सभावूच- कृती, प्रगती आनी अधोगती

भांगरभूंय | प्रतिनिधी

आमच्या कर्माचे भोग आमकांच भोगचे पडटात. केल्लीं पापां हांगाच फारीक करचीं पडटात. मनशाक घमेंड, आनी पयशाचो माज चडूंक जायना.

खंयच्याच मनशाच्या सभावाचें चित्र काडप तशें कठिणूच. आयज मनीस चाटे पावलाक शेड्ड्या वरीं रंग बदलता आनी रंगा वांगडा आपलो सभावूय बदलता. आपल्या संपर्कात आयिल्लो दरेक मनीस समजून घेवप तशें मोठे आव्हानूच. काल मनीस एके भशेन उलयतालो आयज वेगळेंच भशेन उलयता. विस्वास कोणाचेर दवरचो तेंच कळना. कोणाक म्हूण दोश दितलो? वचत थंय भ्रश्टाचार आनी फटिंगपणा. समाजांत चडावत मनीस हो आपमतलबी सभावाचो आसता. तो संकुचीत वृत्तीचो आनी सुवार्थीय आसता. ताका आप पोर, सोयरो धायरो, येतो, वतो कोण एक लागना. मुळांत अशा मनशा कडेन इल्ले पसून मनीसपण आसना. कितें करतलो? जो तो पयशेच तोखेता. तांचे खातीर पयशे म्हणल्यार सर्वस्व. एकंदरीत समाजाचेर नदर मारतकच जाणवता. जो तो पयशाक ‘बॅ’ म्हणटा. कोण कोणाक मानिना आनी कोण कोणाक कुस्कुटाचीय किम्मत दिना. तरी पूण दर एकलो आपल्या जिवाक मोठोच समजता.
कांय लोक सगल्या विशयाचे तज्ञ जाल्ले भाशेन उलयतात. कांय जणांक दिसता आपूण एकलोच सुदारिल्लो, एकलोच बुदवंत बाकी सगले अनाडी आनी किंकोत. अनाड्याक फटोवप सोंपें. पूण हें लोक सारोतेप तशेंच रावूंक सोदतात. समाजांत कितलें परिवर्तन जालां तें तांकां मातूय दिसना. ते आदलीच मक्तेदारी मिरोवंक सोदतात. पूण केन्ना केन्ना गांवच्या सुशिक्षीत भुरग्या कडल्यान कार्रेकाद फटे पडटकूच जाग्यार येता. म्हणून केन्नाच कोणाक अंडरएस्टिमेट करूंक जायना.
समाजांत कांय मनीस अशे आसतात सामके अधाशी, लांडगे कशे, वासनेन सामके बुरबुटिल्ले. सामके ब्रूत कशे. नदरूच वखवखलेली. अशा मनशा पसून तरणाट्या चलयांनी सादूर रावपाक जाय. ते मजतीच्या नांवान तुजो ल्हवू ल्हवू करून गैरफायदो घेवंक पळयतात. अशा लोकांक कांय वेळा चलयो, बायलो बळी पडटात. कांय चलयो तांचो भांडाफोड करतात. पूण लजकाड्याक कितलेंय एक्स्पोज कर ताका कांयच फरक पडना. ‘निर्लज्जम सदा सुखी.’ कांय लोक दुसऱ्याचें स्रय आपूण घेवन मिरोवंक सोदतात. तर कांय जाण काम करतल्याच्यो चिकरभासो करतात. खरें म्हणल्यार असल्या लोकांक समाजांतल्यान उंवाळून उडोवपाक जाय. कोणेच लागीं धरपाक जायना. गोड गोड उलयतले पूण ताच्या मनांत तुजे विशीं कितें कट कारस्थना चलता ते तोंडार झळकूंक दिवचेनात इतले ते माहीर आसतात. ताचे छक्के पंजे वळखुपाची खुबी तुजे कडेन आसूंक जाय. मनशाच्या सभावा प्रमाण मनशाचो हांसो आसता. प्रत्येक हांशाचो अर्थ वेगळो. दर एका मनशाक आमी सगल्यांनी बारीकसाणेन नियाळपाक जाय. समाजांत फक्त पयसो म्हणल्यार सगलें न्हय. आमची मानसीकता बदलपाक जाय. मनीसपण केळोवपी कितलेशेच सज्जन लोक समाजांत वावुरतात ताच्या सान्निध्यांत आमी रावपाक जाय. गुणी मनशाचो सांगात धरपाक जाय. भायर एक, भितर एक असो आसूंक जायना. दाखोवपाचे दांत वेगळे आनी खावपाचे दांत वेगळे अशें करूंक फावना. मनशाचो सभाव, सरळ आसचो. कितें वायट बरे दिसता ते तोंडार सांगपाक जाय. सडेतोड वृत्ती आपणावपाक जाय. फाटल्यान उलोवंक जायना. आनी मनांतूय धरून बसपाक जायना.
