भांगरभूंय | प्रतिनिधी
संदीप नांवाचो एक भुरगो मडगांव शारांत आपल्या आवय बापाय वांगडा रावतालो. तो आठ वर्सांचो आशिल्लो. ताका शाळेची सुटी आशिल्ल्यान कितें करूं तें कळनाशिल्लें. त्या कारणान तो वेळ वगडायतालो. आठांक उठ्ठालो आनी आवय बापायक त्रास करतालो. तो सदांच ‘वाज येता माँ, कितें करूं तें सांग’ अशें म्हुणटालो. मागीर ताचो बापूय बेजारून दोळ्यां मुखार येनाका अशें ताका सांगतालो. मागीर तो पुस्तक वाचत शाळा बेगीन सुरू जाल्यार पुरो अशें येवजितालो. मागीर आवय ताका उलो मारताली ‘जेवपाक यो संदीप’ मागीर तो उठ्ठालो आनी जेवतालो. मागीर खेळूंक वतालो आनी येवन परत न्हिदतालो. अशें चलत रावलें. शाळेचे दीस लागीं पावले तसो तसो संदीप खूश जातालो आनी सद्दां शाळेचेंच चित्तालो. ‘‘म्हाका म्हजे इश्ट मेळटले, म्हजी आवडटी टिचर सीता मेळटली. पूण शाळेचे सगळे नेम पाळचे पडटले. शाळेचे नेमूच नाशिल्ले तर काय बरें जातलें आशिल्लें. आयतार आशिल्लो. रात जाल्ली. सोमारा म्हणल्यार फाल्यां शाळा आशिल्ली. संदीप खूश जावन न्हिदलो.
सकाळीं संदीप उठलो. सीता टीचर मेळटली अशें समजून बॅग घेवन शाळेंत गेलो. संदीप शाळेंत पाववलो. भितर सरना फुडें भुरगीं जाय तसलीं चपलां, बॅगां , कपडे घालून आयिल्लीं. चडशा भुरग्यांनीं बॅगांच हाडूंक ना. पूण तो वर्गांत गेलो. वर्गां पळयल्यार भुरग्यांचो बोवाळ. बांक पडल्यात. थोडीं भुरगीं बांका वयर रावन नाचतात, पेपराचो गुटलो करून सकयल उडयतात. टीचर थंय उबी रावून पळयता. तापयना. मागीर संदीप एकट्याक विचारता. ‘हें कितें?’ तो भुरगो म्हणटा. ‘हीच ती नेम नाशिल्ली शाळा’. संदीप भिता आनी तो झप्प करून जागो जाता आनी म्हुणटा ‘नाका रे बाबा अशी नेम नाशिल्ली शाळा’. मागीर तो परत न्हिदता. सकाळीं उठून शाळेक वता आनी सीता टिचरीक मेळून खोशी जाता.
आर्याही शेणवी बोरकार
खिणाखिणाक ताज्यो घडणुको आनी तुमचे कडेन संबंदीत दरेक खबर मेळयात एका क्लिकाचेर! फेसबूक, ट्विटराचेर आमकां फॉलो करात आनी व्हाट्सएप सबस्क्रायब करपाक विसरूं नाकात.
