भांगरभूंय | प्रतिनिधी
भुरग्यांनो,
‘इश्टागत’ हें संवसारांतलें एक पवित्र नातें आसा. ह्या नात्याक संवसारांतलो दरेक मनीस मान आनी पाळो दीत आसा. इश्टागतींत आमी जो आनंद मेळयता ताची तुळा हेर गजालीं कडेन करूंक येना. इश्टागत जावप हेंे वर्तमानांत सहज घडून येता. एकामेकांच्या विचारां वरवीं, कामां वरवीं, आवडी-निवडी वेल्यान, कृतींतल्यान, सभावांतल्यान वा उतरां वेल्यान ती जोडून येता. एकदां त्या इश्टागतीचे बंदपास एकामेकां मदीं गुथूंक लागले की ती सासणाची तगून उरता. दरेक भावंडां वा मनशां ती तिगोवन धरतात. तातूंतल्यान एकामेकांक खूब आदार जाता. एकामेकांचीं सूख दुख्खां वांटपाक मजत जाता. संवसारांत हुस्न्या मेकळो, आनंदी रावपाक वा अरिश्टांतल्यान मेकळो रावंक ‘इश्टागत’ खूब मोटें योगदान दिता. ते इश्टागतीक जात-पात लागना. ल्हान-व्हड गिरेस्तांकय दुबळेंपण असो भेदभाव लागना. फक्त एकामेकांचीं मनां तिका घटमूट करता. ही इश्टागत राखून दवरपाक आपणेंय कांय नेम, तत्वां पाळचीं पडटात. समजिकायेन वागचें पडटा. तेन्नाच ती घटमूट जायत वता.
भावंडांनो, इश्टागत ही कोणाचें सांगणेन जोडपाची वा तोडपाची नासता. तो एक नाजूक जीव. अशीच दोन इश्टां मदली काणी तुमकां आयज सांगतां. पळयात ती कशे तरेन आसा आनी कशे तरेन… नाका. सगलेंच सांगिना. तुमी आयकयात पयलीं, आनी मागीर थारायात इश्टागतींत कशें रावचें तें.
भावंडांनो, तुमचेच भशेन दोग जाण इश्ट आशिल्ले. हय. आदित्य आनी पवन. एकलो गिरेस्त आनी एकलो दुबळो. पूण गिरेस्तकाय आनी दुबळेपण केन्नाच तांचे इश्टागतींत आड आयलें ना. दोगूय एकाच वर्गांत शिकताले. दोगूय शिकपाक बरे हुशार. वांगडा भोंवताले, वांगडाच खेळटाले. एकामेकालें खाण खाताले. वांगडाच अभ्यास करताले. वर्गांत दोगूय पयलो नंबर घेताले. तांचे भितरलो तो योगायोग, आनी इश्टागत पळोवन तांचे गुरुजन लेगीत अजाप जाताले. तांची तोखणाय करताले.
आदित्यालो बापूय गिरेस्त आशिल्ल्यान ताचो संबंद आनी संपर्क, व्हड व्हड गिरेस्त लोकां कडेन येतालो. दुबळ्या लोकां कडेन ताचो संपर्क येनाशिल्लो. आनी ताका तें आवडय नाशिल्लें. तो चडसो गिरेस्त लोकां मदींच वावुरतालो. सकाळीं घरांतल्यान भायर सरतालो तो रातच्या वेळार घरांत येतालो.
एका दिसा आदित्याल्या बापायक आदित्याले शाळेंत वचून ताच्या शाळेंतली ‘प्रगती’ कशी आसा हें पळोवपाचें येवजलें. हरशीं आदित्याक शाळेंत हाड-व्हर करपाचें काम तांचे वावराडेंच पळयतालें. तरी आदित्याच्या बापायचे मतींत आयलें शाळेंत वचपाचें म्हण. तो अचकीत शाळेंत गेलो आनी पयले सुवातेर ताणें शाळेच्या मुख्याध्यापकाची भेट घेतली, आनी शाळेंत येवपाचो आपलो हेत सांगलो. मुख्याध्यापकांनी आदित्याच्या वर्ग शिक्षकाक आपोवन हाडून ताची आदित्याच्या बापाय कडेन भेट करून दिली. वर्ग शिक्षकान आदित्याच्या बापायक आदित्याचे ‘प्रगती’ विशीं म्हायती दितना सांगलें,
‘तुमचो आदित्य एकदम लक्तुबायेचो गुणी भुरगो. हुशार आसा, इमानदारय आसा. सगल्या वटांनी खेळांत, शिक्षणांत, सांस्कृतीक कार्यावळींनी सदांच मुखार आसता. तुमकां चिंता करपाची कांयच गरज ना. तो सगल्यां कडेन बरो समजिकायेन वागता. सगल्यांक मजत करता. एकदम गुणी आसा. शिकपांत तुमी जाणांतूच पयलो नंबर तो कसोच सोडिना. दोग जाण आसात ते. दोगूय सामके एकामेकांचे जिवाभावाचे इश्ट. पूण तुमी कांयच हुस्को करूं नाकात. कितेंय अडचण आयली जाल्यार आमी तुमकां रोखडेच कळयतात. बरें दिसलें तुमी भुरग्याच्या प्रगतीचेर जाणून घेवपाक शाळेंत आयले ते. तुमी असो संपर्क दवरल्यार आमकांय बरें पडटलें.’ वर्ग शिक्षकाची उतरां आयकून आदित्याल्या बापायन तो वर्गांत कसो रावता हें पळोवपाक वर्गा कडेन वचपाची इत्सा परगटायली. पूण मुख्याध्यापकान तांकां म्हणलें,
‘हें पळयात तुमी वर्गांत वचप योग्य जावचें ना. तुमी भायरूच रावून पळोवंक शकतात, ताका दिश्टी पडनासतना.’ आनी मुख्याध्यापकान वर्ग शिक्षकाक आदित्याच्या वर्गा कडेन वचपाक फर्मायालें. आदित्याचो बापूय वर्ग शिक्षका कडेन गेलो. वर्गाच्या जनेला भायर रावून ताणें वर्गांत नदर मारली. (क्रमश)
उल्हासभाई
खिणाखिणाक ताज्यो घडणुको आनी तुमचे कडेन संबंदीत दरेक खबर मेळयात एका क्लिकाचेर! फेसबूक, ट्विटराचेर आमकां फॉलो करात आनी व्हाट्सएप सबस्क्रायब करपाक विसरूं नाकात.
