शांतींत आसा शक्त

भांगरभूंय | प्रतिनिधी

चिंतन – 11

तुकोबा म्हणटात — .

शांतिरूपें नव्हे कोणाचा वाईट ।

वाढवी महत्त्व वडिलांचें ॥

कितलें सादें, पूण सोबीत वाक्य!

शांत रावप, कोणाचेंय वायट उलोवंक ना, कोणाचें मन दुखोवंक ना — हातूंतच मनीसपण आसा. आनी अशें वागपी भुरग्यांक लागूनच तांच्या आवय- बापायकय समाजांत मान मेळटा.

हांव ल्हान आसतना कासले आजोबा आमच्या शेजाराक रावतालो. ताचो पूत मिलिंद म्हजो वर्गमित्र. मिलिंद केन्नाच कोणाचेर आड्डूंक ना, कोणाक गाळी सवूंक ना हें आमी खेळटना सदांच पळयताले. उरफाटें कोण झगडपाक येतालो तेन्ना तो हांसतालो आनी शांत करतालो. एकदां मैदानाचेर खेळटाना एका व्हडल्या भुरग्यान ताका धक्को दिलो, हेर सगळे रागान बोवाळ करपाक लागले, पूण तो शांत रावलो. ताणें फकत म्हणलें, “बरें आसा रे, चुकून जालां आसतलें.” तेन्ना आमकां कळ्ळें की मिलिंदाची ही वागणूक ताका सगळ्यांत चड लोकप्रीय करता. असो इश्ट आपणाक आसचो, अशें सगल्यांक दिसता. लोक म्हणटाले, “कासल्याचो पूत खूब संस्कारी आं.”

खरें म्हणल्यार आमकां दर दिसा अशा ल्हान -ल्हान घडणुकांक तोंड दिवचें पडटा. रस्त्यार रिक्शावालो तुजेर आड्डटा, दुकानांत कोण तरी रांक मोडून मुखार वता, ऑफिसांत कोण तरी थोमणो मारता – अशा वेळार आमी तापूंक ना, शांत रावले, जाल्यार थोड्याच वेळान गजाल सुटावी जाता. इतलेंच न्हय तर लोक म्हणटात, “कितलो संयमी मनीस रे हो!”

हेंच तर तुकोबा सांगतात. दुसऱ्यां विशीं वायट उलोवप ना, तिडकप ना हें दुबळेपण न्हय, तर खरें बळगें. जेन्ना आमी कोणाक दुखयतात तेन्ना आमकां खिणाक समाधान दिसूं येता, पूण उपरांत आमकां गुन्यांवकारपणाची जाणविकाय जाता. उरफाटें आमी शांत रावन मनीसपण दाखयल्यार समाजांत आमकां आनी आमच्या कुटुंबाक मान मेळटा.

म्हज्या वळखीच्या एका दोतोराची काणी सांगतां. एक फावट एका दुयेंतीच्या नात्यांतल्या लोकांनी राग आयिल्ल्यान तांकां हॉस्पिटलांत गाळी संवल्यो. तरी ते शांत उरलो. उपरांत सगळ्यांक खरी परिस्थिती समजली तेन्ना लोकांनी म्हणलें, “कितें भांगर मनीस रे तो, इतलें सोंसून लेगीत शांत रावलो.” आयज लेगीत लोक तांकां “सहनशील” दोतोर म्हणून वळखतात.

देखून आमी आमचे दिसपट्टे जिणेंत शांत, समजूतदार, मोगाळ रावल्यार आनी कोणाक दुखोवंक ना जाल्यार आमकां आनी आमच्या जाण्ट्यांक सांगले बगर मान मेळटा. कारण आमची वागणूक ही आमचे संस्कारांची वळख आसता.

– हभप देवदत्त दि. परुळेकर