मायेचें झाड

भांगरभूंय | प्रतिनिधी

वळेसर

पुस्तकां बगर दुसरें धन ना. आपलें व्यक्तीत्व घडोवंक, सर्वगुणसंपन्न करपाक पुस्तकाचों भोव मोलादीक वांटो आसा.

न्युटनान खंय आपोल पडटना पळयिल्लो. म्हणून ताका कसलो तरी सोद लागलो. तुवें कसलें कितें पळयिल्लें?

“कांयच पळोवंक ना”

“अशें जावंकूच शकना. कितेंय तरी येवजिलां आसतलें !”

“मागीर हे इतले तुजे कडेन आकर्षित जावपाक….. कारण?! अजापूच म्हणपाचें.

“हय रे. फ्लॅटांनी एकामेकांचें तोंड कोण पळयना, शेजारा कोण रावता तें पसून कोणाक खबर आसना.”

“तुमचे मात हें जगा वेगळें म्हणूक जाय.”

“आरे! दारांत आयिल्याक येवकार दिवपाक जायच. पूण अशें दर फावट तितल्याच उमेदीन उर्बेन? तुमका म्हजो सलाम.”

सोद! कसले? सोद मनां काळजाचे? काय एकामेकां काळजांतले विस्फोट घडोवन हाडपाचे ? 

दोनुय तत्वगिन्यांनी. भांडवल…. काळजाचें दिव्य भव्य समजुक, पचपाक कठीणच. पंच पक्वांन्ना, पंचमृत, पंच महाभूताची पारख आसल्यार लेगीत हो जाणकार जाळांत कसो वोडटालो कोणाक खबर.

“तुजे खातीर नवें पुस्तक हाडलां यो घेवन वच. फावता तेन्ना यो.”

“तुजे खातीर प्रेमचंदचो “काया कल्प” हाडून दवरला. केन्ना पावतलो फोन कर.”

“कॉल व्हेन फ्री” ही पाटी धा- बारा जाणांक लावन धाडिल्ली”

“आरे!” चाणक्य नीती राधाकृष्णन पिलाय, “येता मरे व्हरपाक ? फाल्यां न्हय, परवां पावतलों हांव.” एक सांगता म्हयनो तरी लागतलो वाचपाक. काम, घर संवसार आनी वाचन. मातशी न्हय व्हडली सर्कस जाता.”

“हांवें कांयच म्हणूंक ना. फकत च्या पिवपाक यो. दोन मिनटां… धा मिनटां उलोवप जातलें.”

“एकामेकां कडेन संवाद गरजेचो… च्या गरजेची.”

“वाट पळयतां यो… पॉजिटीव्ह.”

इतलें उलोवंन सोंपता म्हणल्यार फोन आयलो. “तुजे कडेन ‘पोन्नो बाजार’ आसल्यार म्हाका काडून दवर…” 

“हय आसा. सुवाळयाक गेल्लो थंय दामोदर मावज्यालें पुस्तक घेतिल्लें.”

सांजवेळा येवन तो पुस्तक घेवन गेलो. वतना म्हणूक लागलो. “हालीं सगल्यांनीच वाचप सोडलां फुडें कशें?”

“तकलेक त्रास दिवपाची गजाल न्हय ती. कृती करपाचो वेळ हो. ज्याका जमता तशें करप. एकामेकांचो ‘गुन्याव’ करपांत कांय अर्थ ना.” 

“मोबायलाच्या बदला भुरग्यांच्या हातांत पुस्तक दिवया.”

“खरेंच. गरज आसता तेन्ना मोबायल. जाणट्यांनी पसून मोबायलाचें व्यसन सोडप गरजेचें.” आयचे नवे तरणाटे पिळगेक म्हणटा.

काल हांवे म्हज्या भाच्याक “The very Best of Leo Tolstoy … short stories.. Embassy books… जल्मदीसाची भेंट दिली.” मात्शें तोंड वाकडें जालें. पूण म्हाका दिसता आमीच ही संवय केल्यार बरी.”

“तूं पुस्तकां वाचता इंग्लेज भाशेंतली म्हणल्यार कुं कु… करूंन हांसपी आसात. हांका कळटलें कितें, वाचतकच म्हणपी आसातच.”

“तांची परवा करीना, करपुय न्हय… आमच्या मार्गान या.”

“वाचता म्हणल्यारूय ‘उणाक’ लेखपी आमच्यांतले आसातच.”

