महाभारत : म्हजे कल्पनेंतल्यान

भांगरभूंय | प्रतिनिधी

महाप्रस्थान – पर्व 11

(वसुदेव, कृष्ण आनी बलराम मेले हें कळटकच सुभद्रा आनी द्रौपदी एकमेकांक वेंग मारून रडूंक लागलीं. परिक्षीताच्या जल्माच्या वेलार ताच्या देहांत कृष्णान परत प्राण कसो घालो, हाची याद जावन उत्तराय तांचे वांगडा रडत बसली. युधिश्टीरान मागीर थंय येवन तांकां समजायलीं तेन्ना तांचें रडप ल्हवू – ल्हवू थांबलें. … आतां मुखार…)

कांय दिसांनी युधिश्टीरान आपल्या भावांक आनी द्रौपदीक आपले कडेन आपयलीं. सगली जाणां येतकच युधिश्टीरान तांका म्हणलें, ‘आमचो पाठराखो कृष्ण आता ह्या संवसारांत ना. कृष्ण आमची शक्त आसलो. आता तो ना तेन्ना आमचे जिणेक कांय अर्थ ना. अर्जुना, द्वारके सावन हस्तिनापूरांत येतना तुका जो अणभव आयलो ताचे वयल्यान तुज्या तें लक्षांत आयलां आसतले. म्हाकाय ते खूब जाणवूंक लागलां. तेन्ना म्हाका दिसता आता आमचें वय जालां. आमी सगल्यांनी आतां संवसारांतले लक्ष काडून घेवपाक जाय. जे प्रमाण आमची आवय, दोनूय काका आनी काकी वय जातकच वनांत रावपाक गेलीं. तेच प्रमाण आमचोय बी वनांत वचपाचो वेळ आयलां, अशें म्हाका दिसता. तेन्ना ते खातीर तुमची तयारी आसा न्ही?’ युधिश्टीराच्या म्हणण्यांक सगल्यांनी हयकार दिलो. तांणी मागीर बर्फांत धांपिल्लो हिमालय जंय सावन दिसता थंय वचून रावचें अशें थारायलें.  

युधिश्टीरान मागीर परिक्षीताक राज्याभिशेक केलो. युयुत्सूक ताणें परिक्षीताचो सल्लागार म्हणून नेमलो. द्वारके सावन येतना अर्जुना वांगडा कृष्णाचो पणटूय आशिल्लो. ताचें नांव वज्र आशिल्लें. युधिश्टीरान इंद्रप्रस्थाचे राज्य वज्राक दिलें. पांडवां वांगडा सुभद्राय हिमालयांत वचूंक तयार जाल्ली. पूण उत्तरेक आदार दिवपाक कोण तरी हस्तिनापूरांत जाय अशें तिका अर्जुनान सांगलें. अशें तरेन पांडव सगल्या जापसालदारक्यांतल्यान मेकळे जाले. मागीर एक दीस बऱ्या म्हुर्तार पांचूय पांडव द्रौपदी सयत हिमालयांत वचपाक भायर सरले. हस्तिनांपूरांतली सगली प्रजा तांकां निरोप दिवपाक हस्तिनापूराचे शिमे मेरेन आयिल्ली. कांय लोक रडूंक लेगीत लागले. शिमेर पावल्या उपरांत पांडवांनी सगल्यांचो निरोप घेतलो आनी ते हिमालयाची वाट चलपाक लागले. आनीक एक अजाप म्हणल्यार युधिश्टीराचो कुत्रोय तांचे वांगडा चलूंक लागिल्लो. राजवाड्यांतल्यान युधिश्टीर भायर सरना फुडें तोय तांचे वांगडा भायर आयिल्लो. पांडवा बाराबर तोय हिमालयाची वाट चलूंक लागलो.

दिसाचे चलप, रातचे वेळार खंयचो तरी आस्त्रम सोडून काडून थंय वस्तेक रावप, ना जाल्यार भायरूच उगत्यार न्हिदप, कितें खावपाक मेळ्ळे जाल्यार खावप ना जाल्यार उदक पिवून रावप हें तरेन तांचो प्रवास चलतालो. हाचो परिणाम तांचे भलायकीचेर जालो. तांच्या आंगातली शक्त ल्हवू – ल्हवू उणीं जायत गेली. हिमालय पर्वता कडेन लागीं पावता पावता एक दीस रातच्या वेळार द्रौपदी न्हिदिल्ली थंयच गेली. तिच्यो निमाण्यो क्रिया करून ते मुखार चलत रावले. दीस वता तशें तशें सहदेव, नकुल, अर्जुन आनी भीम हांणीय एक- एक करून प्राण सोडलो. वाटेत मेळिल्ल्या लोकां कडल्यान मजत घेवन युधिश्टीरान तांच्योय निमाण्यो क्रिया केल्यो. शेवटाक युधिश्टीर आनी ताचो कुत्रो उरिल्लो. पूण तो फुडें चलत रावलो. 

कांय काळान तो बर्फान धांपिल्ल्या हिमालय पर्वता लागीं पावलो. आपणे मनांत थारायिल्लें तशें जालें हे खातीर ताका खूब खोस जाली. पूण थंय आशिल्ली भयंकर थंडी सोसूंक जांवक नाशिल्ल्यान कुडकुडून कुडकुडून युधिश्टीराचो हळूहळू जीव गेलो. युधिश्टीराच्या कुडीतल्यांन जीव गेलो तरी लेगीत ताचो कुत्रो ताचे कुशीकूच बसून रावलो. पूण तोय चड काळ ते जिवघेणे थंडेन जिवो रावूंक शकलो ना. अशें तरेन हिमालयाच्या वाठारांत जांचो जल्म जाल्लो त्या पाचूंय पांडवांनी हिमालयाच्या वाठारांत येवन आपले जीव सोडले….. अशी सोंपली पांच पांडवांची कथा!….. अशें सोपलें महाभारत!

(सोंपलें)

अनिल नायक

9049079789