वखदां सवाय, दुयेंतींक थाकाय

भांगरभूंय | प्रतिनिधी

दोतोरान दिल्ल्या सल्ल्या प्रमाण वखदां घेवपाक जाय. स्वताच्या मनांत येता, तें वखद घेवचें न्हय!

अामच्या गोंयांत, खास करून गांवगिऱ्या वाठारांनी रावपी लोक सहसा दुयेंत पडनाशिल्ले. गंभीर रोग जावपाचें प्रमाणूय खूब उणें आशिल्लें. मात आतां दुयेंतींचो आंकडो सदांच वाडिल्लो दिसता. सरकारी हाॅस्पिटलांनी तर पळयत तेन्ना गर्दी. खाजगी हाॅस्पिटलांय केन्ना रिकामीं उरनात. भौसाची भलायकी इबाडल्या, हें हाचे वयल्यान कोणूय सांगतलो. उपचार करपाक लाखांनी रुपया लागतात. सादें रुटीन चेकअप, स्कॅन, इसीजी, सोनाग्राफी करपाक आठ ते धा हजार लागतात. ताका लागून लोक सरकारी हाॅस्पिटलांनी वतात. कारण तांकां उपचार परवडनात. कालूच दुयेंतींक थाकाय मेळची म्हूण नॅशनल फार्मास्युटिकल प्रायसिंग अथाॅरिटीन (एनपीपीए) गरजेच्या 37 वखदांचें मोल 10 ते 15 टक्क्यांनी उणें केलां. हातूंत गोडेंमूत, रक्तदाब आनी काळजा कडेन संबंदीत वखदां आसात. जोर, संसर्ग जाल्यार घेतात, त्या वखदांचोय आसपाव आसा. सरकारी यंत्रणेच्या निर्देशा वयल्यान आतां नामनेच्यो कंपनीं नव्या सवाय दरान गुळयो, कॅप्स्युल, इंजेसांवां, सायरपां बी बाजारांत हाडटलीं. दीसपट्टीं वखदां घेवपी लाखांनी भारतीय आसात, तर दुयेंस (गोडेंमूत, रक्तदाब) नियंत्रणांत दवरपी करोडांनी. तांचीं कांयशी अर्थीक बचत जातली.
फक्त 37 नूच न्हय, तर हेर वखदांय सवाय जावंक जाय. सरकार जेनरीक वखदांचेर भर दिता. ब्रँडेड वखदांनी जें आसता, तेंच ह्या वखदांनी आसता, ताचें मोलूय उणें आसता. कांय जाणांच्या मतान ती घेतल्यार दुयेंत मनीस बरो जाताच अशें ना. पूण बऱ्याच लोकांक तीं बऱ्याक पडल्यांतूय बी. ताची जायरात, संशोधन, ब्रॅण्डींग बी नासता, देखून तीं सवाय दिवप परवडटा. तें 30 ते 60 टक्के पसून सवाय आसता. पूण हीं वखदां सरकारी वा मान्यताय आशिल्ल्या फार्मसींतल्यानूच घेतल्यार बरीं. ह्या वखदांची जायरात जायनाशिल्ल्यान तीं कोणाक खबर नात.
सरकारान वखदां सवाय केलीं, पूण म्हारग वखदांचें कितें? आॅनलायन वा सोशल मिडियाचेर साबार तरांचीं वखदां म्हारग विकतात. वजन उणें करपी, गोडेंमुताचेर रामबाण, सांधेदुखी अश्या जायत्या दुयेसांचेर. हीं वखदां उणीच पांचशे ते हजार, देड हजार रुपया मोलाचीं आसतात. तांचे पॅकेजिंग, मार्केटिंग खर्चीक. ती घेवन गूण पडटाच अशें ना. म्हणटकच केंद्र सरकारान मान्यताय दिल्लीं वखदांच घेवप योग्य थारतलें. सगलींच वखदां वायट न्हय. घरगुती वखदांचो, झाडां पाल्याचो वापर गोंयांत पयलीं सावन जातालो. आयजूय जाता. कसाय, कोडुलिंबाचीं पानां, किरायतें, बडिशेप अशीं वखदां आसात. आतां तर तीं पांचशीं- सशीं रुपयांकूय मेळटात. तीं दुयेंतीच्या प्रकृती प्रमाण थाकाय दितात. मात एक गजाल दरेकल्यान घट मतींत दवरूंक जाय. दोतोरान दिल्ल्या सल्ल्या प्रमाण वखदां घेवपाक जाय. स्वताच्या मनांत येता, तें वखद घेवचें न्हय!
दुयेंत पडपूच ना, हो भलायकी सांबाळपाचो बरो उपाय. पूण आतां तें शक्य ना. कारण मनीस सुवार्थी जाला. दरेके वस्तूंत तो भेसळ करता, फळां पिकोवपाक रसायनां वापरता. तंदुरुस्त रावपाक सगल्यांत पयलीं जिबेचेर नियंत्रण जाय. पालेभाजयो, फळां, प्रथिनां आशिल्ले जिनस खावपाक जाय. सद्दां व्यायाम जाय, निदान वेगान चलप तरी. सद्दां उणीच सात ते आठ वरां झेम गरजेची. तीय सुस्त. ताण उणो जावपाक बरे छंद बाळगूंक जाय. उदक, हवा नितळ आसूंक फावो. हात, पांय धुंवप, शक्यतो मास्क वापरप, जाणकारांचो सल्लो घेवप, भलायकेची तपासणी, सोशल मिडियाचो उणो वापर… अशे कांय उपाय केल्यार भलायकी बरी उरतली. म्हणटकच वखदांची गरज पडची ना. म्हारग जायरात हाचो अर्थ बरें वखद न्हय. योग्य जिणेशैली हेंच खरें वखद, हें कोणे
विसरचें न्हय.