भांगरभूंय | प्रतिनिधी
भावंडांनो,
खूब आदली काणी.. एका गांवांत कश्टकरी मनीस रावतालो. नांव ताचे रामचंद्र. नेमान कश्ट करून आपलें पोट भरतालो. ताचे कश्टांचेर जें कितें मेळटालें ते वरवी ताची बायल-भुरगीं धादोशी आशिल्लीं. मात रामचंद्र तितलोसो सुखी नासलो. तो सदांच येवजितालो.. अशें कितें तरी एक दीस घडचें आनी आपूण अचकीत गिरेस्त जावचो. आपणा कडेन खूब पयशे जावचे. पूण कसलोच चमत्कार घड नाशिल्लो. देखून कामावेल्यान येतकच रातचो जेवण जाल्या उपरांत रामचंद्र न्हिदचे पयलीं हातुणार बसून येवजीत रावतालो. रामचंद्र म्हादेवाची खूब भक्ती तरी. न चुकता ताची पुजा तो करी. फावल्ले वेळांत देवळांत वचून म्हादेवाचें दर्शनय घेतालो.
असोच एका दिसा देवळांत गेल्ले कडेन.. देवळांत कोण ना तें पळोवन तो देवा कडेन मनांतल्यान उलयलो आनी ताचे कडेन झगडत “आपलें सपन तूं कित्याक पुराय करीना?” म्हण विचारूंक लागलो. पुराय भावार्थान तो देवा कडेन उलयतालो. आपल्या मनांतल्यो इत्सा ताणें दोनूय हात जोडून परतून एक फावट परगटायल्यो.
ताच्या दोळ्यांत दुकां आयली. तें पळोवन गर्भकुडींतल्या देवा म्हादेवाक ताची काकुळट आयली. आनी तेच खिणाक देवळांत मोठो गडगड जाल्ले वरी जालो. जोगूल मारिल्लेवरी अचकीत खर उजवाड जावन रोकडोच ना जालो. आनी देवा म्हादेवाचीं उतरां ताच्या कानार पडलीं. रामचंद्र सुर्वेक भिलो पुणून मुखार साक्षांत देवा म्हादेवाक पळोवन कितें करचें तेंच ताका कळना जालें. आपूण सपनांत बी ना मूं. हें जाणून घेवपाक आपणाकच चिमटो काडून पळयलें
“रामचंद्रा खऱ्यानीच हांव तुजे मुखार परगटलां. तूं सपनांत ना. सांग म्हाका, तुका कितें जाय म्हजे कडल्यान मागता तें तुका दितां.”
“देवा म्हादेवा..”, रामचंद्रान सांगलें, प्रत्यक्ष देवाक मुखार पळोवन रामचंद्र सामको अजापलो. इतलो अजापलो की देवामुखार उलोवपाक ताका उतरांच येना जालीं. आपणाक कितें जाय तें खबर आसुनय ताचे जिबेर उतरांच येवजना जालीं. देवा म्हादेवान ताची गत वळखली आनी म्हळें,
“बरें आसा, आतां तूं म्हाका पळोवन संभ्रमीत जाला. तूं घरा वच आनी थाराय, तुका कितें जाय तें . हांव फाल्यां ह्याच वेळार तुका हेच सुवातेर मेळटां.” अशें म्हणून देव म्हादेव मुर्तें भीतर गेलो.
रामचंद्राक कितें करचें, कितें उलोवचें तेंच कळना जालें. तो तसोच आपल्या घरा गेलो. देवळांत घडिल्ली गजाल कोणाकूच सांग नासतना तो जेवलो आनी न्हिदपा खातीर हांतुणार पडलो. विचार करीत रावलो. विचार करतां करतां ताका येवजलें.. आमचे कडेन रावपाक बरें घर ना. आसा तें खोपूट शें. म्हणटकच देवा कडेन घर मागप. गांवांतलो भाटकार केद्या व्हड घरांत रावता. तो कसो झेतान भोंवता. तसोच हांवूंय रावतलों आनी झेतान गांवांत भोवतलो. असें येवजून रामचंद्रान देवा लागी आपणाक भाटकारा भशेन करपाक मागतलों अशें थारायलें. पूण येवजीतां येवजीतां रोखडीच ताका याद जाली, भाटकार जायते खेपो सरपंचा मुखार हात जोडून उलयतना ताणे पळयल्लो. भाटकार सरपंचा मुखार लाचार जाता हें ताका उणेपणाचें दिसलें. नाका, देवा लागीं आपणाक सरपंचा भशेनच करपाक सांगचें अशें येवजलें.
