भांगरभूंय | प्रतिनिधी
गोंय राज्य फक्त दर्यादेगांक खातिरूच फामाद आसा अशें आमी म्हणपाक शकनात. कारण ह्या सैमान नटिल्ल्या राज्यांत आमकां गिरेस्त दायजूय पळोवंक मेळटा. देव-देवींची सासाय हे ल्हानशे भुंयेर आसा. लोक संस्कृतायेन भरिल्लें, फेस्तां- जात्रे निमतान नटिल्लें, उत्सवरुपी गोंय आमच्या मनांत उत्सव जागयता.
शिरगांवची लयराई देवी पुराय शिरगांवची आनी गोंयची राखण करता. धवें फुल्ल मोगरे कळे जशें भुंयेर फुलतात, तशींच तिच्या भावार्थान लोकांच्याय मनांत तिचे विशीं श्रध्दा फुलता. वैशाख म्हयन्यांत जशीं- जशीं मोगरी फुलपाक लागतात, पुराय देवळांत तशेंच शिरगांव गांवांत मोगऱ्यांचो परमळ घमघमता.
शिरगांव हो सैमान नटिल्लो गांव. देवी लयराई पुराय गांवांत घरा कणकणीं भोंवून लोकांक कौल दिता तेन्ना घरा मुखार सजयिल्ल्या आंगणांत एक वेगळ्याच प्रकारची खोस जाणवता. घरांत पयसुल्ल्यान आयिल्लीं सोयरीं-दायरीं मनांत एक वेगळेच तरेची उमेद जागयतात. घरा मुखार शेणान सारयिल्ले आंगण, चुट्टांचो माटव घालून तिका येवकारतात.
आमचो सैम आमकां खूब कितें शिकयता. मनशाक सैमा कडेन जोडटा, मनशांक मनशा कडेन जोडटा, हो सैम म्हळ्यार एका तरेन आमच्या पोटा-पाणयाचें साधन. पूण मनीस ह्या सैमाचो आपल्याक जाय तसो छळ करतना दिश्टी पडटा. पर्यावरणाची तर मनशान वाट लायल्याच, पूण आतां मनीस मनशांचेंय कोंत करिना. आयज मनशा कडेन मनीस उलोवपाक मेळनात. मानसीक ताण वाडला आनी ह्या मानसीक लाणाक लागून कितलेशेच जाणटे, तरणाटे आपलो जीव व्हगडावन बसल्यात. आतां त्रास फक्त नितळसाण, सैम राखून दवरपा पुरतोच उरूंक ना, जाल्यार मनीस मानसीक ताण घेवन स्वताच काबार जावपाक लागला.
हे देवी लयराई माये, तुज्या हजारांनी धोंडांक मोगरेचे कळे जशें कुडीक थंडसाण दितात, भगभगत्या होमखणांतल्यान चलपाक बळ दिता तशेंच लयराई सायबिणी तुजे यादीन ह्या सुकून गेल्ल्या मनाक धादोसकाय दी. जिवितांत कितल्योय खर अग्नी परिक्षा येवं पूण आवय कशी आमच्या फाटल्यान अशीच सदांच उबी राव.
मनांत आयिल्ले बरे वायट विचार मनीस मनांतूच सांठोवन दवरता. ह्या जिवितांतल्या होमखणांतल्यान आमकां पार व्हर सायबिणी. भक्तांच्या संकश्टां वेळार उबी राव. मनांतली सगली निर्शेणी पयस कर, काळजांतल्या भावार्थाची मोगरी फुलय. मन भक्ती भावनेन भरून वता तशें तुजें दर्शन दी. मनांत चलिल्ले वादळ नानपयत कर. “बोला पुंडलीक वरदे हर विठ्ठल.. पार्वती पते हर हर महादेव… सिताकांत स्मरणम् जय जय राम… श्री गुरूदेव दत्त… श्री लयराई माता की जय…” ह्या तुज्या नांवघोशांत पुराय मनांत आनी काळजांत भक्तीची उर्बा जागय.
वेसन आयज-काल खुबूच वाडला. शिरगांवच्या जात्रे निमतान ज्या घरांत एखादो मनीस, जो पुराय वर्स वेसनांत आसता ताचो कुटुंब जाल्यार केन्ना तुजी जात्रा येतली आनी त्या एका म्हयन्यांत तरी घरांत सुसेग आसतलो. आनी त्या एका म्हयन्या उपरांत कितें तरी बरें जातलें अशा विस्वासान तुज्या जात्रेची आतुरतायेन वाट पळयतात.
देवी लयराई माये, तुजो भावार्थ गोंयांत तशेंच गोंया भायर लेगीत गाजता. लोक आपल्यो अडीअडचणीं घेवन तुज्या पांया कडेन येतात. आंगवण्यो करतात. आनी सत् भवनेन मागिल्ल्यांक देवी आशिर्वाद दिता, राखण दिता.
सैमाची जतनाय आमी घेवचीच, पुणून मानसीक ताणाक लागून जाल्ल्या त्रासांतल्यान मुक्त कर गे माये. मनांतलो दुस्वास, राग, अहंकार आनी क्लेश भंय मुक्त कर. जिवितांतली सगलीं संकश्टां नानपयत करून उडय. भावार्थान उलो मारल्यार तूं धांवत येता असो आमचो तुजेर विस्वास आसा. लयराई माये तुज्या नामस्मरणांत इतली तांक आसा की जिवितांतले वजें देवून तकली शांत जाता आनी फुडें सरपाक मार्ग गावता.
सगल्यांक तुजी राखण दी सायबिणी. धिटाय दी. धीर दी आनी पुराय गोंयांत मंगलमय वातावरण दवरपाक आमकां शिकय. सगल्यांक शिरगांवचे जात्रेचीं
परबीं.
खिणाखिणाक ताज्यो घडणुको आनी तुमचे कडेन संबंदीत दरेक खबर मेळयात एका क्लिकाचेर! फेसबूक, ट्विटराचेर आमकां फॉलो करात आनी व्हाट्सएप सबस्क्रायब करपाक विसरूं नाकात.
