म्हातारपण

भांगरभूंय | प्रतिनिधी

पूण म्हाका म्हातारो जायन दिसता अशें कोण म्हणटा? पिकिल्ल्या केंसाक पळोवन खंत भोगता. केंस वता ती चिंता. तातूंत पिराय वाडटा तशी भलायकीय इबाडूंक लागता. म्हातारपण हें जिणेंतलें अस्तमतेक वतल्या सुर्या सारखें.

भुरगेपण, आवय बापायच्या कुशीक उब घेत आवयचे हांडीरबसून, बापायच्या खांद्यार बसून इश्ट इश्टिणी वांगडा खेळटा
खेळटा भुरगो व्हडलो जाता. मागीर तो एकलो चलूंक सोदता. आवयन धरिल्लो हात सोडून आवयक सांगता ‘‘आई तूं हात सोड हांव एकलोच रस्त्या पलतडी वचूंक शकता.’’ आनी तो हळू हळू जुवानपणांत पावलां मारूंक लागता. शाळेंतलो भुरगो कॉलेजीक वचूंक लागता. आतां ताचे स्वतंत्र विचार, ताका जाय तशें वागूंक आवडटा. हारशा सामकार उबो रावन कुडीची सोबीतकाय नियाळपाक तो वराचीं वरां काडटा. कितलिंशींच सपनां रंगयत रंगयत जिणेचे रंग पळोवन त्या रंगाक भुल्लुसता. सगलीं सपनां साकार करूंक तो दीस रात कश्टता, घामेता. ताच्या सांगाताक मायेची कितलिंशींच नवीं नातीं तयार जातात. हळू हळू त्या नात्या भितर इतलो घुस्पून उरता की ताका ताचे अस्तित्व लेगीत याद उरना. तो घडयाळीच्या कांट्या वरी घुंवत आसता. केन्ना फुगार जाता आनी एक दीस ताका होलमता आतां तो म्हातारो जालो, थकलो, हें म्हातारपण…. हें म्हातारपण कोणाक जाय? कोणे केन्नाच म्हातारपण मागिल्लें ना. म्हाका भुरगो जायन दिसता. म्हाका तरणाटो जायन दिसता. ही सपनां आमी सगलींच पळयतात.
पूण म्हाका म्हातारो जायन दिसता अशें कोण म्हणटा? पिकिल्ल्या केंसाक पळोवन खंत भोगता. केंस वता ती चिंता. तातूंत पिराय वाडटा तशी भलायकीय इबाडूंक लागता. म्हातारपण हें जिणेंतलें अस्तमतेक वतल्या सुर्या सारखें. तिनसांज जाली आतां काळोख येतलो ही जाणविकाय जेन्ना जाता तेन्ना माथ्या वेले केंस धवे जाल्ले अासतात.आंगाक सुरकुत्यो पडटात. दोळे निस्तेज जाल्ले असतात. दांत पडपाक लागतात. कुडीचो एक एक अवयव सांगात दिवंक अपेशी थारता. त्या म्हातारपणांत सांगाती घरकार जावं घरकान्न मायेस्त आनी समजुतदार आसल्यार बरें, ना तर ती लेगीत पडमूर जातात.
भुरगीं…. जांचे खातीर दीस रात एक करून संवसार मांडटा. घर, दार, कपडे, लत्ते, शिक्षण, मोग पयशे सूख दिता. तीच रगताचीं सुकणीं पाखां हालयत हालयत आपापल्या नव्या घोंटेरांत उडून वता, आनी मागीर उरता तो तूं एकलोच. तेन्ना तुज्या काळजार हात दवरीत तूं स्वताकच विचारता…. ‘‘तें जगप इतलें कित्याक दिलें? मरणाक आपोवचें पडलें. नाका तरीय ओडचो पडटा, स्वासान घुस्मट्टा जीव म्हजो. वजें हांव म्हाकाच.’’ अशी ही जीण मनशाच्या वांट्याक येता. हांवें जाण्टे पिरायेच्या बायलांक रडटना पळायल्यांत. तीं भुरग्यांक शिणटालीं ‘‘हांवें ल्हानाचो व्हड केलो, ताका शिकप दिलें, सूख दिलें. आतां बायल मेळ्ळी आनी म्हाका विसरलो. म्हज्या पुताक आतां हांव नाका.” हो तांचो सूर आनी घरांत ती आपल्याक जाय तशेंच जावंक जाय म्हणून हट्ट धरपी जाण्टीं बायलां. आपलें तेंच खरें म्हूण पटोवन दिवपाचो यत्न ती करता करता आपलें आपल्याकच फटयतात. कोण रडटा तर कोण आत्महत्या करतात. कोणाक कळजाचो आताक येता तर कोणाक रक्तदाबाचे दुयेंस जाता. हांव घरचो राजा सगल्यांचेर म्हजी सत्ता. पूण… आयज… म्हजी सत्ता ह्या घरांत कुस्कुटाची जाल्या. ह्या विचारान खंती जावन खंय तरी भ्रमिश्ट अवस्थेंत मरून वता. पूण तें जगप कितें जगप जें फक्त आपल्याच खातीर जगता? आतां हांव चार दीस जिणेचे दुसऱ्या खातीर जगतलों, अशें जर ताणें थारायलें तर तो अस्तमतेचो तो सूर्य तांबडो गुंज जावन अख्खे धर्तरेक सोबीतकाय हाडटलो. सगले लोक ताचे दर्शन घेवंक धांवून येतले आनी ताका निरोप दिवंक सगलींच तळमळटलीं. ते खातीर आमी आमच्या मनाक समजावचें पडटलें.
आमचीं भुरगीं आतां व्हड जालीं. आमी तांकां वाडयले, फुलयले. आता तांकां मळबभर भोंवूनी. ताकाय स्वातंत्र्य जाय. आमच्या बंधनांतल्यान तांकां मेकळें करूंक जाय. आमची इत्सा आमचें वजें आमचे कायदे तांचेर बळयां लादूंक फावनात. तांका तांंचे पद्दतीन जगूंक दिवंक जाय. आतां काळा प्रमाणे मनशान स्वताक बदलूंक जाय. तांच्या संवसारांत म्हजी सत्ता म्हजो हट्ट नाका. म्हजो आशिर्वाद अासतलो हें थारावन त्या सुकण्याक बंधनांतल्यान मुक्त करचें आनी आपल्या रित्या हाताक काम दिवचें. जण एकल्याक कसलो ना कसलो छंद हो आसताच. आपली आवड, छंद आनी आपले आवडीचो विशय सोदून काडप ताका उर्बा दिवप हें दुसरो करचो ना.आपणे स्वता तें काम करूंक जाय.
साहित्यकारान साहित्यांत भर घालप नवें नावें विचार मांडप. बरयतां बरयतां सगल्या संवसारान ताका वळखप. कलाकारान आपले कलेक वळखूवप. चित्रकारान आपल्या चित्रांनी आपली वळख दाखोवप. विणप, भरप, वाचन, खेळ, गायन अशो कितल्योशोच वाटो आमकां कुरवांनी आपयतात. आमकां सांगतात, येयात येयात हांव तुमकां रावलां. म्हाका तुमचे वेंगेंत घेयात. पळयात हांव तुमकां वयर वयर मळबांतल्या नखेत्रा म्हऱ्यांत व्हरून दाखयतलों. पूण…. आमकां तांचो आवाज आयकूंक येना. आमी अजूनय आमच्या संवसाराच्या मोह मायेच्या जाळांत भुरगीं नातरां, हांचे मदीं घुस्पून रावूंक आवडेतां आनी त्या भोंवऱ्यांत घुस्पून घुस्पून एक दीस उदका वेलो बोमाडो कसो नाच्च जातलो.

शोभा फुलकार
7218524389