“बरयता म्हणल्यारूय तशेच. लाँबीग आसा न्हय, तांचे लॉबीतलो आसल्यार बरो आनी खरो.”

“हय रे! खरेंच आजकाल दर मळार “राजकारण” काय कितें ? लोक म्हणटात….

“आसु तुका दुसरें खंयचें पुस्तक जाय तें सांग.”

“रॉबर्ट लुईस स्टीव्हनसन हांच्यो सिलेक्टेड स्टोरीस. गेल्ले फावटी वाचपाक मेळ्ळें ना.”

“उतरां कळना, अर्थ कळना तेन्ना?”

“डिक्शनरी म्हऱ्यांत घेवनुच बसप.”

“च्या पिवपाक म्हूण बेठेच…. पितां पितां काणयेंतली घडिल्ली घडणूक अशी रंगोवप. पुस्तक वाचचेंच दिसपा सारको इन्ट्रो करप.”

“तांतूत तूं बरो ‘Expert’ रे बाबा. म्हाका जमना तें. तशें जाल्यार तुगेर कोण ना कोण खबरी करपाक येतात तर.”

“आपोवणें धाडटा…. दोन…. चार फोनां वेल्यान…. फाल्यां फाल्यां मदीं जायत्यो आडखळी.”

“कांय जाण आवडटा म्हूण कांय खबऱ्या…. टायम पास, कांय जाणांक पुस्तकांची आदिपासूनच आवड.”

“आतां काँलेजीतली भुरगींय कांय पुस्तकां सोदपाक येतात.” आपसूक तांची पावलां हागां वळटात. कांय दिसां आदिंच पप्पान व्हेल्लें पुस्तक वाचपाक जाय म्हूण परत मागून व्हेलें. ताजेर ताका काँलेजीचे पातळीचेर अभ्यास करपाचो आशिल्लो. खरें म्हणल्यार तुवें ह्या पुस्तकांच्या आदारान ‘मायेचें झाडच’ लायलां काय कितें ? 

“मायेचें झाड” बी तशें कांयच न्हय.” घरांतल्या आदल्या जाणटेल्यांक वाचन संस्कृतीचे पिशेंच आशिल्लें तेंच फुडें चालु दवरपाचो यत्न.

बरें, जें कितें आसा तें घेवन फुडें वचत रावप.

“दर वाडदिसाक गिफ्टां हाडटातच हांव पुस्तकां हाडटा. आवडल्यार बरें जालें. म्हऱ्यांत दिसतकच सहजच वाचपाची इत्सा जातलीच.

“पुस्तक दितकच टिकाय जातली. सोसचें पडटलें.” आमचें हें मायेचे झाड. मात, अशेंच पुस्तकांच्या आदारान फुलुंनी व्हड म्हारूख जावचो म्हणून सगळे मेळुन वावुरूया. गिन्यान जोडपाक, व्हड पयसुल्ली नदर दवरूंन फुडली पावली पावली मारपाक हेंच व्हडलें आव्हान. जमतलें मुं आमचे कडेन चलत रावन ध्येय गांठपाक?

“हे तु शुद्ध, निवळ आनी यत्नाची जोड हेंच बळगें अशें म्हणटात न्हय. तेंच करूंया” 

कितलेशेच इश्ट, इश्टागतीची जोड. हाचे आदारान नवी पिळगी, घरचें वातावरण, समाजाक एक ध्येय दाखयत वचपाक धडपडपी दोग विद्यार्थ्यांची खर परिक्षाच आशिल्ली…. आमी कठीणच काम करपाक सोदतात. वाचनाची सवंय मोबायल सोडपाक लायत ही कल्पनाच खुबशे जाणांक फकांडांचीं दिसलीं आसत. पूण ना. ल्हवु ल्हवु समाजाक जाणीव जातलीच ही आस्त. पुस्तकां बगर दुसरें धन ना. आपलें व्यक्तीत्व घडोवंक, सर्वगुणसंपन्न करपाक पुस्तकाचों भोव मोलादीक वांटो आसा.

संवसार सारको समजुन घेवन स्वताक सुविचारी कर्तृत्ववान करपाक अशे “मायेचें झाड” घरान घर लावपाची गरज. तें सारें, उदक, सूर्या उजवाडांतच म्हारूखाचे म्हारूप घेतलें. दोगुय खोशी जालें.

विजया शेळडेकार