मनाची पूजा हीच खरी आराधना

भांगरभूंय | प्रतिनिधी

चिंतन – 29

तुकाराम महाराज म्हणटात :

“करावी ते पूजा मनेचि उत्तम ।

लौकिकाचें काम काय असे ॥”

म्हणजेच देवाची काळजा सावन याद काडपाचे तुळेंत भायल्यान दिसपी रूप, भपकेबाज उपासनेक कसलेंच मोल ना.

आमी पळयतात – ह्या दिसांनी पुजा म्हणली काय सगळ्यो सजावटी, म्हारग फुलांच्यो माळो, म्हारगे व्हडले अलंकार, नवे कपडे, इंस्टाग्रामाचेर फोटो अपलोड करप…! पूण हें सगळें करून लेगीत मन हेर कडेन धांवता जाल्यार मागीर खरेंच पुजा जाली काय?

एक आजी दर दिसा दारांत बसून प्रार्थना करता – “देव, म्हजें मन शांत दवर, गांवांतल्या कोणाक दुखापत जावंक दिवंक नाका.” सजावट ना, फकत सादें मन. आनी ताकाच लागून सगळे म्हणटात – “आजीच्या प्रार्थनेंत चड शक्त आसा.”

उरफाटें आमकां कांय लोक दिसतात – पुजा, हवन, सजावट खूब! पूण फुडल्याच खिणाक वाद, कट कारस्थान, फट उलोवप… मागीर त्या भपक्याचो कितें फायदो?

एका भुरग्याची काणी सांगतां. पुण्यांत शिकपाक गेल्लो तो भुरगो दर दिसा न्हिदेच्या आदीं फकत एक मिनीट म्हणटालो – “बाप्पा, म्हजे आवय-बापूय सुखी जावं, म्हाका वायट सवयीं पासून पयस दवर.” ताचे कुडींत देव नाशिल्लो, पूण काळजांतली प्रामाणीक भावना ताका जिणेंत खूब आदार दिवन गेली

दर वर्सा एका कार्यालयांत गणपतीची मूर्त दवरताले. एकदां बॉसान सगळ्यांक विचारलें – “हे खेपे गणपतीची पुजा कोण करतलो?”

सगळ्यांनी एकामेकां कडेन पळयलें. निमाणें एका अकावंटंटान हात वयर काडलो. पूण ताणें म्हणलें – “सर, हांव उपासना करतलों… पूण देवा मुखार म्हाका इंग्लीश वाचूंक लावंक नाका, हांव मात्सो घुस्पतां!”

सगळे हांसले. पुजा सादी आशिल्ली. पूण कितें मजेशीर गजाल – त्या एकावंटंटान उपरांत ऑफिसांतल्या दोन नव्या भुरग्यांक इतली मजत केली की सगळ्यांक दिसलें – “खरी पुजा हाणेंच केली.”

खरेंच देवाक दागिने, आयदनां, हारांची गरज ना. देवाक मनाचें फुल जाय – मोग, कृतज्ञताय आनी दयाळपण.

आमी सगळ्यांनी तें करून पळोवया. दर दिसा पांच मिनटां आमच्या मनांत देवाचो उगडास करात. “आयज हांव कोणा कडेन रागान उलोवचो ना.”, “आयज हांव कोणाक तरी मजत करतलों.” – मनांतल्या मनात अशीं ल्हान ल्हान व्रतां करात. हीच खरी पूजा.

तुकाराम महाराज म्हणटात – मनाची पुजा बरी. देखून भायल्या भपक्या परस काळजांतलो मोगाचो दिवो पेटोवया. कारण देव भायर ना, तो आमच्याच मनांत आसा.

– हभप देवदत्त दिगंबर परुळेकर