महाभारत : म्हजे कल्पनेंतल्यान

भांगरभूंय | प्रतिनिधी

झूज पर्व 4

कर्ण पर्वाचे दोन दीस

(कर्णान सांगिल्ले दुर्योधनाक पटलें आनी तो रोखडोच शल्याक मेळपाक ताच्या शिबिरांत गेलो…. आतां मुखार…)

दुर्योधनान शल्याक म्हणलें, ‘राजा, तूं पांडवांचो मामा. तरी लेगीत म्हजे खातीर तूं तांचे आड लडाय करता, हें हांव केन्नाच विसरचो ना. सोळा दीस झूज जावन लेगीत आमी अर्जुनाक मारूंक शकले नात. अर्जुन मेल्लो जाल्यार हें झूज केन्नाच सोंपतलें आशिल्लें. म्हजो इश्ट कर्ण अर्जुनाक मारूंक शकता, पूण ताचो सारथी कृष्णा भशेन ना. तेन्ना झुजा वेळार कर्णाच्या रथाचो सारथी तुवें जावचो अशें हांव तुजे कडेन मागता.’ तें आयकना फुडें शल्य सामको उसळ्ळो. ताणें दुर्योधनाक म्हणलें, ‘हांव एक राजा, आनी तूं म्हाका त्या कर्णाचो सारथी जा म्हणून सांगता? म्हाका लज न्ही ती?’ तें आयकले उपरांत दुर्योधनान ताका तरातरांनी सांगून तो सारथी म्हणून कृष्णा परस कसो कुशळ आसा, हें पटोवन दिलें. कौरव जिखतले जाल्यार शल्या बगर तें कशेंच जमचे ना अशें सांगून दुर्योधनाक शल्याक बरीं फुलां माळ्ळीं आनी ताका कर्णाचो सारथी जावपाक एकदांचो राजी केलो.

झुजाच्या सतराव्या दिसा कर्ण व्हड खोशेन झूज करपाक भायर सरलो. आयज शल्य ताच्या रथाचो सारथी आशिल्लो. अर्जुनाक मारून उडोवपाचें ताचें सपन खरें जावपाक आतां कांयच अडचण नाशिल्ली. ताणें मोठ्या मनान शल्याचे उपकार मानले. शल्यान मागीर कर्णाचो रथ झुजामळार हाडून उबो केलो. अर्जुन आनी कृष्णान जेन्ना शल्य कर्णाचो सारथी म्हणून बसला हें पळयलें तेन्ना तांकां खूब अजाप जालें आनी मात्शीं भिरांतूय दिसली. शंखांचो आवाज जालो आनी झुजाक सुरवात जाली. कर्णान पयल्याच धपक्याक पांचाल राज्याचे पांच राजकुंवरांक आपल्या बाणांनी मारून उडयले. तो तसोच फुडें गेलो तेन्ना युधिश्टीरान ताका आडायलो. दोगांयची बरोच वगत लडाय जाली. कर्णान ताचें धोणू मोडलें आनी आपल्या बाणांनी ताचें वयलें कवचूय फोडलें. युधिश्टीराच्या सबंद आंगांतल्यान रगत व्हावूंक लागलें. तरी लेगीत ताणें कर्णाचेर एका फाटल्यान एक अशें चार भाले शेंवटून मारले. पूण कर्णान बाण सोडून त्या भाल्यांचे कुडके केले. युधिश्टीर सामको थकलो. ताका आनीक लडाय करपाक जमली ना. तें पळोवन ताच्या सारथ्यान युधिश्टीराक शिबिरांत परत हाडलो. युधिश्टीराक सामकी लज जाल्ली. तेच खंतीन तो आपल्या शिबिरांतूच ओग्गी बसून रावलो.

कर्णान केल्ली युधिश्टीराची दशा भीमान पळयली आनी तो तिडकीन कर्णा आड लडाय करपाक फुडें सरलो. दोगूय एकमेकांचेर नेटान बाण सोडूंक लागले. भीमान सोडिल्लो एक बाण लागून कर्ण बेसुद्ध‌ जालो.

ते सरशीं शल्य कर्णाचो रथ एके कुशीक घेवन गेलो. भीमा आड लडाय करपाक मागीर दुर्योधनान आपल्या कांय भावांक धाडले. तांकां पळोवन भीमाक आनीक नेट आयलो आनी ताणें त्या सगल्या भावांक यमाच्या राज्याची वाट दाखयली.

ते वटेन अर्जुन कर्णा आड लडाय करपाची संद केन्ना मेळटली हाची वाट पळयतालो. तो कर्णाचो रथ खंय दिसता कांय तें पळोवपाक लागलो. पूण, ताका कर्णाचो आनी युधिश्टीराचोय रथ दिसलो ना. ताका हुस्को जालो. कर्णान युधिश्टीराक बंदी केलो कांय कितें असो ताच्या मनांत विचार आयलो. ताणें बेगोबेग कृष्णाक रथ युधिश्टीराच्या शिबिरा कडेन व्हर अशें सांगलें. अर्जुनाचो रथ पळोवन, कर्णाक आपणे मारलो हें सांगपाक अर्जुन आपले कडेन आयला अशें युधिश्टीराक दिसलें. युधिश्टीरान अर्जुनाक म्ह‌णलें, ‘अर्जुना, तूं कर्णाक कसो मारलो तें सांग पळोवया बेगीन.’ अर्जुनाक युधिश्टीराची उतरां आयकुन अजाप जाले आनी ताणें म्हणलें, ‘युधिश्टीरा, तूं झुजामळार खंय दिसलो ना म्हणून म्हाका तुजो हुस्को जालो. ते खातीर हांव तुका पळोवपाक आयलां.’ अर्जुनाचे तें उलोवप आयकून युधिश्टीराक भयंकर राग आयलो अनी ताणें अर्जुनाक म्हणलें, ‘तू कर्णाक मारचो सोडून म्हाका पळोवपाक आयला? तुका लजूय दिसना? खांदाक लायिल्ल्या त्या तुज्या धोणूक उजो लाय, चल!’ तें आयकून अर्जुनाकूय खूब तिडक आयली आनी ताणें म्हणलें,‘आयज कर्णाक मारले बगर हांव परत शिबिरांत येवचो ना. कळ्ळें तुका? वता हांव.’ अशें म्हणून तो कृष्णाक वांगडा घेवन परत झुजा मळार आयलो.

ते वटेन भीमान आपल्या भावांक मारले तें पळोवन दुःशासन फुडें आयलो. दुःशासनाक पळोवन भीमाक सामकी खोस जाली. इतली वर्सा तांचे तकलेत आशिल्लो सगलो राग उफाळून भायर आयलो. दोगूय एकामेकांचेर बाण सोडूंक लागले. दुःशासनान आपल्या बाणांनी भीमाचे धोणू मोडून उडयलें. भीमान नवीन धोणू हातांत घेतलें, पूण दुःशासनान तेंय मोडून उडयले. तसो भीमाक राग सोसूंक जायना जालो. ताणें रथांत आशिल्ली आपली गदा उखल्ली आनी सकयल उडी मारली. मोठ-मोठ्यान आड्डत तो दुःशासनाच्या रथा कडेन धांवलो. आपले गदेन ताणें ताच्या रथाचे घोडे मारून उडयले. मागीर तसोच आड्ड्यो मारीत तो दुःशासनाच्या रथार चडलो. गदेच्या एकाच धपक्यान ताणें ताका रथा वयल्यान सकयल जमनीर उडयलो. 

(फुडें चलता)

अनिल नायक

९०४९०७९७८९