खोशयेनच तो न्हिदपा खातीर हांतुणार लंवडलो. तेच वेळार ताका येवजून आयलें.. सरपंच आमदारा मुखार बागवता. म्हणटकच आमदार व्हड थारलो देखून विचार करतां करतना ताका आमदाराचो थाट मागन दिसलें. थारलें.. ताणे थारायलें. आमदाराचीच जीण मागची. व्हड व्हड गाडी घेवन आमदार भोंवता. ताका चड मान मेळटा. सगळे लोक ताका सलाम मारतात. आपूण आमदार जातकच लोक आपणाक वाटेर थांबून सलाम मारतले. ताका येवजुपांतूच हांशें आयलें. बायल-भुरग्यांक घेवन व्हडले गाडयेंतल्यान भोंवडेक वतलों. भोंवडेर गेल्ले कडेन लोक आपणाक आनी बायल-भुरग्यांक सामके मानान हटकितले. येवजितां येवजितां ताणें चादर माथ्यावेल्यान घेतली आनी न्हिदपाक दोळे धांपले.
रामचंद्रान दोळे धांपले खरे.. पुणून मुखावयल्या काळखांत ताका वेगळेंच चित्र दिसलें. चित्रांत मंत्री सायब दिसलो. ताचे मुखार आमदार मान बागवून रावला. गांवची कामां करूंक ना म्हूण मंत्री सायब ताका तापयता.. तांबडी दिव्याची गाडी घेवन मंत्री भोंवता. तो वतना वाटेर ताका लोक कुशीक थांबून नमस्कार करीत ताका वाट दितात ताचे फाटल्यान ताचे राखणे खातीर पुलीस कितलेशेंच. केदो व्हड मान हो.. चित्र पळयतां पळयतां मंत्र्याभशेन करपाक देवाक सांगचे पडलें अशें येवजून ताणे दोळे धांपले..
… पुणून विचारांनी ताची फाट सोडली ना. व्हड राती ताका सपन पडलें. मंत्री कांय उपेगाचे नात.. तेपरस प्रधानमंत्रीच जाल्लें बरें.. प्रधान मंत्र्याचे येवजीतां येवजीतां राष्ट्रपती येवजलो. सपनांतच पुराय रात गेली. निर्णय घेवप जालें ना. केन्ना सकाळ उदेली हें ताका कळ्ळेंच ना. तो बेगोवेग देवळांत वचपाक भायर सरलो.
देवळांत पावना फुडें ताची नदर देवा म्हादेवाचेर थिरावली. देवळांत भटमाम पयलींच पुजा करून गेल्लो. ताणे दोनूय हात जोडून नमस्कार केलो आनी हळूच आनीक मात्सो मुखार वचून देवा म्हादेवा मुखार उबो रावलो. देवा म्हादेवान कळाव केलो ना. म्हणलें, रामचंद्रा सांग आतां. तुवें कितें थारायलां. तूं मागता तें तुका दितां. सांग कितें जाय तुका उलय.
रामचंद्राक एकदम उलोवपाक जाले ना. ताणे परतून हात जोडले आनी सांगलें, “देवा म्हादेवा म्हज्या इत्सांक शेवटूच ना. जी गजाल मनांत हाडटां ती दुसरे गजाली मुखार ल्हानूच दिसता. ते परस देवा म्हादेवा हांव जसो आसां, तसोच म्हाका दवर. म्हजे मन सदांच धादोशीत उरतलें असोच वर म्हाका दी. धादोशीत मना इतलें मोठे धन आनीक कसलेंच ना देवा.”
रामचंद्रालीं उतरां आयकून देव म्हादेव संतुश्ट जाले. ताणें म्हळें, “रामचंद्रा, तुजीं उतरां आयकून बरें दिसलें. मनाचें समाधान हेंच मोठें धन. तेंच मोठे पद. जाचे लागीं समाधान ना ताचे झोळयेंत जगांतलीं कितलींय संपत रकयली जाल्यार लेगीत तो सुखी जावचो ना. रामचंद्र, हांव तुका हे मनाचे धादोसकायेच्या धनान गिरेस्त करतां. तुजें सदांच बरें जांव. तूं सदांच मेळिल्ले येणावळींत धादोशी उरूं.”, अशें म्हणून देव म्हादेव गाभाऱ्यांतले कुडींच नाच्च जालो.
.. ते उपरांत मात रामचंद्र केन्नाच कोणाक दुखी दिसलो ना.
उल्हासभाई
खिणाखिणाक ताज्यो घडणुको आनी तुमचे कडेन संबंदीत दरेक खबर मेळयात एका क्लिकाचेर! फेसबूक, ट्विटराचेर आमकां फॉलो करात आनी व्हाट्सएप सबस्क्रायब करपाक विसरूं नाकात.
