भांगरभूंय | प्रतिनिधी
दुसऱ्या दिसा दनपारची बारा वरां जाल्लीं, तरी तो तरणाटो ( अमय ) ते चलयेक दिसूंक नाशिल्लो. ताची नदर खिणा खिणाक ताकाच सोदताली. साडेबारा जाता म्हणसर तेणें आपलें दुकान बंद केलें. हातांत दोन तीन दिसां पुरते कांदे-बटाटे, एक लुगटाचे पोतयेंत घातले आनी आपली घरची वाट तें चलूंक लागलें. चलता चलता मदींच फाटल्यान वळून पळयतालें. फुडें पावतकच तेणें परत फाटीं वळून पळयत जाल्यार अचकीत तो तरणाटो आपल्या फाटल्यान येतना ताका दिसलो. ताका पळोवन चलयेचेर आकांत आयलो, तेणें आपली चाल मात्शी वाडयली. तसो तोवूय नेटान चलूंक लागलो. चलयेन आपलो चलपाचो वेग आनीक वाडयलो, तितल्याच वेगान तोवूय चलूंक लागलो. चली जशी चलपाक धेंपा मारताली तशी तेच्या काळजाची धगधग वाडटाली. हो तर आपल्या फाटिकूच लागलो अशें येवजून तर तेका आतां भंय दिसपाक लागलो. तरणाट्याक लोफर, तवनास समजून तें आतां धांवपाक लागलें. ताच्या फाटल्यान अमयानूय धांवपाक सुरवात केली. धांवतना चलयेचो पांय फातराक आपटून तें जमनीर पडलें, हातांत आशिल्ली लुगटाची पोतीय जमनीर पडून तातूंत आशिल्लें कांदे, बटाटे शिंपडले. अमयान आपलीं पावलां थारयलीं. शिपडिल्ले कांदे, बटाटे एकठांय करून आपल्या बुश्कटाक पुसून पोतयेंत भरून तेका दिले. तो मेरेन तें उठून उबें राविल्लें. अमयान ताच्या धोंपरांक कितें दुखापत बी जावंक ना न्हय? हें जाणून घेवपाक ताचेर एक नदर मारली. जाल्यार तेच्या दोनूय धोंपरांक माती लागिल्ली आनी कांयच दुखापत जावंक ना अशें दिसतालें. चलयेन पोती घेवन एक बारीक नदरेन अमया कडेन पळयलें आनी तें फुडली वाट चलूंक लागलें. मात्शें फुडें वचून ताणें परतून फाटीं वळून पळयलें जाल्यार ताका तो तरणाटो दिसूक ना. तें थोडो वेळ थंयच रावलें. पयस नदर पावता थंय
पासून नदर भोंवडायली. पूण तो
तरणाटो तेका परत दिसलोच ना आनी परतून पयलीं सारकीं चिंतनां घेवन तें आपल्या घरा पावलें.
अशेच एक दीस, दवाखान्यांत वखदां घेतना तेका अमयान पयसुल्ल्यान पळयलें आनी ल्हवूच वचून ताच्या फाटल्यान तो उबो रावलो. दवाखान्यांत आशिल्ल्या कामगारान ताका वखदां दिवन, पावती बरोवंक जाय म्हणून तेचें नांव विचारलें. चलयेन आपलें नांव मनाली अशें सांगलें आनी अमयाक तें मनाली आसल्याचें समजलें. दवाखान्यांतल्या कामगार भाऊन पावती काडून सातशी रुपया जालें अशें म्हणलें. तें आयकून मनालीक कच्च जालें. कित्याक तर ताचे कडेन फकत पांचशींच रुपया आशिल्ले. पुराय पयशे दिल्या बगर तो भाऊ ताका पुराय वखदा दिवचोना हें मनालीक खबर आशिल्ली, पूण आतां करपाचें कितें…? हो ताका प्रस्न पडिल्लो. तेका कांयच सुचनाशिल्लें.
” भाई…सद्याक म्हजे कडेन पांचशींच रुपया आसा, उरिल्ले दोनशीं रुपया हांव तुमकां मागीर हाडून दितां. उपकरता न्हय…?” मनालीन खालतेपणान त्या भाऊक विचारलें. पूण भाऊ कांयच उलयलो ना. पूण ताणें सगलीं वखदां परत फाटीं घेतलीं. मनालीक
कितें समजूंक जाय तें समजलें. तें खूब दुख्खी जालें. तीं सगळीं वखदां जर आयज ताका घरा व्हरूंक मेळना तर ताचे आवयचें कांयच खरें ना. हाची जाणीव तेका आशिल्ली. हें येवजूनच ताच्या आंगार घाम फुटलो. तेणें आपले दोळे बंद केले, मनांतल्या मनांत देवाची याद केली. देवा कडेन मजतीची मागणी केली आनी आपले दोळे उकते केले. तेन्ना ताका आपल्या सामकार एक हात दिसलो. त्या हातांत दोनशे रुपयाची नोट आशिल्ली. ती नोट पळोवन मनालीच्या जिवांत जीव आयलो. ताणें कसलोच विचार करिनासतना ती नोट काडून घेतली, सातशीं रुपया एकठांय करून त्या भाऊक दिले, वखदां घेतलीं आनी फाटीं वळून पळयलें. पळयल्यार तो सदचोच तरणाटो ताच्या फाटल्यान उबो आशिल्लो. ताका पळोवन मनालीन परत आपले दोळे बंद केले, दोळ्यांनी दोन दुकां हाडलीं आनी कांयच उलयनासतना तें चलूंक लागलें, ताका देव बरें करूं पासून म्हणूंक ना. पूण फुडें वचून तें रावलें, फाटीं वळून पळयलें. तरणाटो आपल्याक आशेचे नदरेन पळयता हें तेका समजलें आनी ते आपल्या घराची वाट चलूंक लागलें.
