भांगरभूंय | प्रतिनिधी
स्त्री पर्व – 11
(भीमान द्रौपदीक ताणें अश्वत्थाम्याक कसो धरलो आनी कृष्णान ताका कसली ख्यास्त केली हें सांगलें. तें आयकतकच आतां मेरेन रडत बशिल्ली द्रौपदी हळहळू ओगी जाली….. आतां मुखार….)
दुर्योधन मेलो. झूज सोंपलें. कौरव हारले. पांडवांचे जैत जालें. हस्तिनापूराचे शिंवासन आता आपणांक सोडचे पडटलें आनी युधिश्टीर कुरुच्या राज्याचो राजा जातलो हें धृतराष्ट्रान आपल्या मनाक हळूहळू समजायलें. आपणें भीष्माचे सांगणें आयकलें ना, आपली बायल गांधारी सांगताली तें मनार घेवंक ना, कृष्ण जीव तोडून सांगतालो, पूण ताचेर लक्ष दिलें ना, विदूर सदांच आपणांक शिटकायतालो, पूण आपणें आपलें तेंच खरें केलें, ते पासत आपल्या कुळाचो समूळ नाश जालो. एक युयुत्सू सोडल्यार बाकीच्या सगल्या पुतांक आपूण व्हगडावन बसलो असो विचार मनांत येवन धृतराष्ट्र खंती काडूंक लागलो. ताका जेवण रूचना जालें. न्हीद पडना जाली. हस्तिनापूरांत आतां दादले उणे जाल्ले आनी दरेक घरांत विधवांची रडारड आयकूंक येताली. राजवाड्यांत खंयच्या तरी एका म्हालांतल्यान धृतराष्ट्राच्या कानार बायलांचे रडप पडटालें. तें आयकून धृतराष्ट्राक ताचे मन खावंक लागले. हें सगलें जावपाक तो जापसालदार आसा हें लक्षांत येतकच धृतराष्ट्र रडूंक लागतालो. त्या वेळार विदूर थंय आसलो जाल्यार तो धृतराष्ट्राक समजायतालो आनी शांत करतालो.
एक दीस विदूरान धृतराष्ट्राक ताचे घरचे जे झुजांत सोंपल्यात तांच्यो निमाण्यो क्रिया कुरुक्षेत्रांत वचून करूंक जाय हें लक्षांत हाडून दिलें. ते प्रमाण धृतराष्ट्रान कुरुक्षेत्राक वचपाचें थारायलें. ताचे बाराबर विदूर, गांधारी, कुंती, धृतराष्ट्राच्यो विधवा सुनो आनी हेर मनशां भायर सरलीं. कुरुक्षेत्रांत पावतकच तीं सगलीं जाणा झुजा खातीर उबारिल्या कौरवांच्या शिबिरांत रावलीं. झूज सोंपल्या उपरांत तीं शिबिरां थंय तशींच रिकामी पडिल्लीं. धृतराष्ट्र सगल्यांक वांगडा घेवन कुरुक्षेत्राक आयला हें कळना फुडें युधिश्टीरूय आपले भाव, कृष्ण, सात्यकी, द्रौपदी आनी हेरांक घेवन उपप्लाव्य नगरा सावन आयलो. पांडवांची शिबिरांय अजून निखळांवक नाशिल्लीं, ते खातीर पांडवां वटेंतल्या मनशांनी थंय राबितो केलो.
पांडव कुरुक्षेत्रांत पाविल्ल्याच्या दुसऱ्या दिसा ते सगले धृतराष्ट्राक मेळपाक ताच्या शिबिरांत गेले. धृतराष्ट्र तेन्ना एका आसनार रडत बशिल्लो. युधिश्टीरान धृतराष्ट्राच्या पांयांचेर आपली तकली तेंकयली आनी म्हणलें, ‘काका, तुमकां अशें रडटा तें पळोवन, म्हजे खातीर तुमकां दुख्ख प्राप्त जाला अशें म्हाका दिसता. तशें तुमकांय दिसता जाल्यार म्हाका क्षमा करात’. ताचेर धृतराष्ट्रान म्हणलें, ‘ना रे ना रे धर्मा, तू तशें चिंतू नाका. हांवें तुमचेर अन्याय केलो ताचें फळ हांव भोगतां.’ अशें म्हणून धृतराष्ट्र उठलो आनी ताणें युधिश्टीराक आपलें वेंगेत घेतलो.
मागीर भीम ‘हांव भीम’ अशें म्हणीत फुडें सरलो. आपल्या णव्याण्णव पुतांक एकट्या भीमान मारल्यात ही याद धृतराष्ट्राक जाली. इतले दीस भीमा विशीं आशिल्लो राग ताणें दपटून दवरिल्लो. तो सगलो राग आतां उफाळून भायर आयलो आनी तेच तिडकेन धृतराष्ट्रान भीमाक घट्ट वेंग मारली. भीमाचीं हाडां मोडतात काय कितें अशें सगल्यांक दिसलें. तेन्ना कृष्णान धृतराष्ट्राक म्हणलें, राजा तुजे वेंगेत भीम मरतलो. झुजा वेळार कुरूच्या कुळांतली खूब मरणां जाल्यांत तीं पुरो. तांतूत तू आनीक भर घालूं नाका. तू जाणटो. तुवें भीमाक क्षमा करूंक जाय. कृष्णाचे उलोवप आयकून धृतराष्ट्र साबुदीर आयलो. ताणें आपले वेंगेतल्यान भीमाक सोडलो. तें सरशी भीमाक आपूण मरणाच्या चपक्यांतल्यान सुटिल्यावरीं जालें. धृतराष्ट्रान मागीर अर्जुन, नकुल सहदेव हांकाय आपले वेंगेत घेतले. तेंय बी भियेत भियेत धृतराष्ट्राचे वेंगेत रिगले.
मुखार चलता
अनिल नायक
९०४९०७९७८९
खिणाखिणाक ताज्यो घडणुको आनी तुमचे कडेन संबंदीत दरेक खबर मेळयात एका क्लिकाचेर! फेसबूक, ट्विटराचेर आमकां फॉलो करात आनी व्हाट्सएप सबस्क्रायब करपाक विसरूं नाकात.
