वजें

भांगरभूंय | प्रतिनिधी

सतत नकारात्मक… टिका. धा गुण बरे आसल्यार लेगीत तांतलें वायट तें कुसकुट घेवन सारकें झरयत रावपाचो सभाव.

वळेसर

वनिताक आज कशेय करून रेशनाचे तांदुळ हाडपाक लावपाचे आशिल्ले. रेशन हाडूनच सगल्यांचे वेवस्तीत जेवण जातालें. शेजारच्या तारकनाथाक सांगून दवरिल्लें. ‘तूं वता जाल्यार आमचेंय मातशे रेशन हाड.’ ताणें ‘बरें हांडटा’ म्हूण सांगिल्लें खरें पूण हाडतच म्हणपाचो विश्वास नाशिल्लो.

‘फुडलो म्हयनो काडपाचो आसा’ परत परत हेंच… मनांतल्या मनांत, वनिता फडफडटालें. ताजी ही धडपड आनी फडफड केन्ना थांबतली ताजी ताकाच शीम मेर नाशिल्ली. संवसाराचो गाडो चलयतां चलयतां केन्ना थकतालें. पूण.. “जिवीत मुखार वचपाक जाय.” दर एकटो हेंच तर करता तातूंत हताश जावपा सारके कांयच ना. “तुमकां हेरांचो आधार आसा, म्हाका ना.”

वनिताचें लग्न जावन तीस वर्सां जाल्लीं. पूण सगलेंच एकटयाच्याच वांटयाचें. घर सांबाळ भुरग्याचे शिकप, मांय मांव. जोडपी…. एकटेंच वनिता. हांतांत पयशे आयले त्या दिसा पिवन घरांत येवन पडटालो. चार पयशांचे कितें उपेगाचें करचें अशें केन्ना ध्यानां मनां आयलेंच ना. घरांत ना जाल्यार गाडया कडेन बशिल्लोच आसतालो. फकत भोंवप… हांगा थंय तोंणाची बातां व्हडलीं. संवसार जिकलो असो आव.

घरचीं कामां, उश्टीं मात सगळें जाग्यार घालपी वनिता. वाडयावेल्या सगल्याक खबर आशिल्ली देखूनच लोक ताका आदरान पळयताले. वनिताचें मोटेपण म्हणल्यार तोंडांतल्यान एक उतर काडीनाशिल्लें. आपलो घोव ‘बेकार’ म्हूण ताज्यो तिस्त्यो करूंन वाऱ्यार भाकऱ्यो भाजपांत, ना कोणाक आपलें मोटेपण दाखोवपाची ताका इत्सा आशिल्ली.

ऑफिसांतलें काम ताचें सर्वस्व आशिल्लें. कामाचे पयशे आनी पयशांचेर सवंसार. घोवाक कितें म्हूण समजायतालें ! कशें म्हूण सांगतलें? समाजांत वावुरपाक कांय फावट रेशपेत जाय तर बायलेक तोणांक कुलुप लावचें पडटा. तेंच तें करतालें. ना तर “घोवा” च्या विशयवेल्यान विशाची परिक्षा जाता.

“तोंण धापल्यार सगले बरें बरें, तेंच खरें.” सविता चार चौगांत भोंवपी ताका हो फुगार मार सोस नाशिल्लो.

“कितें करचें?” कशें जाग्यार पडटलें ? एके बायलेक जिवीतभर हें वजें माथ्यार मारूंन चलत रावपाक कितलें जड.

“समाज आनी सवंसार” ह्या सॅडव्हीच्यात चिड्डून गेल्ली बायल तरी सविता लग्न, मुंज, फुलां घर प्रवेशाकूय वचून आपल्या घराची वळख हेरां कडेन मानान दवरतालें. कांय कडेन खुटलेय खातालें.

“आतां तरी मातशें कमी केलां गो?

“ह्या वयार कितें सुट्टलें कर्म?”

“काळकुट बाबडया वनिताची. घोव आसुंनुय नाशिल्ल्यांत.”