मनालीच्या घरांत कोण तरी दुयेंत आसा हें अमयाक समजलें, पूण तो दुयेंत कोण तें कळपाक कारण नाशिल्लें. ताचोच सोद लावपा खातीर अमयान मानालीचो पाठलाग केलो. ताच्या फाटल्यान लिपत लिपत तो ताच्या घरा मेरेन पावलो. ताणें पयसूल्ल्यान पळयलें, मनाली वखदां घेवन सोमतेंच आपलें दुयेंत आशिल्ले जाण्टे आवय म्हऱ्यान गेलें, तिका तातूंतलीं कांय वखदां पिवूंक दिलीं. पूण ताचे आवयची भलायकी बरी नाशिल्ली हें अमयान पयसूल्यानूच पारखिलें. मनाली आपले आवयक वेंगेंत घेवन तिची काळजी घेतालें, तिच्या माथ्यावयल्यान हात भोंवडावन ” भियेनाका आई तुका कांयच जावचें ना, तूं बेगिनूच बरी जातली. असो आपले आवयक तें धीर दितालें. हें सगलें करतना तेच्या दोळ्यांतल्यांन दुकां व्हांवताली, तेची आवय बी रडटाली. तें पळोवन अमयाच्याय दोळ्यांनी दुकां आयलीं.
म्हजें काळीत जें चलयेच्या मोगांत पिशें जालां, म्हजें मन दीस रात ताचीं सपनां पळयता ती चली संस्कारी जावन आसा. हें समजून अमयाक खूब बरें दिसलें. आपले जाण्टे आवयचेर आपल्या जिवा परस चड मोग करपी, तिका देवा वरवीं पुजपी म्हजी जीवन सांगाती जातली काय…? होय एक प्रस्न ताच्या मनाच्या कुरकुठांत घर करून बशिल्लो. आसूं नशिबांत आसल्यार सगलें कितें मेळटलें. अशें येवजून तो थंयसुल्ल्यान गेलो आनी कांय वेळान दोतोराक घेवन परत आयलो. धूव आपले आवयच्या पांया कडेन बसून आशिल्ली. आवय धुवेच्या माथ्यावयल्यान हात भोंवडायताली, तेच्या दोळ्यांतली दुकां पुसताली. आवय धुवेचे आपुलकीचें नातें पळोवन दोतोरूय तांकां कांय वेळ पळयत उरलो.
शारांतल्या व्हड दोतोरां कडल्यान आपले आवयचो उपचार करपाक मनाली कडेन पयशे नाशिल्ले. पूण आस आशिल्ली, कोण तरी बरो दोतोर येवंचो म्हजे आवयक तपासूंक, तिचें दुयेंस पयस करूंक आनी ती आस आपल्याक आशेचे नदरेन पळोवपी एका अनवळखी तरणाट्यान पुराय केल्ली. देखून मनाली मनासावन त्या तरणाट्याचेर खूश आशिल्लें. दोतोराचे उपकार मानतालें, मनांतल्या मनांत देवाकूय धन्यवाद दितालें. दोतोर आवयक तपासतालो, अमय आपल्या दोळ्यांची पापडी हालयनास्तना मनालीक पळयतालो, मनाली आपली मान सकयल घालून आपल्याच मना काळजाच्यो गजाली आयकतालें. तेचें मन तेच्या काळजाक सांगतालें. ह्या खिणाक तो तरणाटो आमच्या सामकार आसा तो पवित्र मनाचो आनी नितळ काळजाचो देखून तूं सांग ताका ताचेर मोग करपाक तेका आमची परवानगी आसा म्हणून.
मनालीचें मन तेका सांगतालें ताच्या मोगाक आपणाय, कर ताका तुजो जिवन सांगाती तो तुका सदांच सुखान दवरतलो.
अचकीत मनाली लजलें, मनांतल्या मनांत हांसलें आनी आपलें आवय सरीं गेलें, फाटल्यान अमय बी गेलो.
” आतां भियेपाची गरज ना ” दोतोरान सांगलें मनालीन व्हड स्वास सोडलो, तेच्या चेहऱ्यार समाधानाचें हास्य फुल्लें, दोतोर आपलें बॅग घेवन चलूक लागलो. फाटल्यान अमय मनालीक परत परत वळून पळयत गेलो. फुडें वचून गाडयेंत बसचे पयलीं अमयान परत एक फावट वळून पळयलें. मनाली ताका पळयतूच आशिल्लें, चेहऱ्यार एक व्हड हास्य दिवन, हात वयर काडून बाय बाय केलें. जसो की मनालीन अमयच्या मोगाक आपणायलें.अमयूय हांसलो आनी मोनो मोग उलोवंक लागलो.
(उत्तरार्ध)
अविनाश कुंकळकार
खिणाखिणाक ताज्यो घडणुको आनी तुमचे कडेन संबंदीत दरेक खबर मेळयात एका क्लिकाचेर! फेसबूक, ट्विटराचेर आमकां फॉलो करात आनी व्हाट्सएप सबस्क्रायब करपाक विसरूं नाकात.
