भांगरभूंय | प्रतिनिधी
खेळां मळार रिले सर्तींत जे प्रमाण एक धांवडी आपलो बेटर्न दुसऱ्या धांवड्याच्या हातांत व्हरून दिता दुसरो तिसऱ्या मेरेन पावयता अशे तरेन ती सर्त मुखार वता. पंगडांतलो दरेक वांटेकार आपली लागणूक समजून घेवन ही रिले सांखळ पुराय करूंक वावुरता तेन्नाच तो पंगड जैतिवंत जाता. हेंच ह्या सर्तिचें खाशेलेपण म्हणूं येता. दुसऱ्या उतरांनी सांगचे जाल्यार हे सर्तींत स्वता खातीर न्हय तर आपल्या पंगडाक जैतिवंत करचे पसत दरेकल्याक जापसालकी खांद्यार घेवची आसता. हे सर्ती निमतान सांघीक भावनेचें प्रदर्शन तर जाताच, जैतांत आप-आपलो वांटोआशिल्ल्यान भरपूर वैयक्तीक समाधान लेगीत मेळटा हिवूय गजाल तितलीच खरी. मनीस कित्या खातीर कश्ट घेता ? आपल्यो दीसपट्ट्यो
गरजो पुराय करूंक, जिणे स्थर उंचावंक तेचपरी आपल्याक जैत, आनी समाधान मेळचें म्हूण मूं? आयज वेगळ्यावेगळ्या क्षेत्रांत आमकां कडक सर्त आशिल्ली पळोवंक मेळटा. ते सर्तीची तयारी सामकी गुपीत दवरचे खातीर कोणाक सुलूस लागूंक दिनात, कोणा कडेन संवाद सादूंक पळयनात जाचो परिणाम आमी मनीस केन्ना एकमुळे जावंक पावतात हें मात लेगीत कळना जाता. समाजांतले हें एकमुळेपण ना करपा खातीर आयच्या तरणाट्यांक खेळां मळार, साहित्यीक माचयेर वा समाजीक उपक्रमांत वांटेकार करून घेवंक एकठांय हाडूंक जाय. तांचे कडल्यान वेगळेवेगळे उपक्रम करून घेवंक जाय. स्कुलांनी स्कावट गायड वा हेर शिबिरां आयोजन करपा फाटलो होवूय एक हेत आसता. अश्या शिबिरांनी एकामेकाच्या पालवान बऱ्यांतलीं बरी कामां करूं येता हाचीय देख तांकां मेळटा. शाळांनी शिकपी भुरग्यांक समाजीक उपेग जावचे खातीर ‘उत्पादक कामां’ करूंक (SUPW) सारकिल्ले विशय घेवन आपल्या हातांत बारीक-सारीक कामां करूंक शिकयतात.
शिकपी भुरग्यांक बरे तरेन नियाळ्ळीं जाल्यार तांकां समाजीक लागणुकेची जाण ना म्हणपाचें दिसून येतलें. देख दिवचीच जाल्यार नितळसाणेची दिवं येता. नितळसाणी विशीं कितलेंय समजून सांगलें जाल्यार लेगीत ते आपलें तेच खरें करतात. जमनीर पडिल्ली एखाद्री वस्त उखलून वयर दवर म्हूण सांगलीं जाल्यार “ती म्हजी वस्त न्हय” अशी जाप मेळटली. हाचे वेल्यान समजूं येता आपले बगर तांकां हेरांचे कांयच पडिल्लें आसना. आयज शाळेंत वचपी भुरगें धरून कॉलेजींत शिकपी तरणाट्या मेरेन आनी शिक्षीत जावं वा अशिक्षीत सगल्यांकच समाजीक मुल्यांचो विसर पडिल्लो दिसतलो. कांय आडवाद आसतलेय बी. दरेका घराब्यांत जो मुखेली आसता तो स्वता खातीर वावरीनासतना पुराय घराब्या खातीर वावुरता. ही वास्तुस्थिती जावन आसा, आनी म्हणून सुखान जियेतल्या त्या घराब्याचें स्रय आपले पुरतें केन्नाच दवरना. ताका घरच्या हेर सदस्यांचो कसल्या ना कसल्या रुपान आदार मेळिल्लो आसता. तेचपरी घरची बायल मनीस आपली पुराय शक्त एकवटान सगल्यांची सेवा करता काय ना? ह्या तरणाट्यांक शिस्त येवची म्हूण आडेचें कितेंय सांगलें जाल्यार तोंड वांकडे करपाची संवय कशी लागल्या तें कळूंक मार्ग ना. तांकां शिस्त लावची म्हूण घरचीं ल्हान-ल्हान कामां करूंक लायत जाल्यार कशें कितें ? आपल्या घरच्या मनशांक तांच्या कामांत मजत करूंक प्रेरीत केल्यार केन्नाय बरेंच न्हय. आपलो विचार करतना ते हेरांचोय विचार करतले अशे मेकळ्या मनाचे जावचे म्हूण आमी तांकां मार्गदर्शन करचें पडटलें. समाज सेवा करची म्हूण न्हय पूण वेळा केळार एकामेकाक आदार दिवचो, आपली लागणूक समजून घेवची म्हूण ही शिकवण तांकां दिवप चड गरजेची अशें म्हाका दिसता.
