भांगरभूंय | प्रतिनिधी
म्हाका माजरा- सुणी खूब आवडटाली . ती मोनजात, निरागस भुरग्यांवरी आसता, जितलों तूं माया करता तितली तुजी जाता. तुजे खातीर जीव लेगीत दिता ती. मनशां पडमूर जायत पूण जनावरां न्हय.
तेन्ना हांव णववे यत्तेत शिकतालें. पावसाचे दीस आशिल्ले. शाळा सुटिल्ली. हांव आनी म्हजी इश्टीण ज्युलियट एका हातांत सत्री आनी दुसऱ्या हातांत पुस्तकां सांबाळीत ताकतिकेन घरा वतालीं. घरा वचून, जेवन परत शाळेंत सायन्स प्रेक्टिकल्सां खातीर वचपाक जाय आशिल्लें. चलत- चलत आमीं हायवेचेर पावलीं. थंयच्यान घरा पावपाक आनीक वीस मिनटांची वाट उरिल्ली. पावस- मळब फुटिल्लेवरी दडकांनी पडटालो, नेटाच्या वाऱ्यान सत्री हे वटेंतल्यान ते वटेन शेंवटताली. हातांत आशिल्लीं पुस्तकां सांबाळपूय खूब कठीण जाल्लें. इतल्यान आमच्या कानार म्याँव म्याँव असो आवाज पडलो. पळयल्यार माजराचें एक धाकटुलेशें पील रस्त्याचे कुशीक भिजिल्ले अवस्थेत कुडकुडटालें आनी येतल्या वतल्याच्या फाटल्यान आड्ड्त धांवतालें. ताका पळोवन आमचो जीव कळवळ्ळो. अशेंच सैरभर जावन धांवतना तें रस्त्यार गाडये पोंदा केन्नाय येवं येतालें. आता तें मांजर आमच्या फाटल्यान धांवत येवंक लागलें. आमी दोगांय आपआपल्यो सत्र्यो आनी पुस्तकां सांबाळीत चलतना त्या माजरा पिलाक शूत शूत करून रस्त्या वयल्यान धांवडावपाचो यत्न करीत चलपाक लागलीं.
तें पील आकांतून रडटालें तो काकुळटेचो आवाज आयकून आनी ताची धडपड पळोवन आमीय मातशीं थतर- वितर जाल्लीं. दोन जावन पंदरा मिनटांनी ज्युलियट आमगेर आयलें. हांव आनी ज्युलियट दोगांय स्कुलांत वचूंक भायर सरलीं. पावस अजून हरंदारांनी पडत आशिल्लो. वतना तें माजराचें पील परत दिश्टी पडलें. ताचें तें रडप, आमचे फाटल्यान धांवप चालू जालें. तें एक सारकें म्याँव म्याँव करीत रडटालें. इल्लेंशें पील तें. आवयचे दुदाचेर जगपाचें. ह्या मनशां मदीं आपल्या आवयच्या कुसव्यांत जल्माक आयलें खरें पूण ताची तोखणाय करची सोडाच, ताका आवयचे वेंगेंतल्यान ओडून काडून पयस हांगा हाडून सोडटना, त्या सोडटल्याक मात्तूय कशें वायट दिसलेंना? म्हाका त्या पिलाची काकळूट दिसली. म्हाका माजरा- सुणी खूब आवडटाली . ती मोनजात, निरागस भुरग्यांवरी आसता, जितलों तूं माया करता तितली तुजी जाता. तुजे खातीर जीव लेगीत दिता ती. मनशां पडमूर जायत पूण जनावरां न्हय.
सांजेची पांच वरां जाल्ली. आमचे सायन्स प्रॅक्टिकल्स सोंपोवन हांव आनी ज्युलियट घरा वतालीं, आमी त्या माजराच्या पिलाक साप्प -विसरिल्ली. पूण जेन्ना त्या जाग्यार पावली, माजराच्या त्या पिलाचेर नदर गेली. पावसाच्या घोग्यान चिप्प भिजून गुळो कशें जाल्लें तें पील जिवाच्या आकांतान आसा ना तो नेट काडून, पोट-फाट एक करून रडटालें. तो खोल आर्त आवाज म्हजें काळीज चिरीत गेलो. हांव थंयच थारलें. म्हजी पावलां मुखार उखलना जाली. आतां तें माजराचें पील म्हजे पांयासरी येवन रडटालें. हांवें ज्युलियटाक म्हणलें, ‘ज्युलियट, हांव हाका घरा व्हरतां’. ज्युलियट – हांसले. ‘आगो ताका तूं हात कशें लायतले? कशें धरतलें ताका? तें सगळे भिजलां, बुरशें जालां’ पूण पावसान भिजून थंडेन कुडकुडटल्या त्या माजराक हांवें घरा व्हरपाचो निश्चेव केलो. हांवें – ताका उखल्लें. ज्युलियट म्हणपाक लागलें, ‘आगो कपडे लोळटले तुजे. ताका व्हर आनी खंयच्याय उदकाच्या फोंडांत उडय. बावड्याक त्रासांतल्यान मुक्ती तरी मेळटली.’ हांवें म्हणलें, ‘अशें कितें गो तूं, कित्याकितेंय सांगता. तूं कर पळोवया सांगता तशें. जातलें तुजे कडेन अशें मारूंक? ज्युलियट हांसलें, हांवें माजराक तशेंच उखलून हातान धरलें आनी घरची वाट धरली.
घरान पावताच आईन माजराक पळयलें. “ आगो हें कितें हाडलां तुवें?” हांवे घडिल्ली गजाल आईक सांगली आनी त्या माजराक व्हरून चुली म्हऱ्यांन दवरलें. तें थंडेन कुडकुडटालें. हांवें चुली म्हऱ्यांन माजराक दवरताच तें चुलीच्या गोबरान वचुन बसलें. मागीर सकाळी, सांजेचें आनी रातचें हांवें त्या माजराक दुद घाल, शिताचें गोटे दी आनी कपड्यांची उब दिवचो यत्न केलो. दुसऱ्या दिसा ते माजर परत ताजे टवटवीत जाल्ले. ताच्या दोळ्यांनी जगपाची आस निर्माण जाल्ली. तें परत परत म्हज्या पायांसरी येवन घश्टताले आनी आपल्या तोंडांतल्यान म्याँव म्याँव आवाज काडटालें. जणूकाय ते म्हाका ‘थँक्स’ म्हणटालें.
– शोभा फुलकार
पणजी
खिणाखिणाक ताज्यो घडणुको आनी तुमचे कडेन संबंदीत दरेक खबर मेळयात एका क्लिकाचेर! फेसबूक, ट्विटराचेर आमकां फॉलो करात आनी व्हाट्सएप सबस्क्रायब करपाक विसरूं नाकात.
