भांगरभूंय | प्रतिनिधी
वि शय सादो हो. पूण खूब म्हत्वाचो. मुळावणाचो. मूळ पोखरलें काय समस्या उप्रासतात. समस्यांच्या मुळांचें रोगनिदान जायत जाल्यार विशय वाडना. रोग टाळप लेगीत एकेकदां शक्य आसता.
एक म्हातारी दुयेंत जाल्ली. एकटीच रावताली. एका शेजाऱ्यान दोतोराक आपयलो. दोतोरान तिका तपासली. तिका जोर आयिल्लो हें दोतोरान पारखिलें. ताणें जोर देंवचो म्हूण गुळयो दिल्यो. त्यो घेतकच सुदारणा जावची सोडून ती म्हातारी आनीक ज्याम जाली. गलीतगात्र जाली. म्हातारेन मान उडोवंक नाशिल्ली. हापाप आशिल्लो. जीव आशिल्लो. त्याच शेजाऱ्यान आनीक एका अणभवी दोतोराक आपयलो. ताणें तिची नाडी बी पळेली. तिचो रोग एकूच, दोतोरान सांगलें. तिच्या पोटांत अन्ना गोटो वचूंक ना. तशें जाल्यार दितां आतांच, शेजाऱ्यान सांगलें.
राव मात्सो, सवकासायेन. आबूज जावं नाका. एकदम अन्न खाण दिल्यार तिका उस्तरें वतलें. दुबळी जाल्या ती. तिका झेपचेंना तें. अशक्त जाल्ल्यान तिका इल्लो इल्लो आलिमेंत दी. पयलीं पेजेचो निवळ दी. जोर आपशींच वतलो. गुळयांची गरजूच ना. दोतोराच्या सल्ल्या प्रमाण पेजे निवळ दितकच म्हातारेक इल्लो इल्लो करून गूण आयलो. जीव आयलो. शक्ती आयली. ती बरी जाली. तिच्या पोटांत कांयच वचूंक नाशिल्ल्यान उपासमारेन ती दुयेंत जाल्ली. तिका जोर आयिल्लो. हे स्थितींत जोरा गुळयो दिल्यार कितें जातलें? आरोग्य आनीक इबाडटलें. तशेंच जाल्लें.
नेमकें तशेंच आमचेंय जाता. मनांत काळजांत कितें भरचें, कसलें अन्न सोडचें तें खबर ना. काळजांत प्रेम ना जातकच तो व्हॅक्यूम भरचो पडना. एक खिणांत कुसकेपणाचो विकार ते बाटलेंत भितर सरता. मागीर हो वायट, ताचीं कुतां काडप, ताचो द्वेश करप, हाका खेप, ताचें पाड येवजी हीं सगळीं कृत्यां आपशींच सुरू जातात. दुश्टपणां आंगांत रिगतात. दुसऱ्यांचें बरें पळोवं नजो जाता. आपणाचेरूच प्रेम करपाक सुरवात जाता. हे लोक नकारात्मकतेन भरून वतात. तांकां कितेंच आवडना, बरें दिसना. तोखणाय करीन दिसना. अपुरबाय करीन दिसना. कालवांतलें कालूं आसता तशे ते आपल्याच कोशांत घुस्पून मुंगरून उरतात. समाजाक अप्रत्यक्षपणान तांचो त्रास जाता. कारण म्हातारेचें दुयेंस!! रोग जाला हें खबर ना. रोगनिदान जायना. काळजां निवळ नासतकच हजार समस्या आनी व्याधी जडटात. ज्यो भायल्यान दिसनात.
मनशान मनशाक मनीसपणान वागणूक दिवची. सगळ्यांचो फाजील अती थातोमातो कर असो हाचो अर्थ न्हय. काम आसता तेन्ना ताका संपर्क करप, तें जायनाफुडें विसरप हो सुवार्थ. बेमानपण. असंवेदनशील आसप. बेपर्वाईन वागप. आपणा परस जाणटे पिरायेच्या लोकां कडेन रेश्पेतान वागप हें तरणे पिळगेक खबरूच ना. फावता तो आदर दिलोना काय घडटा तो अनादर. रीत ना जातकच तें घडटा. संपर्क वेवस्थीत दवरप ना. रकाद सारके दिवप ना, घेवप ना, कानार केंस काडप, पडून वचूंक ना ही गृहीत धरपाची वृत्ती.