वयर रिले सर्तीचो उल्लेख करपाचें कारण म्हणल्यार दरेक मनशाक जीण म्हणल्यार रिले सर्तच कशी शी. रिले सर्तींत जसो बेर्टन मुखार व्हरचो आसता तसो मनशांचे जिणेंत मुल्यां, दायज, रिती रिवाज आदले पिळगे कडल्यान नवे पिळगे मेरेन व्हरची गरज आसता. त्यो देख दिणीं गजाली जर वेळार फुडले पिळगी मेरेन पावल्यो नात जाल्यार समाजांत गोडसाण निर्माण जावचे बदला कोडसाण तयार जावंक लागता. एकवट नश्ट जावन मनीस एकमुळो जाता, चिडचिडो जाता. मनोवैज्ञानीक सांगतात ते प्रमाण पुराय भारतांत फाटल्या कांय वर्सां भितर हो फर्क बरोच जाणवूंक लागला. अशी परिस्थिती निर्माण जावपाक कारणांय वेगळींवेगळी आसात. कांय वर्सां पयली मेरेन तीं मुल्यां आदले पिळगे पसून तेन्नाचे नवे पिळगे मेरेन बरे तरेन पाविल्लीं, जाका लागून तांचेर बरे पैकी संस्कार जावंक पाविल्ले. पिळगे-पिळगे मदीं अंतर हें आसताच. जाका आमी ‘जनरेशन गेप’ म्हणटात. आदली पिळगी आनी आतांची पिळगी हांच्या विचारांत फर्क, आवडी-निवडींत फर्क, खाणां-जेवणांत फर्क पुराय जिणूच वेगळी म्हणल्यार जाता. आपआपले मुस्तींतलें व्हडपण तोखेवत आमी जियेतात हिवूय गजाल तितलीच खरी. हे दोन पिळगे मदलें अंतर आदींय आशिल्लें आनी आतांय आसा. फर्क इतलोच आदली पिळगी आपल्या जाणट्यांक बरे पैकी सांबाळून घेताली. तांचे मदीं ताळमेळ बरो आशिल्लो, ते एकामेकाक सांगात दिताले, तोंड भरून उलयताले. मतभेद नाशिल्ले अशे न्हय पूण ते पिळगेंतले मनीस वेगळ्या विचारांचे तडजोड करूंक जाणां आशिल्ले. तरणाट्यांनीं जाणटेल्यांक समजून घेत जाल्यार कांय प्रमाणात ही देग अशीर करूं येता. अशें जायत तर समाजीक मुल्यांचो जावपी र्हास नक्कीच आमी कमी करूंक पावतले हातूंत दुबाव ना.
आमचे भुरगेपणांत आशी कुशीक एखाद्री वायट गजाल घडली जाल्यार पुराय वाठार आकूळ पिकूळ जातालो. जीव खासावीस जावन कोणाक न्हीद लेगीत पडनाशिल्ली. ते परिस्थितींतल्यान मार्ग कसो काडप हाचोच विचार सगले जाण करताले. आतां सारकी आधुनीक यंत्रणांय नाशिल्ली. तरी पूण कोण ना कोण फुडाकार घेवन बरो मार्ग सुचयतालो. आयिल्लें संकश्ट पयस करूंक एकठांय वावुरताले जीण मुखार व्हरूंक सज्ज जाताले. ते दीस परत हाडटले जाल्यार कोणे तरी फुडाकार घेवचो पडलो न्हय. आमीच फुडाकार घेवया समाजीक मुल्यां जपुया.
एच. मनोज
9822441417
खिणाखिणाक ताज्यो घडणुको आनी तुमचे कडेन संबंदीत दरेक खबर मेळयात एका क्लिकाचेर! फेसबूक, ट्विटराचेर आमकां फॉलो करात आनी व्हाट्सएप सबस्क्रायब करपाक विसरूं नाकात.
