत रावतालो. दनपार जातकच तो हातांत एक व्हडलो सोबीत शंख घेवन भायर येतालो. दर्याचे देंगेर रावून तो मागीर व्हडल्यान तो शंख फुंकतालो. शंखाचो व्हडलो आवाज पयस दर्यांत आशिल्ल्या ताच्या लोकां मेरेन पावतालो. तो आवाज आयकून ताचे काम करपी लोक एकठांय केल्ले शंख, शिंपयो घेवन वेळेर येताले. जुंव्यार पावतकच ते पयली जेवन घेताले. मागीर कांय वगत सुशेग घेवन जातकच ते व्हड्यांतले शंख- शिंपयो पोतयांनी भरुन एके व्हडले खोपींत व्हरून दवरताले. मागीर सांज मेरेन ते त्या व्हडल्या खोपींतूच रावताले. शिंपयांतल्यान मोतयां काडप, शंख, शिंपयो कुशीक- कुशीक काडप ही सगळीं कामां ते तेन्ना करता आसुंयेत, असो कृष्णान तर्क केलो. हें सगळें पळोवन जातकच कृष्णान ताच्या वांगडच्यांक फुडें कितें करपाचें तें सांगलें. ते रातीं कडेन ते थंयच उगड्यारुच न्हिदले.
दुसरे दिसा सदाचे भशेन पांचजन्याचे मनीस व्हडीं घेवन गेले. ते गेले उपरांत पांचजन्य आपले खोपींत परत आयलो. कांय वेळान कृष्ण आनी ताचे वांगडी खोपींत भितर सरले. तांकां पळोवन खोपींत एकलोच आशिल्लो पांचजन्य गडबडलो आनी तिडकीन तांच्या आंगार धांवून गेलो. ते सरशी कृष्ण आनीक ओगी रावलो ना. ताणें एकूच उडी मारली आनी आपल्या दोनूय हातांचो धपको पांचजन्याचे तकलेर घालो. कृष्णाच्या हातांच्या धपक्यांत एका हतयाचे बळ आशिल्ल्यान धपको पडना फुडें पांचजन्य तिरमिरलो आनी सकयल पडलो. तो सकयल पडना फुडें कृष्णान ताची गोमटी आंवळून ताका मारून उडयलो. पांचजन्य मरतकच ते सगळे आतां दनपार केन्ना जाता ताची वाट पळयत रावले.
दनपार जातकच कृष्णान पांचजन्याचो तो व्हडलो शंख घेतलो आनी वेळेर वचून व्हडल्यान फुंकलो. सबंद वाठार त्या आवाजान भरून गेलो. कृष्ण मागीर परत खोपींत येवन हेरां वांगडा गजाली करपाक बसलो. कांय वेळान व्हडीं परत आयलीं. व्हडीं दिसना फुडें खोपींत बशिल्ले ओग्गी जाले. व्हड्यांतल्यान आयिल्या तरणाट्यांनी तीं वेवस्थीत वेळेर लायलीं आनी ते आपले खोपींनी जेवपाक गेले. सदाचे भशेन पांचजन्य भायर येवंक ना हें लक्षांत येतकच तरणाट्या वांगडा आशिल्ल्या शिपायांक अजाप दिसलें. ताणीं तांचे भितरल्या एका शिपायाक पांचजन्याचे खोपींत वचून कितें जालां ते पळोवन यो अशें सांगलें. तो शिपाय खोपींत भितर सरना फुडें बलरामान आपल्या एका हातान ताचे तोंड घट्ट धांपून धरले आनी दुसऱ्या हातान ताची मान घट्ट आंवळून ताचो जीव काडलो. भितर गेल्लो शिपाय कितलो वगत भायरुच येना ते पळोवन हेर शिपाय मागीर खोपींत आयलें. कृष्ण आनी बलराम तांच्या वांगड्या सयत दांडे आनी तरसादी घेवन तयार आशिल्लेच. शिपायांनी खोपी भितर पावल घालीना फुडें, तांणी त्या शिपायांच्या तकल्यांचेर दांडे मारून आनी तरसादींचे धपके घालून तांका मारुन उडयले. हे जातकच ते सगले भायर आयले. कृष्णान तो शंख आपल्या हातांत घेतलो आनी तोंडाक लावन व्हडल्यान फुंकलो.
