भांगरभूंय | प्रतिनिधी
भुरग्यांनो,
जल्माक आयिल्लो मनीस हो पावला कणकणीं कितें तरी शिकत आसता. कारण मनीस हो असो आसता, जो दरेक खिणाक आपल्या सांगातात येवपी दरेक जिवा सावन कसली तरी, कितें तरी देख घेता. मनशाचो धर्मूच दुसर्याचें अनुकरण करप आसा. त्या अनुकरणांतल्यानच तो कितेंय गिन्यान मेळयता, वा कसल्यो तरी देखी स्वताक लावन घेता, वा आपणायता. आपले मती प्रमाण, बुद्धी प्रमाण ताचो वापर आपले खातीर करून घेता आनी जिणेंतलें आपलें फुडलें पावल उखलता. जाचें अनुकरण करता. हां कितें म्हणटात? अनुकरण म्हळ्यार कितें?… भावंडांनो, साद्या उतरांनी सांगचें जाल्यार दुसर्याचो सभाव गूण आपणे घेवप. वा दुसरो जसो वागता तसो आपणे वागपाचो यत्न करप कळ्ळें? शाब्बास! सांगतालो कितें? आमच्यातल्या भावंडांतले कांय जाण दुसर्यांचे भशेन वागूंक सोदतात. जाल्यार कांय जाण आपल्या घरच्या मनशां भशेन वागतात. जर तुमच्या मजगतचे कोणूय बर्या सभावाच्या इश्टां वांगडा चड वेळ उरले जाल्यार तांच्या सदच्या जिणेंतलो संवयों तुमी आचरणांत हाडटले. ते वरवीं तुमचे जिणेक बरें वळण लागतलें. जर वायट सभावाच्या वा गुणांच्या भुरग्यां वांगडा तुमी चड वेळ घालयलो वा उरलीं जाल्यार तांच्यो वायट संवयों वा सभाव गूण तुमच्यांत रिगतले. आनी तुमी समाजांत हेरांचे नदरेन, जाण्ट्यांचे नदरेन वायट भुरगीं थारतलीं. देखूनच आमी बरीं जावचीं म्हूण आमचीं घरचीं जाण्टीं आमकां सदांच इश्टागत जोडपाक सांगतात. हय काय ना?
देखूनच म्हणटां, आमी सदांच बरीच इश्टागत जोडूंक जाय. तशें केल्यार आमच्या सभावाक बरें वळण लागतलें. आमचे कडल्यान बरें काम घडून येतलें. बरें उतर दुसर्याक मेळटलें. अशे तरेन हे जिणेंत आमी दुसर्यांक आनंद, खोस दिवपाक पावतलीं. तातूंतल्यान आमचें, गांवचें, राज्याचें आनी देशाचें बरें घडून येतलें. भावंडांनो, आयची काणी आयकात… आनी तुमीच थारायात कितें थारावपाचें तें. काणी सामकी सादी आसा… आयकात…
त्या घरांत भूषण हो इकरा वर्सां पिरायेचो भुरगो आपल्या आवय-बापाय वांगडा रावतालो. भूषण घरांत एकलोच भुरगो आशिल्ल्यान ताची खुबूच अपुरबाय जाताली. आवय-बापूय ताच्यो सगल्यो आवडी पुराय करतालीं. वाड्या वयल्या घरांतले जाण्टें तांच्या घरांतल्या भुरग्यांक भूषणाची देख घेयात म्हूण सांगताली. इतलो तो गुणी थारिल्लो. शिकपांतय भूषण हुशार आशिल्लो. तो सदांच पयलो नंबर घेतालो. अभ्यासा वेळार अभ्यास, खेळां वेळार खेळ, तेचपरी आवय-बापायच्या कामांतय मजत करपी भूषण शाळेंत तशेंच घरांत, घरा भायर आदर्श आशिल्लो. ताच्या आवय-बापायक वाटेर कोणूय मेळ्ळो जाल्यार तीं तांचे कडेन पयलीं भूषणाची खबर घेतालीं. तें आयकून आवय-बापायच्या जिवाक बरें दिसतालें.
