भांगरभूंय | प्रतिनिधी
मौषल – पर्व
(ते खातीर इतल्या वर्सांत हस्तिनापूराचेर एकदाय झूज करपाचो वेळ आयलो ना. तशें जाल्यान राज्याची खूब उदरगत जाली, हस्तिनापूराचे लोक सुखाचो अणभव घेवपाक लागले…. आतां मुखार….)
दुसरे वटेन कृष्णाची द्वारका समुद्राचे देगेर आशिल्ल्या कारणान द्वारकेच्या लोकांचो वेव्हार संवसाराच्या हेर देशा वांगडा वाडत गेलो. वेपार वाडिल्यान द्वारकेचे यादव खूब गिरेस्त जाले. लोक द्वारकेक ‘भांगराची द्वारका’ म्हणूंक लागले. पूण हातांत खूब पयसो घोळूंक लागिल्यान यादवांक वायट संवयो लागल्यो. सोरो पिवप, जुगार खेळप हें तरणाट्या यादवांचे सदाचेंच काम जावन पडलें. नवीन पिळगेक कश्ट करिनासताना गिरेस्तकाय भोगूंक मेळिल्ल्या कारणांन तरणाटे जाण्ट्यांक लेगीत लेखिना जाले. द्वारकेच्या शेजाराक आशिल्ल्या सगल्या राज्यांचे राजा कृष्णाचे इश्ट आशिल्ले. ते खातीर कितलीशींच वर्सा द्वारकेचेर झूज करपाची पाळी येवंक नाशिल्ली. ह्या कारणान द्वारकेची आनीक- आनीक उदरगत जायत गेली आनी तशी- तशी यादवांची वागणुकूय बदलत गेली. आख्खे तरणे पिळगेची जीण फुकट वचपाक लागल्या तें पळोवन वसुदेव राजान द्वारकेंत सोरो पिवपाक बंदी हाडली. तरणाट्या यादवांक तें आवडूंक ना. पूण राजा ख्यास्त करतलो ह्या भंयान ते ओगी रावले.
दरवर्सा द्वारकेच्या भायर आशिल्ल्या रैवतक पर्वताचेर रुद्राचो उत्सव जातालो. द्वारकेतले सगले यादव, तांची बायलां- भुरगीं मुजरत ह्या उत्सवाक वतालीं. एक वर्स ह्याच उत्सवाची संद सादून अर्जुनान सुभ्रद्रेचें अपहरण केल्लें. ह्या वर्साय सगले यादव आपल्या बायलां भुरग्यांक घेवन रथांत बसून उत्सवाक आयिल्ले. दर्याचे देगेर तंबू उबे करून तांणी आपली रावपाची तजवीज केली. एक- दोन दीस रावून ते परत द्वारकेत वचपाची तयारी करुंक लागले. वच्चें आदले दिसा कांय यादव तरणाट्यांनी खय सावन तरी सोरो फैदा केलो. मागीर कितें विचारता? द्वारकेत सोरो पिवपाक बंदी आशिल्ली. तेन्ना हो सोरो आतां दिसना फुडें सगल्यांनी आपणांक जाय तितलो पिवून घेतलो. भुरगे आसात, एक दीस मजा करता जाल्यार करूं दी असो विचार करून कृष्ण आनी बलरामान ते गजाली कडेन दुर्लक्ष केलें आनी ओगी रावले.
बरेच तर्र जाले उपरांत पिवपाक बशिल्ले यादव एकमेकांची फकांडा मारुंक लागले. एकमेकांची कुंता काडूंक लागले. नेटानेटान उलोवंक लागले. सात्यकीक सोरो बरोच चडिल्लो. ताचे कुशीक कृतवर्मा बशिल्लो. ताका पळोवन सात्यकीक महाभारत झुजा वेळार कृतवर्मान अश्वत्थाम्या सयत केल्या हीण कर्माची याद जाली. तो आपलो तोल सांबाळीत उठलो आनी थंय आशिल्ल्या यादवांक ताणें म्हणलें ‘आयकात, म्हजे आयकात. ह्या कृतवर्माचो पराक्रम खबर आसा तुमकां? कौरव- पांडवांच्या झुजा वेळार न्हिदिल्लो धृष्टद्युम्न आनी हेर न्हिदिल्या पांडव सैनिकांक मारपी होच तो. मागीर भियेलो. अर्जुनाच्या भंयान तोंड लिपोवन व्दारकेंत पळून आयलो. केदो व्हडलो पराक्रम!’ अशें म्हणून ताणें आपली तरसाद हातांत घेतली आनी ‘न्हिदिल्या मनशांक मारता?’ अशें म्हणीत कृतवर्माची गोमटीच कापून उडयली.
