भांगरभूंय | प्रतिनिधी
आमच्या घरांतलीं मायेस्त मनशां सदांच आमकां सांगतात न्हय की बरे गूण आपणायात. बरे देखीचीं भुरगीं जायात. घरांत, शाळेंत वा भायर समाजांत भोंवतना बरी वागणूक दवरात. सगल्यां कडेन मायेमोगान, आपुलकायेन वागात. शाळेंतले आदरणीय गुरुजनय साबार विशयांची शिकवण दितना तेंच सांगपाचो यत्न करतात. तुमी बरी वागणूक आपणायली जाल्यार तातूंत तुमचेंच बरें जाता. तुमचोच उत्कर्ष घडून येता. हेरांकय आनंद मेळटा. तुमच्या आंगातली नमळाय, आपुलकाय, प्रामाणीकपणां तुमकां चार चौगांत नांव, नामना, मान मेळोवन दिता. त्या माना वरवीं तुमची समाजांतली सुवात सुरक्षीत उरता. भोंवतणच्यांक तुमी आदार थारतात. ते गूण तुमच्या आंगांत तशेंच तगून उरत जाल्यार जिणेचो खरो आनंद तुमी भोगूंक पावता, आनी हेरांकूय तो तुमी दिवंक पावता.
भावंडांनो, म्हत्वाचें म्हळ्यार मनशान सदांच जिणेंत नम्र, प्रामाणीक रावूंक जाय. संकश्टां आपल्या वांट्याक उणींच येता. भावंडांनो, वेळा-काळान परिस्थिती कशीय उप्रासूं, आपल्या मना वयलें नियंत्रण सासणाचें तगून दवरपाक जाय. आपणाचेर येतले परिस्थितीचो बंदो जावन गैरमार्ग आपणावंक जायना. एकदां आपल्या सुवार्था खातीर चुकीचें पावल उखल्लें वा चुकीचो वागलो जाल्यार फुडली वाट आडखळत चलची पडटा. तातूंतल्यान कश्ट भोगचे पडटात. त्या कश्टां वरवीं आपलें जिवीत सैरभर जावन वायट मार्गार पावता. स्थीर उरना. देखून मनशान संकश्टा वेळार धीर व्हगडायनासतना शांत रावूनच फुडलें पावल उखलूंक जाय.
तर भावंडांनो, आयज अशाच एका तरणाट्याची काणी तुमकां सांगता आं.
तो एक तरणाटो आपले पोट भरपा खातीर ल्हानसो धंदो करतालो. ताच्या कश्टांनी आनी प्रामाणीकपणान, नमळायेन, ताचो धंदोय रोखडोच बरो चलूंक लागलो. पूण तांच्या भोंवतणच्या धंदेकार मनशांक त्या तरणाट्यान हाताशिल्ली उदरगत पळोवं नजं जाली. कांय जाणांनी ताच्या धंद्यांत आडमेळीं निर्माण करून ताच्या धंद्याची वाट लायली. हळू हळू ताका धंद्यांत लुकसाण जायत रावलें. परिणामान एका दिसा ताका धंदोच बंद उडोवचो पडलो. तो आपली रोटी रोजी चलोवपा खातीर दुसर्या गांवांत गेलो. थंय जायत्या जाणांक मेळून नोकरी मेळत काय? अशें विचारून यत्न करीत रावलो.
असोच एक दीस भोंवता भोंवता दनपारच्या कडार विसव घेवपा खातीर एका भौशीक बागेंत भितर सरलो. व्हडलोसो एक रूख पळोवन ताचे सावळेंत थोडो वेळ विसव घेतलो म्हूण तो रुखा मुळांत बसलो. बसतनाच रुखा मुळांत एक पिशवी ताचे नदरेंत पडली. ताणें भोवतणीं पळयलें, कोणूच दिसलो ना. ताणें पिशवी उक्ती करून पळयली… पिशवेंत पयश्यांच्या नोटींची बंडलां आशिल्लीं. खेरीज, तांबड्या फोलींत गुठलायिल्ल्यो भांगराच्यो वस्ती. तें पळोवन तो अजाप जालो. दुबाव नासतना कोण तरी विसरून गेला हें ताका पटलें. पूण भोंेवतणी कोणूच दिसलो ना देखून ताणें थोडो वेळ वाट पळयली. तरी लेगीत त्यो वस्ती व्हरपाक कोण आयलो ना. शेवटाक ती पिशवी घेवन तो आपल्या घरा आयलो. रातच्या वेळार ताका ते पिशवेंतल्या पयश्यांक आनी भांगराक लागून न्हिदूच पडली ना. एके वटेन ताका दिसतालें, ‘आपूण अडचलां देखून देवान तें आपल्या वाट्याक दिला व्हय? दुसरे वटेन, दुसर्याचें धन आपणाक नाका कश्टांचेंच खातलों. जाचें तें शेणलां तो कितल्या व्हड संकश्टांत पडला आसतलो. तें त्या वस्तीच्या धनयाक सोदून काडून परतें करपाक जाय. अशे तरेचीं ताचे तकलेंत खूबशीं चिंतना येवपाक लागलीं.
