भांगरभूंय | प्रतिनिधी
शांती पर्व – ११
(धार्मिक विधी जाल्या उपरांत धृतराष्ट्र, विदूर, पांडव, कृष्ण, सात्यकी आनी कुरू घराण्यांतलीं सगलीं बायलां कुरुक्षेत्रासावन हस्तिनापूरांत आयलीं. आतां मुखार…)
कांय दीस गेले उपरांत बरोसो म्हुर्त काडून धौम्य रुशीन युधिश्टीराचो, हस्तिनापूराचो राजा म्हणून अभिशेक केलो. स्वता कृष्णान युधिश्टीराचे तकलेर मुकूट दवरलो आनी ताणें द्रौपदीक दिल्लो शब्द खरो केलो. आपल्या घोवाचे राज्य आपल्या पुतांनी परत मेळयले हाची कुंतीक खूब खोस जाली. द्रौपदी आतां हस्तिनापूराची सम्राज्ञी जाली. युधिश्टीरान आपल्या भावां खेरीज विदूर, कृपाचार्य, संजय हांकां आपल्या दरबारांत व्हड मानान नेमले. राज्याभिशेक जाल्या उपरांत कृष्ण आनी सात्यकी पांडवांचो निरोप घेवन द्वारकेत गेले. आपले कर्तव्य पार पाडिल्ल्याची खोस कृष्णाक जाल्ली. दुसरे वटेन सात्यकीक, ताच्या गुरुक, अर्जुनाक झुजात जैत मेळोवपाक मजत करपाक मेळ्ळी, हाचे खूब बरें दिशिल्लें. तेच खोशेन दोगूय जाण कांय दिसांनी द्वारकेंत पावले.
कृष्ण द्वारकेत गेल्या उपरांत पांडवांक हस्तिनापूरांत चुकिल्या चुकिल्यावरी दिसपाक लागले. युधिश्टीराचें मन राज्यकारभारांत लागना जालें. आपल्या गुरुक द्रोणाचार्याक मारून उडोवपाक आपणे फट उलोवन मजत केली. ह्या विचारान ताचे मन ताका खावपाक लागलें. कर्णाक निशस्त्र आसतना आपणें मारलो हाची याद अर्जुनाक परत परत जावंक लागली. गदेच्या झुजात कमरे सकयल गदेचो धपको घालप ना हें खबर आसून लेगीत आपणें दुर्योधनाचे जांगेर गदा घाली, हाची खंत भीम करपाक लागलो. हरशीं जाल्यार कृष्ण तांची मनां थाऱ्यार हाडटलो आसलो. पूण, कृष्ण द्वारकेत गेल्ल्यान तें घडलें ना. आपलीं मना शांत जावचीं हे खातीर कांय काळ हिमालयांत वच्चें, अशें तांका दिसलें. ते प्रमाण युयुत्सू कडेन हस्तिनापुराचो राज्यकारबार सोंपोवन पांचूय पांडव हिमालयांत रावपाक गेले.
अठरा दिसाच्या महाभारत झुजांत पांचूय पांडव जिवें उरले, पूण तांचो एकूय पूत वांचलो ना. आठव्या दिसा उलुपीचो पूत इरावान, तेराव्या दिसा सुभ्रद्रेचो पूत अभिमन्यू, चवदाव्या दिसा हिडिंबेचो पूत घटोत्कच यानी निमाण्या दिसा द्रौपदीचे पांचूय पूत अशें पांडवांचे पूत एक- एक करून सोंपिल्ले. फक्त चित्रांगदेचो पूत बभ्रुवाहन झुजांत भाग घेवंक नाशिल्यान वाटावल्लो. पूण तो आता मणीपूराचो राजा जाल्लो.
युधिश्टीरा उपरांत हस्तिनापूराच्या शिंवासनार कोण बसतलो हो प्रस्न पांडवांच्या मनांत खूब फावटीं उबो रावतालो. अभिमन्यू मेलो तेन्ना ताची बायल उत्तरा गुरवार आशिल्ली. जशें जशें दीस वचूंक लागले तशें तशें पांडवां वटेतले सगले जाण उत्तरेक चलो जाल्यार पुरो अशें मनांतल्या मनांत देवा कडेन मागूंक लागले. उत्तरेक णववो म्हयनो लागलो ते सरशी सुभद्रेन कृष्णाक निरोप धाडून बेगिबेगीन आपोवन घेतलो. पांडव हिमालयांत रावपाक गेले तेन्ना कृष्ण हस्तिनापूरांत आसलो जाल्यार कितें संकश्ट आयलें तर ताचो आदार जातलो असो विचार सुभद्रेन केल्लो.
दीस पूर्ण जातकच उत्तरेन एका चल्या भुरग्याक जल्म दिलो. चलो म्हणून कळटकच उत्तरे भोंवतणी आशिल्ल्या बायलांक खूब खोस जाली. पूण कांयच खीण. कित्याक तर तो जाल्लो भुरगो ना हालचाल करतालो ना रडटालो. उत्तरेन मेल्ल्या भुरग्याक जल्म दिला म्हणून थंय आशिल्या बायलांनी एकूच आरड मारली. तो आवाज भायर बशिल्ल्या विदुर, युयुत्सू आनी कृष्ण हांचे मेरेन पावलो. तशें ते तिगूय जाण भितर धांवले. कृष्णाक पळोवन सुभद्रा, द्रौपदी आनी उत्तरा व्हडल्या व्हडल्यान रडूंक लागली. द्रौपदीन रडत रडत कृष्णाक म्हणलें, ‘कृष्णा, आरे तुज्या भाच्याचो पूत मेल्लोच जल्माक आयलो मरे. झुजांत जैत मेळून कितें उपेग? सांग मेरे! तुवेंन सगले म्हज्या मना सारके केलें, आता ह्या भुरग्याक कितेंय करुन वांचय रे.’
मुखार चलता
अनिल नायक
९०४९०७९७८९
खिणाखिणाक ताज्यो घडणुको आनी तुमचे कडेन संबंदीत दरेक खबर मेळयात एका क्लिकाचेर! फेसबूक, ट्विटराचेर आमकां फॉलो करात आनी व्हाट्सएप सबस्क्रायब करपाक विसरूं नाकात.
