श्रद्धा सबुरी

भांगरभूंय | प्रतिनिधी

श्रद्धा दवरून कसलेंय बरें काम केल्यार तें जाता. ताचें गोड फळ ह्याच जल्मांत मेळटा. ती आसा म्हूण सगलें सुरळीत चल्लां.

श्रद्धा, सबुरी हे अमृताचे शब्द म्हणल्या साईबाबांच्या तोंडांतल्यान भायर सरिल्लीं मोतयां. श्रद्धा आमच्या काळजांत रुतिल्ली आसा. तिचे बगर मनशाची जीण शून्य. आमी घरांतल्या देव्हाऱ्यांतल्या, देवळांतल्या देवाक मानतात. ताचेर श्रद्धा दवरतात. म्हणून प्रत्येक निर्जीव, सजीव वस्तूंक आमी देव मानतात. सदांच तांकां फुल ओंपतात. उजवात पेटयतात. देव खंय आसा, अशें विचारपी जायते लोक संवसारांत आसात. देव प्रत्यक्ष फुड्यांत येवन उबो रावना. झाडांचीं पानां सळसळटात तेन्ना वारो व्हावता अशें आमी समजतात. दर्याचीं ल्हारां खळखळटात, तेन्ना मोड आयलां, हें कळटा. आमची देवाचेर श्रद्धा आसप होच एक पुरावो आमचे कडेन आजल्म आसता. देवाच्या नांवान आमी न्हांवन, धुवून, पूजा करतात. फुलांचे हार ओंपतात. हळद, कुकूम लायतात, पंचारती, धुपारती दाखयतात. आमचे देवा वयले श्रद्देक लागूनच आमी हें करतात. श्रद्धा दवरून कसलेंय बरें काम केल्यार तें जाता. ताचें गोड फळ ह्याच जल्मांत मेळटा. ती आसा म्हूण सगलें सुरळीत चल्लां. श्रद्धा, देवाचो भंय नाशिल्लो जाल्यार संवसारांत अनागोंदी मातपाची. लोक आपल्याक जाय तशे वागपाचे.
श्रद्धेचें मूळ मोगान भिजिल्लें आसा. झाडां, झोपां, फुलां, वेली हांची आमी सारें, उदक घालून जतनाय घेतात. तांचेर मोग करतात. सुकण्यांक कणयो, धान्य घालतात. माजर, सुणो हांकां पोसतात. तांकां अन्न, उदक दितात. तांचेर मोग करतात. तींय आमचेर मोग करतात. सैमाचेरुय आमची श्रद्धा, मोग आसता. तो आमकां खूब कितें दिता. फळां, फुलां, झाडां, लाकूड, नितळ हवामान. दोंगर, झरे, दर्या, न्हंयो, निळें मळब, चंद्र, सुर्य, तारे हांचे कडेन मनीस नातें जोडटा.
श्रद्धेची नाळ कुटुंब, सोयरे, इश्ट हांचे कडेन जोडिल्ली आसता. आपल्या आवय- बापाय विशीं श्रद्धा आसप जण एकल्याची जापसालदारकी. गुरुर्देवो, मातृदेवो, पितृदेवो भव ही हिंदू संस्कृतायेची शिकवण. देवा विशीं जर आमकां श्रद्धा आसा, तर शाळेंतले गुरू, घरांतले आवय- बापूय पसून देवा समान मानून तांचे मुखार नतमस्तक जावप बरें. अशान श्रद्धा वाडटा, एकमेकां विशीं मोग निर्माण जाता. आपुलकीचे जाळें विणटा अतुट धाग्यांनी. हिंदू संस्कृतायेचीं पाळां- मुळां म्हणजेच श्रद्धा.

सिद्धी तिळवे
9158200956