दुसर्या दिसा तो तरणाटो ती पिशवी घेवन त्या भौशीक बागेंत गेलो. कोणतरी व्हरपाक वा सोदपाक येतलोच अशेंच येवजून तो आदल्या रुखाच्या शेजारच्या रुखा मुळांत धनयाची वाट पळयत बसलो. त्याय दिसा कोण आयलो ना. तो तरणाटो तसोच सांजवेळा ती पिशवी घेवन परतून घरा आयलो. ताका पयश्यांची गरज आशिल्ली, पूण ताणें तातूंतली एकूय नोट काडली ना.
तिसरे दिसा तो परतून बागेंत वचून बसलो. त्याच वेळार आदल्या रुखाच्या मुळांत एक सावकार सो दिसपी मनीस येवजीत बशिल्लो ताचे नदरेक पडलो. ताणें ताका बारकायेन पळयलो. तो कितें तरी येवजितालो. मजगतीं उठलो आनी कुशीच्या झिलींनी कितें तरी सोदिल्ले वरी घुटमळपाक लागलो. परतून तो मनीस रुखा मुळांत आयलो. खीणभर हेवटेन तेवटेन पळयत रावलो. आतां मात तरणाट्याक दुबाव आयलो. अनमनत ताणें ताका हटकून कितें सोदतात बी तुमी? अशें विचारलें. तेन्ना त्या सावकार मनशान आपले, तरणाट्याक मेळिल्ले पिशवेची गजाल सांगली. बाबा, दोन दिसां पयलीं हांव खरेदी करपाक ह्या गांवांत आयिल्लों. खरेदी केले उपरांत मात्सो मेकळे सुवातेर ती पिशवी हांगासरूच घाण जाल्याशी दिसता. म्हजें लागीं चड सामान आशिल्ल्यान त्या वेळार म्हज्या लक्षांत तें आयलें ना. देखून ती हांव सोदपाक आयिल्लों. मेळ्ळ्या आसतली कोणाकय. ती आतां म्हाका मेळटा? आयज तीन दीस जाले. म्हजीच चूक जाली. अशें म्हणत तो परतून आशीकुशीक पळयत रावलो. ताचीं उतरां आयकून तरणाट्याक खोस जाली आनी ताणें बारकायेन वस्तूंची चवकशी करून ती पिशवी त्या सावकाराक परतिली. सावकार इतलो खोशी जालो, ताका कितें करचें तेंच कळना जालें. त्या तरणाट्याक वेंग मारीत ताणें म्हळें, तुवें आयज म्हजें वेलें व्हडलें संकश्ट पयस केलां. माग तुका जाय तें माग. हांव तुका दितां?
तरणाट्यान नमळायेन कांयच लिपय नासतना आपली गजाल आनी गरज सावकाराक सांगली. ती आयकून सावकारान म्हळें, बाबा हांव एक सावकार, तूं कांयच भियेवं नाका. म्हजें भांगराच्या वस्तींचें दुकान आसा. तुवें म्हजें मन जिखलां. तुवें त्या दुकानाचो वेव्हार सांबाळचो. थंय तुका कांयच कमी जावचें ना. देवानूच म्हाका तुजी भेट घालून दिल्या. देवाचेच हे उपकार म्हजेर. चल यो… तुका हांव म्हज्या घरा व्हरतां. अशें म्हणत सावकारान त्या तरणाट्याक व्हरून आपले गाडयेंत बसयलो. आनी…
तो तरणाटो खुशालकायेन, नमळायेन सावकाराल्या दुकानाचो वेव्हार पळयत सुखान, धादोसकायेन जियेवंक लागलो.उल्हाभाई
खिणाखिणाक ताज्यो घडणुको आनी तुमचे कडेन संबंदीत दरेक खबर मेळयात एका क्लिकाचेर! फेसबूक, ट्विटराचेर आमकां फॉलो करात आनी व्हाट्सएप सबस्क्रायब करपाक विसरूं नाकात.
