भांगरभूंय | प्रतिनिधी
जिणेच्या प्रवासांत आमकां तरेकवार व्यक्ती भेटत आसतात. सोयरे- दायरे, दायजी- दुस्मान वळखीचे लोक, अनवळखी लोक, इश्ट- मीत्र. मनशा कणकणीं वृत्ती तितल्यो प्रवृत्ती समाजांत दिश्टी पडटात. समाजांत कांय लोक आपलेच तंद्रेंत वावुरतना दिश्टी पडटात. तांकां आदेल्लें लागना आनी ऊदेल्लें. असले मनीस जण एकल्याक केन्ना तरी आदळटात. तांच्या तोंडार केन्नाच हांसो आसना, आनी हे लोक कामां पुरते मामा. आपले काम कशें सादोवन घेवप हांकां बेस बरें जमता. हे लोक केन्ना कोणा कडेन तोंड भरून उलयले अशें ना. मेल्ले वरीच कशे जगतले. असल्या व्यक्तीं कडल्यान समाज कितें अपेक्षा करतलो? असले लोक म्हणजे जेवणाक खार आनी धर्तरेक भार. म्हणून जिणेंत जण एकल्यान अॅक्टिव्ह जावपाक जाय. समाजीक भान दवरून वागपाक जाय. हे धर्तरेर असंख्य जीव जिवावळ जियेता तातूंत आमकां मनीस जल्म फावो जाला म्हूण आमी देवाचे उपकार मानूंक जाय.
पूण आयज मनीस सैतान कसो वागूंक लागला. उक्तेपणान मनशाच्या मनीसपणाची कत्तल करतनाच मनशाकूय कातरूंक लागला. धर्तरेचो विध्वंस करपाक लागला. सैमाच्या जिवार उठला. फक्त आपल्या सुवार्था खातीर. जण एकलो इगो घेवनूच जगपाक लागला. प्रत्येक जाण स्वताक देव समजुपाक लागला. कोणाकच भियेनात. आमकां एक समृध्द अशीं सभ्य संस्कृती आसा. तिचे आमी पालन करपाक नाका? मात तरी मनीसपणान वागपाक नाका? सगलेच जर एकामेकाक दुबावान पळोवंक लागले जाल्यार कशें जातलें? एकामेका वेलो विस्वास वाडोवपाक जाय. विस्वासान विस्वास वाडटा. जाती- काती, धर्म बी असल्यो गजाली मनशाचे उदरगतीक आडखळ निर्माण करतात.
हे धर्तरेर एकूच जात ती म्हणल्यार मनीस जात. आनी एकूच धर्म तो मनीस धर्म. कोणाच्या तरी सुवार्थाक लागून धर्मा धर्मा मदीं झुजां लावन कोण तरी आपली पोळी भाजून घेता, आनी तातूंत बारीक लोक भड्डून वतात. हें आमकां कशें कळना. मनीस केन्ना केन्ना शिकून सवरून ब्रूत कसो वागता आनी ब्रूत कसो उलयता, आनी समाजांत तेड निर्माण जाता. मनशाच्या रागाक संयम जाय आसता. राग उक्तायतना सभ्यतायेन उक्तावपाक जाय. समाजाची पुराय जापसालदारकी कोणा एकल्याचेर सोंपयिल्लीं आसना. समाजीक विशय कोणे व्यक्तीगत लावन घेवंक जायना. समाजाची मक्तेदारी कोणाचेरूच सोंपयिल्लीं आसना. भौशीक मळार मक्तेदारीक वाव आसना. तें सगल्यांचें. थंय मक्तेदारीक आनी भाटकारशायेक वाव आसना. हें आमी जाणां जावन घेवपाक जाय. ओगीच नाका जाल्लीं कटकारस्थानां, फित्रिक्सां करून एकामेकांक उणाक लेखून आपुणूच शाणो कोणे समजुचें न्हय. वागतना मनीसपणाची सभ्यताय पाळूंक जाय. जेणे करून भल्लेंले उरता. नाजाल्यार आपले नाशें आनी जगाचे हांशें करून घेवचें पडटा. तें समा न्हय.