काळीज निवळ आसना तेन्ना तातूंत कुसट्टाणी घर करूंक लागतात. थोडे लोक आपलें घर हळशिकेन भरलां हें पळेनात. हाका हडकी, ताका तांबडाय, तिका शिटकाय. हें सारकें जावंक ना, तुजें चुकलां, तांचें सारकें ना…. फक्त लोकांक तालांव दिवप. कांय गजाली अमूक पिराय जातकच सोबना. चाळीस जालीं, पन्नास जालीं, साठ जालीं, सत्तरी कडेन पावलो काय मनशान ते प्रमाण अपडेट जावंक जाय. हाच्यो ताच्यो जगा वयल्यो खबरी, ढवळे, तासंपट्टी हांकां मर्यादा आसूंक जाय. पक्वतेन वागूंक जाय. जो विधायक, सकारात्मक काम करता तो असल्या न्हयकारी गजालींनी पडचना. आयुश्यभराची प्रॅक्टीस ही बऱ्या कर्मांची, बऱ्या विचारांची आसची. मनीसपणाचें शेत तरतरून येतलें जाल्यार तातूंत बऱ्यो बियो घालच्यो.
चानयो खंय पोरसांत कांय बियो खातात आनी कांय बियो दुरगा खांचींत वा हेर खांचींत लिपोवन दवरतात. मागीर खावया म्हूण. मागीर त्यो विसरतात. त्यो बियो किल्लतात आनी तातूंतल्यान झाडां, झाडांतल्यान रानां उबीं जातात. कितल्याशाच झाडांचें श्रेय खंय चानयांक वता.
आमी चानये कडल्यान शिकूंक शकतात. बऱ्यो बियो हांगा थंय समाजीक सांस्कृतीक मळार आमच्या वागणुकेंतल्यान रोवच्यो. सगळ्योच किल्लून ना येवं. पूण कांय झाडां वयर येतलींच. तो विश्वास जाय.
एका संतान म्हळां – प्रेम गली अती सांकरी ता में दो न समाय. प्रेम हें एकलेंच रावता निवळ सुवातेर. म्हणजे काळजांत एक तर घराव्या साजूक तुपा वरवीं शुध्द वासाळ प्रेम आसता. नाजाल्यार फक्त कुसकेपण.
कांय संतांची एक रीत आशिल्ली. भिक्षा मागप आनी जें मेळटा तें खावप. एका साधूक एकली बायल भिक्षा दितना सदांच विचारी – म्हाका कितें तरी शाणेपणाचो उपदेश दियात. साधू आपल्या तोपांत ती कितें भिक्षा घालता तें घेवन वतालो. कांयच उलयनासलो. ती सदांच विचारी. एक दीस साधून कोयरान भरिल्लो तोप मुखार केलो. तिणें म्हळें – आवंय, हें कितें? हातूंत ही खिचडी वतली कशी? हातूंत भरल्या घाण. शी. दुसरें आयदन ना?
साधून थंड शांत स्वरांत जाप दिली – आयक आतां. तुका उपदेश दी, उपदेश दी अशें तूं सांगत आसा. तुज्या काळजांत तो घेवपाक, जिरोवपाक, सांठोवपाक सुवात आसा? तातूंत भरला वर्सांसंकीचो कोयर. तो पयलीं निवळ करचो पडटलो. काळजाचें आयदन लख्ख करचें पडटलें. मागीर फुडलें… तिचे दोळे उगडले.
म्यानांत एकूच तलवार उरता. काळजांतूय तशेंच. प्रेम उरता. वा घाण. हांगा प्रेम म्हळ्यार दिव्यत्वाचें प्रेम. वासनीक न्हय. भावपणाचें प्रेम. विश्वबंधुत्वाचें प्रेम. हें प्रेमाचें अन्न पोटांत गेलेंना म्हण्टकच म्हातारेक दुबळेपणान दुयेंस जाल्लेवरी जाल्लें तशें जाता. गती सामकी काकुळटेणी जाता. दुर्गती जाता. भितल्ल्यान सुके आऩी पोके आशिल्ले लोक अस्थिर आसतात. तांचें लक्ष, नदर, कृती एकाग्र आसना. सगलें सैरभैर. तांचे पसून शादूर रावन आपली शांती आनी थीरताय राखप आनी ती वाडोवप ही एक कला! जिणेंतली एके तरेची साधनाच ती.
खिणाखिणाक ताज्यो घडणुको आनी तुमचे कडेन संबंदीत दरेक खबर मेळयात एका क्लिकाचेर! फेसबूक, ट्विटराचेर आमकां फॉलो करात आनी व्हाट्सएप सबस्क्रायब करपाक विसरूं नाकात.