कोण मोगान उलयिल्ले भशेन दाखयत थोमणें मारतालीं कोण घालुन पाडून ताका कमी लेखपांत मजा घेतालीं. बायलो ! एकामेकाक अशे वेळार आधार करचे सोडून ताका कमी लेखतालीं. दुसऱ्याक कमी लेखून आपुण कितलें शाणें हेंच समाजांतल्यो कांय बायलो करीत आसतात. आनी सविता सारक्यो बायलो म्हळ्यार अशें मानपी…. तांच्या जाळांत फसतात. When you know your worth, no one can make you feel worthless. हें आमच्या कांय बायलां मेरेन पावता…. तांकां समजता म्हणल्यार पिळग्यो सोंपतल्यो.

सतत नकारात्मक… टिका. धा गुण बरे आसल्यार लेगीत तांतलें वायट तें कुसकुट घेवन सारकें झरयत रावपाचो सभाव.

तें रिना… जावं प्रिया वा नेहा आपले परस दुसऱ्याक म्हत्व मेळ्ळें कि सवंसार बुडलो असो आव हाडटात.

“सविता पूरो जालें तुजे संवसाराचें पुराण. तेंच तेंच आयकुन कान फुटले”

“तुमका कोणे सांगल्या नोकरी? घरचीं कामां करात आनी सुसेगाद घरा बसात.” लग्न कार्याक गेल्ले कडेनुय तेंच.

“आतां बेगीन सून हाड. आदाराक मेळटली. जुळोवन वडय बेगीन लग्न.”

“हांच्या माथ्यार दिवंक ना कसलेंच वजें” पूण तें वजें गरज नासतना आपल्या माथ्यार घेवन कांय जाण दुसऱ्याचें टिव टिवें वाचयतात. तातूंत ताका हिमालयाचेर चडिल्याची खेस मेळटा.

खंय तरी लग्नाक मेळ्ळयार लेगीत सूंट कशी फाटल्यान लागतात. एक खीण बिनधास्त रांवक दिनात. वनितान तांचें उलोवन आयकून कानांर केंस काडले.

“झक मारा तुमी आनी तुमची बडबड.”

“म्हाका कांयच आयकुवपाचें ना.” मनांतल्या मनांत बडबडत तें घोळक्यातल्यान कुशीक सरलें सकल सपणावेल्यान देंवतना ताका सुसेग जालो.

“कितें म्हूण बोचायतात हीं…. मनशांच मनशांक ?”

“आमी जगचें तरी कशें?” इतल्यांन ताका बंगल्यातल्यान भायर देविल्ली शैला मॅडम दिसली. याद जाली कालच तिची मावशेभयण तिच कथा सांगताली.

“जाणा तुमी शैला मॅडमीक तिज्या घरचीं, म्हऱ्यातलीं कितें कितें कटकटी करतात. जणु सगळें वजें आपुणच माथ्यार घेतात. उपदेश तर पायलेक पंचवीस. तुमी व्हील बी केलां मूं? कित्याक आजकाल कोणाची गॅरेंटी ना न्हय.”

मॅडम मात शाणीं तोंणांतल्यान उतरच काडीना. वनिताक खूब व्हडलो दिलासो मेळळो. आपले भशेन गिरेस्ताकूय हे “वजें” माथ्यार मारपाचें चुकूक ना तर. आपुणच न्हय कितलीशीच जाणां एकाच बोटींतल्यान प्रवास करतात. पूण एक मात सेर्त लोक खवदळ घालपचो मात कसोच सोडीनात. वजें कोणाच्या माथ्यार आसता आनी भोंवतणचो वाठार नकारात्मक उर्जेन भरपी हीं मनशां ?…. मनाशां न्हय समाजाक लागिल्लो “सुरूंग” फकत आयकून घेतल्याच्या जिवीतात माती कालयत रावतात.

शी ! हे शेणां गायऱ्यांतले किडे…. बुचबुचतात आनी शेणांतच ना जातात. वनिताक आपलें जिवीत खोशयेन सारपाचें आशिल्लें तांणे म्हणलें A man is not finished when he is defeated. He is finished when he quits. 

विजया शेळडेकार