भांगरभूंय | प्रतिनिधी
तुमी आपले पद्धतीन जगात जाय तशीं. स्वतंत्र जीण जगात. आपखोशयेन मुखार वचत रावात. आपलें जिवीत आपणें घडोवप. दुसऱ्याच्या चेंपणा खाला केन्नाच रावचें न्हय.
आगो तुळशीचें लग्न जालें, कितले तारखेचो म्हूर्त धरुंया?
“फाल्यां सांगता पप्पा. सरा कडेन उलोवंक जाय”
“बरें. पूण फाल्यां सांगच”.
नेहा आयुर्वेदीक दोतोर. वेवस्थीत, सगळ्या कामात हुशार, तत्पर. त्या दिसा सगळ्यांत पयली ताणें सराक विचारपाचें थारायिल्लें. ते प्रमाण तें ऑफिसा कडेन पावलें. भितर सरपाक वतालें इतल्यांत एसीसटंन्ट दोतोरान पळयलें.
“आयच्यान दोन- तीन दीस दो. व्यास येवचे नात”.
“म्हाका उलोवपाचें आशिल्लें तांचे कडेन.’’
“चार तारखेक येतले सर”.
बरें,थँक्स”. म्हणत नेहा परतलें. येवजणेंत पडलें. पप्पाक त्रास जातलो. आमोरेचेर घरा पावलें. नेहाचो पप्पा व्हडली आस लावन बशिल्लो. आज बरो दीस. भटान सांगिल्लें. ताका लागून भटागेर वचून सगळें पूर्ण करपाचें आशिल्लें. चार दिसा उपरांत सर आयलो. त्याच दिसा भटाचो बापोलयो भायर पडलो.
नेहाक वायट दिसलेंच, तरी उश्णो हांसो तोंणार हाडत तांणें पप्पाक म्हणलें “व्हडली दिवाळी, पुनव जावन वचुंदी, मागीर थारावया म्हूर्त.”
“हय गो बाय पूण…..”
“तशें कांय न्हय हांवूय सांगतां दीपाक.” बापूय धुवेची उतरां आयकुन ओगी रावलो. ताका याद जाली. दोतोर जाता म्हूण ताका जायते जाणांनी हिणसायिल्लें. पूण दोतोर जातकच मात नसते उपदव्याप करतल्याची दांतखिळी बशिल्ली.
एमबीबीएस जावंक जमलें ना दिसता. तोंडार थोमणे मारप आनी आपणेच सांत्वन करप. “तशें कांय ना गो दोतोर जालें तोच आमकां व्हड अभिमान”.
म्हूर्त काडपाचो दीस आनी भटाचें येवपाचें रद्द जालें. नेहान दीपाक समजायलें. दीपानय समजीकायेन घेतलें.
“आसुं आतां नवो म्हूर्त काडया गो” दीप हांसलो.
अशेंच म्हणटा म्हणटा दोन- तीन म्हयने जावन गेले. एक दीस अचकीत मोबायलाचेर भटाचो रकाद आयलो “फाल्यां येतां, सकाळी. नेहाच्या लग्नाक बरो दीस आसा,” भटाची उतरां आयकून नेहाच्या पप्पाक खोस जाली.
” आगो फाल्यां येतां म्हणलांस” बायलेक सांगलें.
” बरें जालें” दोगांयचो हुस्को गेलो. दुसऱ्या दिसा दीप येवपाचो आशिल्लो. नेहा आनी दीप घराच मेळ्ळीं. दोगांच्या उपस्थितींत सगलें थारायलें. सगलें वेवस्तीत जातलें म्हणपाची आस्त मनांत जागी जाली. तशें सगळी लग्नाची तयारी कोणे करुंन दवरिल्ली?!
“आतां फुडली तयारी बेगीन करुंया”. मम्मान दीप ऑफिसात वतकच म्हणलें.
“हय, आतांच मातशें उलोवया” पप्पान म्हणलें. म्हाका ग्रेच्युईटी आनी हेर पयशे आयिल्ले तशेच आसात. बायेक दवरल्यात.
मम्मा उलयली. “वस्ती करपाच्यो आसात ताका पयशे लागतले. सगल्यो वस्ती तितल्या पयशां भितर जावन वतल्यो. करपाचें थारलें. दीप भोवच समजुतदार जाल्यान खंयच आडखळ आयली ना. लग्न थारलें, लग्न जालें. पप्पा मम्माचें एक व्हड टेनशन मेकळें जालें.पूण खरेंच अशें जाता?!
