राजकारण

भांगरभूंय | प्रतिनिधी

वळेसर

–

कोणाक कोणाक  कसली अडचण तांचीं नांवां सकट बरोवन घेवप घरा घरा भोंवप, तांकां नोकरेची आश्वासना दिवप. वेंचणूक जावपाक कळाव आसा, पूण बाशिंग बांदून न्हवरो तयार रावतालो.

सर हांवें तशें कोणाक सांगुक ना.

‘मागीर तो समीर सांगता तें फट?’

‘सर तुमचे पीएचें नांव लेगीत घेवंक ना.’

वातावरण गरम जाता तें पळोवन हेरांनी ल्हवु कुस मारपाक सुरवात केली. सगलेच रेवतीच्या आंगार धावन आयले. रेवतीन स्वताक कशें बशें सांबाळ्ळें. इतल्यान समीर आयलो. इतलें वर्साचें वावुरपी… तुमीच कोणे तरी पयशे खाल्या आसतले. म्हजेर कित्याक घालतात? लांच घेवपी… म्हूण नांव बेठेच म्हजें पेड्डेर करतात. समीर आनी रेवतीचें पेटलें. रेवतीन सरळ ना म्हळ्ळें.

चिघळावन घालपी कोण आनी असली कारस्थाना करपांत कोणाचो हात आसा हेंय चडशें जाणांक खबर आशिल्ली. ही पयलीच खेप नाशिल्ली. समीर आनी रेवान एकामेकांक समजायलें.

‘आरे! ही डीव्हायड अॅण्ड रुल पॉलिसी. म्हाकाय खबर आसा म्हूण तुमकां समजांवक आयला. आमचें मदीं गैरसमज नाकात.’ समीर रेवतीक कळ्ळें आतां आमचे दोगाय मदीं झगडी लावपी होच. कांट्यान काटो काडपाची मांडणी. चडशे जाणांक ही पॉलिसी खबर नाशिल्ली. ते झुजत रावताले आपसांत. दोगांचेय पेटोवन घालपी सुसेगाद मजा घेतालो, आपलो सुवार्थ सादतालो.

‘गेल्ले वेचणुकेंतूय अशेंच केल्ले मरे! याद आसा तुमकां?’ वावुरपी, कार्यकर्त्यांक अदमास आशिल्लो. नवे कोण येतालें ते शेंणटालें.

गोंदळात गोंदळ करूंन वेंचणूक लडोवपी आमदार, पंच आपल्याक जाय तसे डाव खेळून मेकळो जातालो, चडशे वेळा जैतीवंत जातालो.

कोणाक कोणाक  कसली अडचण तांचीं नांवां सकट बरोवन घेवप घरा घरा भोंवप, तांकां नोकरेची आश्वासना दिवप. वेंचणूक जावपाक कळाव आसा, पूण बाशिंग बांदून न्हवरो तयार रावतालो. दोन- तीन पंगडा मदीं मारामारी झगडीं घडोवन हाडप आनी जाले उपरान्त तीं पालोवपाची नाटकांय आपणेच करप – कितें रे आज दादालो बर्थ डे, येतलो मरे?

हय, येतलोच. ना जाल्यार कशें जातलें? रातचे धा वरार मेळप आनी कोण आयला कोण ना हाची नोंद दवरप. रेवती कितें! काल दादाच्या बर्थ डेक ना कित्याक? हाची खबर ताका, ताची खबर हाका करून आपसांत धुसफूस घालपी कांय ‘चमचे’ रगड पट्टी… करपाक येताले. तुगेल्या घरांतल्या भाव- भयणीक नोकरी दिली आमकां एकूय ना. तुमी दादा बरोबर रावंक जाय. ताचे पसत वावुरूंक जाय.

तुजी शाणेपणा आमकां शिकय नाका.

हाका, ताका लावन घालपाचें सोड आतां तरी.

चार पयशे करपाचे दीस हे!

तूंच कर रे, फटिंगपणाचे पयशे ते

पचनात, रेवती बडबडटालें. 

चड उलय नाका, जिरयतलो.

खरें उलयल्यार जेवचे वता म्हणटा तेंच खरें.

आरे! सर्वेश हें पळय बेटोच वादात पडु नाका. द़ृश्टान समजायलो.

तोंडफटकळ पुरो ओगी राव.

कितें चल्लां सगल्या खबर आसा. पूण कोण उलयता जाल्यार पळय.

आसु रें. विशय बंद कर आतां.

म्हजे बायेक तिकेट मेळपाची आस्त ना. तुजें टिवटिवें कितें वाजयता? कितली वर्सां जाली पक्षाची गुलामगिरी करतात?

हां…हां..!

हांसता कितें आफ्रिकेंतले गुलाम दिश्टी पडटालें. आमी तोंण बंद करून खोंटो धुमके, चिमट्याचो मार खातात.

हय…हय… हें मात खरें. मान्य म्हाका बायलेक वेंचणुकेंत तकली वयर काडटा तीं दिसल्यार तिजी धोंगा-पोंगां वयर काडून तिका लजेक कशी उडयतले रोखडीच मांडणी जाता.

तें रे! ताचे बरोबर हेडटालें, हें रे! ताचें लफडे चलता!

चलयेक, बायलेक वयर सरपाक दिवप ना. राजकारण्याचें मुखेल व्रत ‘दादागिरी’ पुरूष प्रधान संस्कृती. हम करे सो कायदा

सर्वेश, रमेश, प्रिया पुरो तुमची बडबड. 

हो कोणय व्हिडिओ करून दादा मेरेन पावयतलो.

खावे ना जेवें, फुकट कित्याक घेवें.

केंस धवे जाले, आतां कसलोच फरक पडना.

तोंणाची वायफळ बडबड बंद कर. कामाक लागात.

गोंयकाराची कुल्लेची जात. एक कुल्ली दुसरे कुल्लेक कशीच वयर सरूंक दिना.

सुवार्थ सादपाक खंयच्याय पातळीचेर पावतात रे हे…

चल सगळीं उठात. खबरो पुरो. चल या आतां बेगीन पावपाक जाय.

चुप रावन काम करप, मेळटा तें देवा तूं पाव म्हूण खावप.

बटाट वडो, च्या, बिर्याणी, पाव भाजी! कांयच नाशिल्याक तेंच खूब जालें. चला रे आतां वेंचणुकेचे तयारेक लागया.

परतून मदीं दादाक आडमेळीं हाडपी कोणूय आसा तर… ताजे बारा बिरेस्तार तेरा शुक्रार करया. सर्वेश, माया, रिना, प्रिया, रमेश सगळीं हांस हांसली… फुडले वाड्यार वचपाक सडसडीत भायर सरलीं.

रेवती मात निर्धार करून राविल्लें. आई-बाबा, दादो, जाणटी जाली केन्नाच कोणा कडेन आधार मागलो ना. आतां हे वेंचणुकेंत हांव… मतदान करचें ना.

 – विजया शेळडेकार