जालें! कृतवर्माक मारलो तें पळोवन कृतवर्माचे हेर यादव इश्ट उठले आनी ताणी सात्यकीक मारुन उडयलो. सात्यकी मेलो तें पळोवन ताचे इश्ट उठले. यादवां भितर दोन गट जाले. आपल्यो तरसादी घेवन ते एकामेकांचेर तुटून पडले. जांचे कडेन तरसादी नाशिल्यो तांणी कुशीक पडिल्ले कोंड्यांचे कुडके एकामेकांच्या तकलेर मारून जीव घेतले. सोऱ्याच्या नेटार यादवांक ते कितें करतात हें तांचें तांकांच कळनासलें. आपल्या दोळ्यां मुखार जे घडटाले ते पळोवन बलरामाक खर धपको बसलो. ताचें काळीज दुखूंक लागलें. सोऱ्याचे भिरकेत यादव जें करूंक लागिल्ले ते पळोवचे परस थंय सावन गेल्लो बरो असो विचार करून बलराम काळजात दुखताले तरी लेगीत हळू हळू दर्या वटेन चलूंक लागलो. दर्यात कांय अंतर चल्या उपरांत ताचें काळीज चलपाचें बंद जालें आनी तो थंयच उदकांत पडलो.
बलराम कांयच उलयनासतना थंय सावन गेलो हें कृष्णान पळयलें. तोय उठलो आनी ताणें एकामेकां आड झगडटल्या यादवांक आडावपाचों यत्न केलो. पूण कृष्णाचे आयकुपाचें मनस्थितींत कोणूच नाशिल्लो. यादवांचेर सांवार आयिल्लो. तांणी आता एकमेकांक सोंपोवपाचेच थारायलां कांय कितें अशें दिसतालें. आपलें म्हणणें यादव आतां आयकनात हाची तिडक कृष्णाक आयली. हांकां मद जाला अशें म्हणीत कृष्णान एक घट्ट कोंड्याचो कुडको हातांत घेतलो आनी उरिल्ल्या यादवांच्यो तकल्यो फोडल्यो. चंवशी वटेन यादवांची मडीच मडी पडिल्ली. कृष्ण सोडल्यार एकूय यादव जिवो उरलो ना. कृष्णान हे वटेन ते वटेन नदर मारली. पूण ताका बलराम दिसलो ना. तो घडये द्वारकेत परत गेलो आसुये असो कृष्णान विचार केलो. ते म्हणसर यादवांची बायलां- भुरगीं थंय धांवत आयली आनी थंयचे ते चित्र पळोवन मोट्या-मोट्यान रडूंक लागली. कृष्ण एक उतर उलयलो ना. ताणें आपले काळीज घट्ट केलें आनी थंयच्या कांय लोकांक एकठांय करून तांचे मजतीन त्या सगल्या यादवांक अग्नी दिलो.
यादवांच्या बायला- भुरग्यांक घेवन कृष्ण मागीर द्वारकेंत आयलो. चवकशी केले उपरांत बलराम घरा येवंक ना हें ताका कळ्ळें. ताणें ताचो जाण्टो सारथी दारुकाक आपयलो आनी सांगलें, ‘हें पळय तूं आतांच रथ घेवन हस्तिनापूरांत वच. अर्जुनाक मेळून हांगा कितें घडलें तें सगळें ताका सांग. द्वारकेंत ताची गरज आसा अशें हांवें ताका सांगलां आनी ते खातीर ताका बेगोबेग अपयलां असो निरोप दी.’ ते प्रमाण दारूक रथ घेवन हस्तिनापूरांत गेलो.
बलरामाक सोदपाक कृष्ण परत रैवतक पर्वता कडेन आयलो. सांज जाल्ली. सोदता सोदता ताका पयस दर्यांत बलरामाचें प्रेत उफेताना दिसलें. कृष्णाची तकली सुन्न जाली. आपल्या आंगांतली सगली शक्त ताका गेल्ले वरी दिसली. पूण तो तसोच हळू हळू चलत लागीं आशिल्ल्या रानांत भितर रिगलो. थंय एका झाडाचे सांवळेत तो विसव घेवपाक बसलो.
मुखार चलता
अनिल नायक
9049079789
खिणाखिणाक ताज्यो घडणुको आनी तुमचे कडेन संबंदीत दरेक खबर मेळयात एका क्लिकाचेर! फेसबूक, ट्विटराचेर आमकां फॉलो करात आनी व्हाट्सएप सबस्क्रायब करपाक विसरूं नाकात.
