शिक्षक दीस

भांगरभूंय | प्रतिनिधी

भावंडांनो,
काळजांत सावन भक्ती-भावार्थान दोनूय हात जोडून सुखकर्तो, दुखहर्तो तशेंच अश्टदिकांची देवता म्हणल्यारूच श्रीगणेशाक नमळायेन नमन करून म्हणटां, ‘वक्रतुंड महाकाय सुर्यकोटी समप्रभ, निर्विघ्न कुरुमे देव सर्व कार्येषू सर्वदा.’
भावंडांनो, येता त्या शेनवारा सावन आमची उर्बे उमेदीची परब ‘चवथ’ सुरू जाता. ते निमतान बुद्धीची देवता श्रीगणराया आमच्या घरांत परगट्टा. तो जितले उमेदीन जितले दीस आमच्या घरांत पुजे खातीर रावतलो तितलेय दीस आमचे तांकी प्रमाण ताची सेवा करीत रावुया. प्रार्थना करता, श्रीगणपती देवान आमकां-तुमकां सगळ्यांक बरी बुद्ध, भलायकी दिवन तुमकां सदांच हांसती खेळटी, सुखसमृद्धींत धादोसकायेंत जैतिवंत दवरूं.
भावंडांनो, चवथी निमतान एकूच कळकळीची विनवणी करतां. तुमी उमेदीन फोग लायतना आनी गणपती विसर्जन करता ते सुवातेर उदका लागसार अत्यंत जतनायेन वावरात. फोगा कडेन फकांडां करूं नाकात. तुमी तुमच्या भावंडां सयत, जतनायेंत, खोशयेंत रावात आनी घरच्यांकय आनंदात दवरात. दवरतली न्हय?
भावंडांनो, चवथी पयलीं तुमकां एक खाशेलो दीस मनोवपाचो आसा. विसरलीं? …ना न्हय. हय!… शिक्षक दीस. इतिहास आनी अणभव हातूंतलो सार काडून भोंवतणचें गिन्यान दीत तुमकां ह्या संवसारांत आदर्श नागरीक घडोवंक धडपडपी मायेस्त, मोगाळ, आदरणीय शिक्षकांचो भोवमान करपाचो हो दीस. भावंडांनो हो दीस आमी जाची याद म्हणून मनयतात त्या भारतरत्न डॉ. सर्वपल्ली राधाकृष्णन हांची तुमकां थोडीशी म्हायती दितां…
डॉ. राधाकृष्णन हांचो जल्म 5 सप्टेंबर 1888 दिसा आंध्र प्रदेशांतल्या तिरुरा गांवांत जालो. तांचें मुळावें शिक्षण ‘तिरुपतींत’ जालें. राधाकृष्णन वैष्णवपंथी आशिल्ले. घरांतलें वातावरण धर्मीक. तिरुपती हें व्यंकटेशाचें क्षेत्र म्हूण नामनेंत आशिल्ल्यान राधाकृष्णाचेर भारतीय धर्माचो, तत्वगिन्यानाचो चड प्रभाव पडिल्लो. तांकां वाचनाची खूब आवड. पिरायेच्या 20 व्या वर्सा तांणी ‘वेदांतले नितीशास्त्र’ बरयलें. तांणी बरयिल्ले ‘गितेचें तत्वगिन्यान’ हो निबंध टिळकांक खुबूच मानवल्लो. तत्वगिन्यानाचेर बरप करपाक लागिल्ल्यान तांची नामना वाडत रावली. एमए ची पदवी घेतले उपरांत मद्रासच्या विद्यापिठांत ‘तत्वगिन्यान’ विशयाचे प्राध्यापक म्हूण तांची नेमणूक केली. मजगतीं, ऑक्सफर्ड विद्यापिठांतूय तांणी समविशयाचे प्राध्यापक म्हूण तीन वर्सां सेवा दिली. हिंदू धर्माची व्हडविकाय पुराय संवसाराक दाखोवचे खातीर तांणी ‘इंडियन फिलोजॉफी’ आनी ‘फिलोजॉफी ऑफ उपनिषद’ आदीं ग्रंथ बरयले.
1952 ते 62 काळांत तांणी देशाचे ‘उपराष्ट्रपती’ म्हूण पदभार सांबाळ्ळो. 1962 ते 67 वर्सा मेरेन ‘राष्ट्रपती’ म्हूण वावुरले. शिक्षकी पेशांत वावुरतना विद्यार्थ्यांक घडोवपाक ते तळमळीन वावुरताले. शिक्षणीक मळा वयलें काम, तळमळ पळोवनूच भारत सरकारान तांचो जल्मदीस ‘शिक्षक दीस’ म्हणून पाळपाक सुरवात केली.
भावंडांनो, ह्या दिसाची याद दवरून तुमी तुमच्या सगल्या आदरणीय गुरुजनांक नमळायेन नमस्कार करून, तांचो यथाशक्तीन भोवमान करून, तांच्या सानिध्यांत रावून, तुमच्या गिन्यानाची तान भागयत रावात आनी खूब व्हड जायात, देशाचे राखणदार जायात हीच म्हजी इत्सा… देवा गणपतीक तुमकां सगल्यांक खूब खूब आयुश्य दिवं.- उल्हासभाई