महाभारत : म्हजे कल्पनेंतल्यान

भांगरभूंय | प्रतिनिधी

आसा, ते तूं स्वता आनी तुजे चार भाव. लाय पणाक युधिश्टीरान तेंय केलें आनी आपणांक आनी आपल्या भावांक प्रणाक लावन हारोवन बसलो. ते सरशीं दुर्योधन खोशेन उडयो मारुंक लागलो.

सभापर्व : ३

मयसभेंत दुर्योधन

निमंत्रण धाडपाक धृतराष्ट्र फाटीं फुडें जातालो. पूण दुर्योधनान ताका शेवटाक लाजी केलोच… .(आतां फुडें)

दुसऱ्या दिसा धृतराष्ट्रान विदुराक आपोवन हाडलो आनी इंद्रप्रस्थाक वचून युधिश्टीराक फांशे खेळपाक हस्तिनापूरांत आपयला, असो निरोप दिवपाक सांगलें. तें आयकून विदुराक अजाप जालें. दुर्योधन आनी धृतराष्ट्र परतून पांडवाचे वायट करूंक सोदतात हाचो ताका अदमास आयलो. ताणें धृतराष्ट्राक म्हणलें, ‘राजा, तूं जें करूंक सोदता तें बरें न्ही. फांश्यांचो खेळ मनशांच्या संवसाराची वाट लावन उडयता. ते पांडव पयस इंद्रप्रस्थांत आसात थंय तांका शांततायेत रावूं दी. कित्याक तांकां फांशे खेळपाक हांगा आपयता? परतून कितें तरी घडचें आनी आमच्या कुळाचो नाश जावचो अशेंच तुंवें थारायला?’ धृतराष्ट्रान मागीर विदुराक म्हणलें, ‘विदुरा, तूं इतले वायट कित्याक चिंतता? फाश्यांचो खेळ हो हेर खेळां भशेन एक खेळ. तो मजेक खेळपाचो. युधिश्टीराक तो खेळपाचो आसा जाल्यार तो येतलो, ना जाल्यार येवचो ना. तूं फकत म्हजो निरोप दिवपाचें काम कर पळोवया.’ धृतराष्ट्रान अशें म्हणीना फुडें विदूर आनीक थंय रावलो ना. दुसऱ्याच दिसा विदूर इंद्रप्रस्थाक वचपाक भायर सरलो.

इंद्रप्रस्थाक पावले उपरांत विदूरान युधिश्टीराक धृतराष्ट्राचो निरोप सांगलो आनी म्हणले, ‘धर्मराजा, फाश्यांचो खेळ खेळप हे म्हज्या मतान एक पाप. तें तूं करचे न्ही अशें म्हाका दिसता. दुर्योधन आनी धृतराष्ट्र हांची कसली तरी मोटी येवजण हाचे फाटल्यान आसा. विचार कर आनी कितें तें थाराय.’ विदुराच्या ह्या उतरांचेर युधिश्टीरान म्हणले. ‘फांश्यांच्या खेळाच्या निमंत्रणाक न्हयकार दिवप ही लजेची गजाल अशें म्हाका दिसता. धृतराष्ट्र‌काकान म्हाका आपयला. तेन्ना तांच्या निमंत्रणाचो मान राखपाक म्हाका हस्तिनापूरांत वच्चेंच पडटले.’ विदूर मागीर आनीक फुडें उलयलो ना. युधिश्टीर आनी ताचे नशीब अशें ताणें आपल्या मनांत म्हणलें.

सभापर्व – 4

फांश्यांचों खेळ

काय दिसांनी विदूर, पांडवाक हस्तिनापूरात घेवन आयलो. तांच्या वांगडा कुंती आनी द्रौपदी लेगीत आयल्यो. हस्तिनापूरांत पावतकच विदूर तांका सगल्यांक आपल्या वाड्यांत रावपाक घेवन गेलो. तीन- चार दीस विसव घेतल्या उपरांत फांश्यांचो खेळ खेळपाच्या उद्देशान आपल्या भावां सयत युधिश्टीर धृतराष्ट्राच्या दरबारात गेलो. तांचे वांगडा आशिल्ली द्रौपदी गांधारीक मेळपाक तिच्या म्हालांत गेली.

दरबारांत दुर्योधन, दुःशासन, कर्ण आनी शकुनी पांडवांची वाट पळयत पयलींच जमनीर पट मांडून बशिल्ले. धृतराष्ट्र, भीष्म, विदूर, दोणाचार्य, कृपाचार्य आनी हेर कौरव. आपआपल्या आसनांर बाशिल्ले. भीष्माक आनी विदूराक धृतराष्ट्रान जें कितें चलयल्लें तें साप आवडूंक नाशिल्ले. पूण, हस्तिनापूराचो राजा धृतराष्ट्र आशिल्लो. तांणे ताका जाय तें थारावं येताले.

दरबारांत पावले उपरांत युधिश्टीरान थंय बाशिल्ल्या जाण्ट्यांक वंदन केलें आनी तो फाशे खेळपा खातीर दुर्योधनाचे दुसरे वटेन जमनीर बसलो. ताचे कुशीक हेर पांडव बसले. युधिश्टीर बसना फुडें दुर्योधनान ताका आपलो हात दुखावला तेन्ना आपल्या वाटयाचो शकुनी फांशे उडयतलो अशें सांगलें. खरें म्हणल्यार फांश्यांच्या खेळाच्या नेमांत तें बसनाशिल्ले. पूण युधिश्टीरान व्हड मनान ताका मान्यताय दिली. मागीर खेळाक सुरवात जाली.

सगळ्यांत पयली युधीश्टीरान पांडवाच्या आंगा वयली सगलीं भांगरां आनी अलंकार पणाक लायले. शकुनीन फाशे उडयले आनी धर्मराज हारलो. दुर्योधनान पांडवाक आपल्या आंगा वयले सगले अलंकार आनी भांगरां थंयच्या थंय काडून दवरपाक सांगलें. खेळ परतून सुरू जालो आनी एका फाटल्यान एक धर्मराज खंयचे तरी धुंवळेंत आशिल्ल्या भशेन पांडवांचो सगलो खजिनो, रथ, हत्ती, घोडे सगले पणाक लायत गेलो आनी शकुनी ते सगलें जिखत गेलो. खरें म्हणल्यार शकुनी फांश्यांच्या खेळांत सामको कुशळ आसा हें युधिश्टीराक खबर आशिल्लें. पूण खेळाचे धुंदीत तो व्हांवंत गेलो. शकुनीन मागीर ताका विचारलें, ‘धर्मा, आता कितें पणाक लायता? इंद्रप्रस्थाचे राज्य?’ युधिश्टीरान हय म्हणले आनी आपलें राज्यूच पणाक लाय‌ले आनी परत हारलो. व्हड खोशेन दुर्योधन मोटमोट्यान हांसूंक लागलो आनी ताणें म्हणलें, ‘युधिश्टीरा, तुजें राज्य आतां म्हजें जालें. तुमची गत आता भिकाऱ्या भशेन जाल्या. आतां तुजे कडेन पणाक लावपाक कांयच ना. आसा, ते तूं स्वता आनी तुजे चार भाव. लाय पणाक युधिश्टीरान तेंय केलें आनी आपणांक आनी आपल्या भावांक प्रणाक लावन हारोवन बसलो. ते सरशीं दुर्योधन खोशेन उडयो मारुंक लागलो. भीष्मान आनी विदूरान युधिश्टीरान केल्ली पिशेपणा पळोवन कपलार हात मारून घेतलो.

अनिल नायक

9049079789