मदींच शंखाचो आवाज जालो तो आयकून खोपींनी आशिल्ले सगले काम करपी तरणाटे अजाप जावन कृष्ण उबो राविल्लो थंय आयले. पांचजन्याच्या वांट्याचो कोणतरी दुसरोच मनीस शंख फुंकता तें पळोवन तांकां अजाप दिसलें. ताचें वांगडा आनीक चार अनवळखी मनीस शस्त्रां घेवन आसात तें पळोवन ते भियेल्लेवरी जाले आनी कृष्णा कडल्यान मात्शें पयसूच चोंबो करून उबे रावले. कृष्णान मागीर तांकां एके वळींत उबे रावपाक सांगून तांचे मदलो पुर्नदत्त कोण काय म्हणून विचारलें. तसो सांदिपनीचो पूत पुर्नदत्त फुडें आयलो. कृष्णान मागीर तांकां आपली वळख सांगली. पांचजन्य आनी ताच्या शिपायांक तांणी मारून उडयल्यात हेंय सांगलें. पुर्नदत्ताक व्हरपा खातीर ते त्या जुंव्यार आयल्यात आनी पांचजन्य आतां ह्या संवसारांत नाशिल्यान हेरांनी लेगीत परत आपआपल्या घरां वचू येता अशें कृष्णान तांकां फुडें सांगलें. कृष्णान तांकां तशें सांगिना फुडें सगळे तरणाटे सामके खोशी जाले.
कृष्णान मागीर त्या व्हडेवाल्याक आपोवन हाडलो आनी पांचजन्याची व्हडीं ताचे सुवादीन केलीं. पांचजन्यान एकठांय केल्ली मोतयां कृष्णान त्या तरणाट्यांक थोडीं थोडीं वांटून दिली. ते खेरीज कांय तरणाट्यांनी आपल्याक जाय ते शंख वेंचून काडले. पांचजन्याचो व्हडलो शंख कृष्णान आपल्याक दवरलो. बलरामानूय एक शंख घेतलो. हे सगळे जाले उपरांत ते सगळे जाण शंखोदर जुंव्या वयल्यान व्हड्यांनी बसून परत आयलें.
कृष्णान मागीर व्हडेवालो आनी हेर तरणाट्यांचो निरोप घेतलो. आनी तो, बलराम, सुदामा, पुर्नदत्त आनी सुदामाचे दोन इश्ट रथांत बसून सुरवातीक पोरबंदर आयले. सुदामाच्या दोन इश्टांनी सुदामाचो निरोप घेतलो आनी ते आपल्या घरां गेले. त्या दिसा कृष्ण, बलराम आनी पुर्नदत्त सुदामागेर रावले. सुदामान ताच्या आवय- बापायक तांणी पुर्नदत्ताक कसो सोडोवन हाडलो ताची सगळी काणी सांगली. ती आयकतकच सुदाम्यान आपल्या गुरुक ही गुरुदक्षिणा दिल्ले भशेन जाली अशें ताणीं म्हणलें.
दुसरे दिसा कृष्ण, बलराम आनी सुदामा पुर्नदत्ताक घेवन अवंतीपूराक वचपाचे वाटेक लागले. कांय दिसांनी ते आपल्या गुरुच्या आश्रमांत पावले. आपलो पूल पुर्नदत्त परत जिवंत आयला हे गजालीचेर सांदिपनी आनी ताची घरकान्न हांचो कांय वगत विश्वासूच बसलो ना. सुदामान मागीर तांका कृष्णान कशे तरेन पांचजन्याक मारलो, हेरांनी ताका कशी मजत केली आनी पुर्नदत्ताक कसो सोडयलो हें सांगलें. तें आयकून त्या दोगांयचे दोळे दुकांनी भरून आयलें. सांदिपनीन कृष्णाक म्हणलें, “कुष्णा, म्हजी गुरुदक्षिणा दिवपा खातीर तुमी सगळ्यांनी कितले कश्ट घेतले रे! म्हज्या चल्याक यमाच्या राज्यांतल्यान तुमी परत हाडलो! तुजी तोखणाय करीत तितली थोडी!” कृष्ण ताचेर कांय उलयलो ना. तो फकत हांसलो!
मुखार चलता
अनिल नायक
9049079789
खिणाखिणाक ताज्यो घडणुको आनी तुमचे कडेन संबंदीत दरेक खबर मेळयात एका क्लिकाचेर! फेसबूक, ट्विटराचेर आमकां फॉलो करात आनी व्हाट्सएप सबस्क्रायब करपाक विसरूं नाकात.