धा वर्सा पिरायेचेर भूषण चवथी यत्ता पास जालो. उपरांत गांवच्या लोकांच्या सल्ल्याचेर भूषण शिकून कोण तरी बरो अधिकारी जावचो ह्या हेतान भूषणाक लागसारच्या शारांतल्या हायस्कुलांत घालो. शाळेंत यो-वच करपाक बालरथाची सोय आशिल्ली. भूषण शारांतल्या हायस्कुलांत वचपाक लागलो. ल्हवू ल्हवू थंयच्या वातावरणांत भूषण भरसून गेलो. दिशीं दिशीं ताच्यो संवयों बदलूंक लागल्यो. ताका पयशांची गरज पडपाक लागली. शारांतल्या शाळेंत वता देखून दुबाव घेनासतना आवय-बापूय पयशे दीत रावलीं. आनी…
…भूषणाक वायट संवयों केन्ना लागल्यो ताचें ताकाच कळ्ळें ना. पांचवेची शिकवण ताका जड वचपाक लागली. पयल्या दोन परिक्षांनी भूषण कांठार पास जालो. जाल्यार तिसरे परिक्षेंत नापास जालो. भूषणाचो बापूय हायस्कुलांत चवकशी करपाक गेलो. त्या वेळार शिक्षकांनी भूषणा विशीं जें कितें सांगलें तें आयकून ताचें चित्तूच जाग्यार उरलें ना. कारण भूषणाक वायट संगत लागिल्ली. मस्त्या भुरग्यां वांगडा रावून ताची शाळेंतली मस्ती वाडिल्ली. शिक्षकां कडेन गैर वागतालो. पांचवेचो विद्यार्थी आसून लेगीत जाण्ट्या विद्यार्थ्यां भशेन ताची वागणूक जाल्या, घरचो अभ्यास वेवस्थीत करिना अशी म्हायती शिक्षकां कडल्यान ताका मेळिल्ली. तो तसोच घरा आयलो. सगली गजाल ताणें भूषणाचे आवयक सांगली. ती भूषणाक कांयच उलयली ना. उरफाटें फुडले परिक्षेंत बरो अभ्यास करून पास जा इतलेंच सांगलें. मात, वायट संगतीच्या चपक्यांतल्यान ताका भायर कसो काडचो हेच चिंतनेन दोगांय येवजीत आशिल्लीं.
कांय दिसांनी भूषणाचे आवयन भूषणाक आंबे आवडटात देखून शेजान्नी कडल्यान रुखा वेल्यान काडिल्ले जून अशे आंबे हाडले आनी भूषणाक ते आंबे एका पाटल्यांत साकांत गुठलावन पिकपाक दवरपाक सांगलें. भूषणान आवयन सांगलां ते प्रमाण केलें. मात दवरतना एका आंब्याच्या देंठा कडेन ल्हाशा वरीं काळें खत पडिल्लें पळोवन ते विशीं ताणें आवयक सांगलें, आवयन म्हणलें, ‘कांय जावचो ना तो आंबो. हेर बर्या आंब्या सांगातान तोय बरो पिकतलो. चार दिसांनी पिकतले ते. मदीं मात ते उक्ते करूं नाका.’
आवयचे सांगणे प्रमाण पांचव्या दिसा भूषणान उमळशिकेन पाटल्यांतलो साक उक्तो केलो. पळयल्यार कितें?… साकांत गुठलावन दवरिल्ले सगले आंबे ल्हाशां वरीं काळीं खतां पडून कुशिल्ले. तें पळोवन भूषणाक खूब वायट दिसलें. तातूंतलो एकूय आंबो खावंक मेळना देखून तो आई कडेन उलयलो, ‘…त्या आंब्यान सगल्यांची वाट लायली. उडय ते सगले भायर. कांयच उपेग जावचो ना तांचो आतां.’
आवयच्या मना सारकोच भूषण उलयलो. तिका खोस जाली. तिणें रोखडेंच म्हणलें, ‘बाबा भूषण, तुजेंय अशेंच जालां. त्या मस्त्या भुरग्यांचे संगतीक पडून तुजे सारक्या बर्या गुणी भुरग्याची वाट लागल्या. तूं जर शाळेंत आशिल्लो तसो हायस्कुलांत वागिल्लो जाल्यार ते मस्ते भुरगे तुजे संगतीन बरे जावपाचे. पूण तूंच तांचे संगतींत पडलो आनी तुवें तुजी स्वताची वाट लावन घेतली. शाळेंत तुजे वागणुकेन तुज्या बाबाक केदो मान मेळिल्लो. तो हायस्कुलांत तुवें तुजेच वागणुकेन व्हगडायलो. तुजे वेल्यान तुज्या बाबाक केदी लज जाली जाणां तूं तुज्या हायस्कुलांत. बरें दिसलें तुका? बाबा, अजूनय वेळ वचूंक ना. येवजून पळय. अजूनय तुवें यत्न केल्यार व्हगडायिल्लो नंबर तूं मेळोवंक शकता. तुजो फुडार सुगूर करूंक शकता. तूं तुजे शाळेंत तुज्या बाबाचो मान वाडोवंक शकता. ना जाल्यार त्या मस्त्या भुरग्यां वांगडा ह्या आंब्या भशेन कुसत कुसत… कांयच उपेगाचो थारचो ना. खंयच, कोणूच तुका लागीं करून घेवचो ना.
आईच्या कृतीन आनी उतरांनी भूषणाक आपली चूक लक्षांत आयली. ताणें आई मुखार हात जोडून म्हणलें, ‘आई, चुकलो गे हांव. परतून असो केन्नाच वागचो ना… खर्यांनीच… हाचे मुखार तुमकां लज जावपाक दिवचो ना. प्रोमीस.’आवयन ताका वेंगेत घेवन म्हणलें, ‘बाबा, आतां तरी शाणो जा.’ भूषण आवयचे वेंगेत कितलो तरी वेळ जाल्ली चूक याद करीत दुकां गळयत रावलो.
उल्हासभाई
खिणाखिणाक ताज्यो घडणुको आनी तुमचे कडेन संबंदीत दरेक खबर मेळयात एका क्लिकाचेर! फेसबूक, ट्विटराचेर आमकां फॉलो करात आनी व्हाट्सएप सबस्क्रायब करपाक विसरूं नाकात.