कांय मनीस इतले विस्वासघातकी आसतात म्हूण सांगू ते फक्त आपली खुर्ची सांबाळटात. तुगेलें कितें जाता तें जावं. प्रसंगाक तुका ते धांवून येनात. प्रसंगांक धांवून येनात तांकां इश्ट तरी कशें म्हणप? जे फक्त हाचे ताका ताचे हाका करून हें फक्त आपलो खुटो घट करून दवरतात. असल्या दोशिलावण्या लोकां पसून सादूर रावपाक जाय. समाजांत आमी शिक्षीत म्हूण मिरयतना आमी मनीसपणाचे सभ्यतायेक सोबता अशेंच वागपाक जाय. जाय थंय, जाय तितलेंच उलोवचें. म्हाका उलोवपाचें आसा जाल्यार हांवें पयलीं दुसऱ्याचे पुराय आयकुपाची तयारी दवरपाक जाय. हांव कोण राजा न्हय. म्हजेंच सगल्यांनी आयकुचें, हांव कोणाचेंच आयकुचो ना. अशें आसना. प्रत्येक मनीस जर इगो घेवन जगपाक लागलो जाल्यार कशें जातलें? दर एकल्यान संयमान वागपाक जाय. कोण तरी बेठोच फुरफुरता म्हूण बऱ्या मनशान फुरफुरप आसना. प्रवाहा आड पेंवपाक शक्ती खर्च करून कांयच उपेग आसना. प्रवाह वळोवपाची कापाझदाद बाळगून प्रामाणीकपणान काम करपाक जाय. तरूच येस मेळटा.
कांय दुश्ट बुध्दीचे लोक दुसऱ्यांक इतले उणाक लेखपाचो यत्न करतात की ते स्वताक व्हडले समजतात, आनी चार चौगांच्या नाड्यार आपली पोळी भाजून घेतात. एक नंबर फटींग. असले लोक समाजा खातीर केन्नाच काम करिनात. कांय मनीस आपणाल्या अधिकाराचो गैरवापर करून हिटलर कसो लोकांक पिडटात आनी विचारल्यार ‘तो मी नव्हेच’ कसो वागता. अशा मनशाची समाज पुजा बांदता. हांकां मनीसपण म्हणजे कितें हे खबर आसना. दु्र्बळ घटकांक गुलाम कशे वागोवप. तांचे कडल्यान काम करून तांका तांचो हक्काचो दिसवडो दितना चामटेपणां करप. तांकां फटोवप. असलें कर्मदळिद्री मनीस आयज समाजांत वाडपाक लागल्यात. तांकां वेळारूच ठेसपाक जाय. आमी आमची जीण पर्जळीत करपाक जाय. आमी आमचें काम निश्ठेन आनी प्रामाणीकपणान केलें जाल्यारूच तुका कामाचें समाधान मेळटा. छक्के पंजे चाल खेळून एकामेकाचेर वरचड जावंक फावना.
आमच्या उलोवण्यांतल्यान मुखा वेलो मनीस हट जावचो ना हाची आमी जतनाय घेवंक जाय. म्होंवाळ उतरां वापरपाक जाय. वड्याचे तेल वांयग्यार काडून उपकार ना. आमी आमचे फ्रस्टेशन दुसऱ्याचेर काडूंक शकना. विनाकारण कोणाच्या मनाक इजा करची न्हय. मनशान दुसऱ्या मनशाचेर हात उबारप म्हणजे व्हडले पाप. शारिरीक त्रासा बरोबर मानसीक त्रास दिवप म्हणजे महापाप. जितलीं म्हूण आमी पापां करतात तितलींय आमकां दुपेटीन घेवचीं पडटात. केन्ना आमकां हॉस्पिटलांत न्हिदचें पडत सांगू नजो. म्हणून मनशाक भियेनात जाल्यार निदान देवाक तरी भिवपाक जाय काय नाका? सगले कडेन सदांच सुवार्थूच सोदलो म्हूण जाता? जण एकल्यान रातचो हांतरुणार आड पडचे आदीं उजवो हात हड्ड्यार दवरून आपणाल्या कुशेंसाक प्रामाणीकपणान विचारचें, आयज आपूण कोणाच कडेन गैर तर वागूं ना मूं? उलयतना कोणाचें मन तर दुखोवंक ना मूं? कोणाक शारिरीक आनी मानसीक त्रास तर दिले नात मूं? कोणाक फटाेवं ना मू? सगल्या प्रस्नांच्यो जापो ना अशो येतल्यो तेन्नाच न्हीद बरी लागतली. न्हीद बरी लागली जल्यारूच स्वास्थ बरें उरतलें. सगल्यांची भलायकी बरी उरूं इतलेंच मागतां.
काशिनाथ नायक
9158345844
खिणाखिणाक ताज्यो घडणुको आनी तुमचे कडेन संबंदीत दरेक खबर मेळयात एका क्लिकाचेर! फेसबूक, ट्विटराचेर आमकां फॉलो करात आनी व्हाट्सएप सबस्क्रायब करपाक विसरूं नाकात.