आयच्या समाजात….?! म्हणटना म्हणटा लग्न जालें मेकळे जालें ……घडटा अशें यर्थातात…बारीकसाणेन नियाळात दिश्टी पडटलें. फ्लॅटांतली कांय जाण तेंकलीं.
आगो, शिवण पळोवंक आयल्या. एकटें उलयलें.
“आतां, दोतोर म्हणटकच वेळ नासता” दुसऱ्यान म्हणलें.
“इल्लेशें तरी कितें हाडटातच गो” मदीं कोण बडबडली.
“ही पळयात मांडून दवरिल्ली शिवण”.आलमार, वॉशिंग मशिन…..घे म्हूण वस्तु दिसल्यो. तोणार थापट कशें पडलें.
वस्ती सारक्यो पळोवया, मगो.
दुसरेन म्हणलें. “हात लावन पळोवं वस्तीक”?
“नाका, नाका” सट्कन मांयन म्हणलें.
“आमचें वस्तींचेर कांय ना. भांगरा सारकी सून मेळ्ळी, हेंच व्हड जालें”. मांयची उतरां आयकून जायणीकार बायलो फाटीं सरल्यो. तिगांनी दोळे मोटे केले एकामेकाक. बेगीबेगीन च्या पिली, खावपाचें खालें आनी रोखडोच पळ काडलो.
“आपल्या पांयां कडेन पळयनासतना दुसऱ्याचे धुवूंक लागतात”.मांय मातशी बडबडली. असल्याक ती बरीच वळखताली. दुसऱ्याच्या घरचीं आयदनां घांसपी म्हूण ती तांकां लेखनाशिल्ली. हांका फकत चवकशो जाय. दुसऱ्याचें धुवपाक. आपल्याक थापट पडलें तरी निर्लज्ज. आपल्या इश्टीणीक सांगतली, तूं अशें विचार, तशें विचार….अशें म्हण, तशें म्हण.
मुळांत दुसरो समाधानी आशिल्लो सोंसना. पोटांत दुखता. मम्मान मनांतल्या मनांत ओग काडलो.
स म्हयने, वर्स जाताच एका दोगांनी परत फण्ण घालें. लग्नाचें वय जावन गेले…. आतां बेगीन भुरगे जावंक जाय.
“तुजी दोतोरकी बरी चल्ल्या. एमबीबीएस दोतोरा भशेन चलना न्हय?
फकत आपूणच तर्क काडीत बडबडप. दुसऱ्याक शेळो घाम काडप. मांय केदो वेळ सोसून ओगी रावली. निमाणें म्हणलें.
शेतांत काम करपी काम करता मेरेवेलो कित्याक पिंरगता, कळना. मांयची उतरां आयकुन चुप रावन येतां, येता आमी म्हूण गेलीं.
हांची मानसिकता, वागप, उलोवप आयकुनच कळटा. इतल्यार थारना..
चलो काय चली जाल्यार बरे!? टेस्ट करुं येता चलो दवरपाचो….आं. इतले लिमीट क्रॉस करुंन उलोवप. त्या दिसाच्यान मांयन तांकां दारांत उबीं करपाचीं बंद केलें.
“येवं नाकात आं”. म्हूण सरळ सागलें तरी अवचिन्ना इतलीं….
“चार पयशे जाल्या ,दोळ्यार पड्डो आसा”
हय गो मनशां दिसनात.
आमी कितें हांचें वायट चिंततात?
सभावाक वखद ना. मांयन आपले सुनेक नेहाक म्हणलें, तुमी आपले पद्धतीन जगात जाय तशीं. स्वतंत्र जीण जगात. आपखोशयेन मुखार वचत रावात. आपलें जिवीत आपणें घडोवप. दुसऱ्याच्या चेंपणा खाला केन्नाच रावचें न्हय.
– विजया शेळडेकार
खिणाखिणाक ताज्यो घडणुको आनी तुमचे कडेन संबंदीत दरेक खबर मेळयात एका क्लिकाचेर! फेसबूक, ट्विटराचेर आमकां फॉलो करात आनी व्हाट्सएप सबस्क्रायब करपाक विसरूं नाकात.
