भांगरभूंय | प्रतिनिधी
चिंतन – 20
तुकोबा म्हणटात –
मिठें रुचविलें अन्न ।
नये सतंत कारण ॥
अन्नाक रुच येवची म्हणून मीठ लागता, हें खरें. पूण मिठा बगर अन्नाक रुच ना म्हूण फक्त मीठूच खातात काय? ना न्हय?
हेंच जिवीताकूय लागू जाता.
आमचे जिणेंत कांय गजाली मिठा सारक्यो आसतात. देखीक पयसो, प्रसिद्धी, हौस- मौज… हें सगलें जाय आसताच. पूण तें फक्त फावो इतलेंच. तें जर जिणेचें ध्येय केलें आनी सेगीत ताच्याच फाटल्या धावले जाल्यार जिणूच अळणी जातली.
म्हजे वळखीचें एक जोडपें आसा. दोगूय नोकरी करताले. दोगांचे पगार बरे आशिल्ले. संवसार सुखान चलतालो. पूण, ल्हवू ल्हवू ते पळोवपाक लागले, ‘आमच्या शेजाऱ्याचें घर व्हडलें, गाडी नवी…’ मागीर तांणीय रीण काडून नवें घर, गाडी घेतली. झेपतलें इतलें नाशिल्ले, तरीय घेतलें. आनी मागीर…. घरांत सतत तणाव, वाद, समाधानाचो उणाव.
अन्नांत मीठ पडपाक जाय, पूण ताचें प्रमाण इबाडलें जाल्यार अन्न खावपा लायक उरना – हें तांकां कळ्ळें तेन्ना उशीर जाल्लो.
म्हजी आई सदांच म्हणटा, ‘‘पयसो, मान, मजा… हें सगलें मिठा सारकें आसता. रुच हाडपा खातीर लागता, पूण तेंच खावप धोक्याचें.’’
तुमी पिकनिकेक वतकच पयलेच खेप पाणीपुरी खातना पळयलां? पयली पुरी सदांच बरी लागता- खूब झणझणीत! पूण दुसरे फावटी मात्शी कमी झणझणीत, तिसरी अजून कमी… निमणें दिसता, ‘पुरो जालें आतां, इल्ले कितेंतरी गोड जाय. हेंच जिणेचे गणित. चड मीठ घालें जाल्यार फूकट!
आमच्या गांवांतली एक देख सांगतां – नारायण काका. सादें घर, सादी सायकल, सादें जेवण. पूण गांवांत सगल्यांच्या खोशेचें कारण. कारण कितें? तांकां खबर आशिल्लें की जिवितांतलें खरें सुख मनशांत आसा, हांसपांत आसा, समाधानांत आसा. मीठ मापानूच घालपाचें- हें तांणी आंगांत भिनयिल्लें.
म्हणूनच – पयसो, पद, सुखां जायच, पूण तीं मापांत. कारण रुच बरी दवरपाक जाय, जिनस पेड्डेर करपाचो ना!
चलात तर मागीर, आयच्या जेवणांतल्या मिठाचेर एकदां नदर दवरून पळयात- मीठ मापांत आसा? जिणूय मापांत आसा न्हय?
होच तुकोबांचो संदेश- मिठा सारकें जगपाक शिकात, पूण मीठ जावन जगूं नाकात!
– ह भ प देवदत्त दिगंबर परुळेकर
खिणाखिणाक ताज्यो घडणुको आनी तुमचे कडेन संबंदीत दरेक खबर मेळयात एका क्लिकाचेर! फेसबूक, ट्विटराचेर आमकां फॉलो करात आनी व्हाट्सएप सबस्क्रायब करपाक विसरूं नाकात.