कांय गजाली मनाक खटकतात, देखून प्रत्येकान आपले मन साफ करपाक जाय. मनांत किंतू परंतूचो किडो सारो तेप हुळहुळत दवरूंक जायना. आपले मन जितले निवळ, नितळ, निर्मळ, तितले आमचे स्वास्थ बरें उरतलें. तितलो मनशाचो सभाव सोज्वळ, सकारात्मक विचारसणीचो जावंक पावतलो. तितलोच समाजाक फायदो. चिडचिडो सभाव, म्हणजे नकारात्मक विचार, संकुचीत वृत्ती, समाजाचेर वायट परिणाम. मनशान केन्नाच दुश्टपणा करची न्हय. अनैस्थी, आडांगीपणा करूंक फावना. आपूण जें कितें करता ते देवाक भियेवन करपक जाय. देवा परस मनीस व्हड न्हय. हें आमी जाणा जावंक जाय.
आमच्या कर्माचे भोग आमकांच भोगचे पडटात. केल्लीं पापां हांगाच फारीक करचीं पडटात. मनशाक घमेंड, आनी पयशाचो माज चडूंक जायना. आपले वागणें, आपली कृती चारचौगांक आवडूंक जाय. हांव गैर तर वागना मूं. हें आमी परत परत तपासून पळोवंक जाय. दुश्टबुद्दीन वागून कांयच आवशील ना. मात जग लोकांचें हांशें आनी आमचे नाशें. ही वृत्ती आमी सोडून दिवंक जाय. लोकांक सगलें खबर आसता पूण कोणाक कोण सांगिना. कित्याक तर मनीस कोणाचीच सांगणी मागणी आयकनात, आनी म्हणून कोण कोणाचे भानगडीत पडनात. पूण हें समा न्हय. असल्यांनी समाज मुखार सरचो ना. आयज काल कितें जालां, भटो भटो आपल्यो वाटो. कोणाकूच कोणाचें पडून गेल्लें ना. स्वधर्मान चलपी अवघेच आसतले. बाकी सगल्याक अधर्म पातळ्ळा, कोणाक कोणाचो पात्सो ना. सगले वयले वयर दाखोवपा खातीर. कोवीड टायमार सगल्यांनी अणभव घेतला हाचो. जाचेर आयलां ताणेंच निस्तारपाचें. दुश्ट बुद्दीचे लोक लोकांक गरजे भायर पिडटात. आपल्या घरांतलो कोयर काडून दुसऱ्याच्या आंगणांत उडयतात.
कोणेय विचारल्यार झगड्यांक उबे जातात. सैतान कशे. कितें करपाचे असल्या ब्रूत लोकांक. असल्या मदांध मनशाक देवानूच बरी बुद्द दिवची. (शिकोवची) ते बगर ते सुदरचे नात. दर एका मनशान मुळांत आपलो सभाव बदलपाक जाय. विचित्र सभाव घेवन समाजांत जगपाक फावना. मनीसपणाक सोब सारको सभाव दर एकल्यान आपणावपाक जाय. नमळायेन, खालतेपणान वागपाक जाय. प्रत्येक मनशाचो आदर करपाक जाय. बायलांचो सन्मान करपाक जाय. आंगातली आंडागीपणा सोडून दिवपाक जाय. तेमोज करूंक फावना, ‘वेट अॅण्ड वॉच’ अशी सूड बुद्दीची भाशा उलोवंक जायना. ही वृत्ती बरी न्हय. दुसऱ्याचें वायट जायना. आपलीच अधोगती जाता. मनांतली नकारात्मकताय काडून उडोवंक जाय. घरांत, समाजांत अभिमानान, स्वाभिमानान जीण जगतलो जाल्यार मनीसपण केळोवपी सभाव आपणावप गरजेचें.

काशिनाथ नायक
9158345844