मद, उन्माद कोणाकूच जैपत दिना

भांगरभूंय | प्रतिनिधी

मनशाक समाजांत वावुरतना मनीसपणाची समज आसप गरजेचें जावन आसा. हे संस्कार ज्या कुंटुंबातल्यान, ज्या समाजांतल्यान तो येता ताचेर सगळें निंबून आसा.

सुंदर आनी समृध्द जीण जगतलो जाल्यार मनीस शिस्तीचो आनी ध्येयवादी आसपाक जाय. ताच्या आंगात जबर इत्साशक्त,
जिद्द, चिकाटी आनी आत्मविश्वासाचें बळ आसचें पडटा. तरूच तो केद्याय व्हड संकश्टाचेर वा आडखळीचेर सहज मात करूंक शकता, हातूंत इल्लोय दुबाव ना. मनशान स्वकर्तुत्वाचेर आपणाक समाजा मुखार सिध्द करपाचो आसता. जे जे बुदवंत आपल्या कर्तुत्वान पर्जळ्ळे ताचें कारण ते खर संघर्शांतल्यान वयर सरिल्ले. दर एके गजाली कडेन जण एकल्यान सकारात्मक नदरेन पळोवपाची संवय लावन घेवपाक जाय. जिणेंत जें कितें घडटा ताका सर्वस्वी आपुणूच कारणिभूत आसता, गजाल बरी वा वायट आसूं. मनशाचे करणेचें वा विचारांचे तें फळ आसता हें आमी विसरूंक जायना.
मनशाची दर एक कृती ही ताच्या विचारांचें आवटपूट आसता. विचार महत्वाचो जावन आसा. आमचें तकलेंत हजारांनी विचार घोळत आसतात. खंयचे विचार आपणावपाचे आनी खंयचे सोडून दिवपाचे हें आमकां पारखूंक कळपाक जाय. लोकांचे सांगणेंन आपूण चलूंक फावना. आनी बेठीच मुंगेरीलालाचीं सपनां पळोवन कसलोच फायदो आसना, आनी दुसऱ्याचो दुस्वास करुनय उपकारना. प्रत्येकाक जाचे ताचे करणेचो उपार हो नशिबान आदींच वाडिल्लो आसता. आमी फक्त निमताक कारण. नियतीचे इत्से बगर हांगा कितेंच घडना, झाडाचें पान लेगीत हालपाक वारो येवचो आसता. जें विधी लिखीत आसा तें कोणाक चुकना. हांगा कोणूच अमरत्व घेवन जल्मूंक ना. मरण कोणाकूच चुकिल्लें ना. एक दीस तिकेट काडचीच पडटा. सभाव, संगत, परिस्थिती आनी संघर्श मनशाक घडोवपाक जबाबदार आसता. मनशाची मानसीकताय खूब महत्वाची आसता. मनशाची जीण पर्जळीत जातली जाल्यार शिक्षणा बगर दुसरो पर्याय ना. अशें जरी आमी म्हणलें तरी संस्कार महत्वाचें थारता. संस्कारहीन मनीस कितलोय शिकलो तरी तो ब्रुतूच वागतलो. ताचे कडल्यान बरें कितें घडटलें म्हणपाची अपेक्षा बाळगप म्हणल्यार मुर्खपणाच जातली.
मनशाक समाजांत वावुरतना मनीसपणाची समज आसप गरजेचें जावन आसा. हे संस्कार ज्या कुंटुंबातल्यान, ज्या समाजांतल्यान तो येता ताचेर सगळें निंबून आसा. मनीस हो चोम्यांत रावपी. तो एकमुळो रावुकूंच शकना. पूण आयज काल कितें जालां मनीस इतलो आपमतलबी जाल्लो आसा की तो स्वताच्या कुंटुंबा कडेन आडनदर केल्लो दिश्टी पडटा. जो स्वताच्या सुवार्थाक लागून स्वताच्या घरांतल्या मनशांक वळखना. ताचे कडल्यान समाज कितें अपेक्षा करतलो? इतलो मनीस संकुचीत वृत्तीचो जाल्लो आसा. ही खरी खंत. सगलो समाज असो वागता अशें न्हय. निसुवार्थीपणान समाजसेवेचें व्रत घेतिल्लेय लोक समाजांत आसात, ना अशें न्हय. आजकाल कितें जालां दर एकलो आपलेच गुर्मेन जियेतना दिश्टी पडटा. सगल्यां संवसारांचो भार जसो कितें ताचेरूच सोंपयला अशे वृतीन कांय मनीस वावुरतना दिश्टी पडटात. जगा वयलो नाका जाल्लो ताण तणाव घेवन कित्याक चिंताग्रस्त जगपाक जाय तेंच समजना.
कांय मनीस अशे आसतात की ते सगल्यांचे भाई जावपाचो यत्न करीत आसता. ते कोणाचेंच वायटपण घेनात. कांय जणाक बेशिस्तपणा अजिबात सोंसना. ते चुकता ते चुकता म्हूण सांगपाक कोणाक भियेनात. वायट म्हणल्यार म्हणूं. मनशान नसत्यो बाबुडग्यो घेवन बसूंक जायना. मनशान प्रमाणीक आसचो. कुशेंसान मन लावन काम करचें. कामा वेल्यान घरा वतकूच रातच्या वेळार न्हिदचे पयलीं एक पांच मिणटां ध्यान करचें. आनी दीसभर केल्ल्या कामाचें आत्मपरिक्षण करचें आनी पळोवचें खऱ्यांनीच प्रमाणिकपणान आपणें न्याय दिला व्हय? जाल्यारूच आमकां समाधान मेळटलें. आमचें दुसऱ्यांचे बाबतींत मन साफ आसल्यारूच आमी प्रमाणीकपणान काम करतले. आमी गाफील रावचेनात. आमच्या हांततल्यान चुको, अपराध, घडचे नात. कोण तरी सांगता म्हूण जाणून बुजून मुद्दाम चुको करप हें समा न्हय. मुद्दाम कोणेंच कोणाकूच त्रास दिवचो न्हय वा करचो न्हय. आमी जेन्ना नकारात्मक विचार करून दुसऱ्याक त्रासांत घालपाचे येवजितात तेन्ना नकळटां आमीच त्रासांत पडटात, हें जण एकल्यान जाणां जावंंक जाय. केन्नाच दुसऱ्यांक त्रासांत घालपाक वावरूंक फावना. आमी आमच्या सभावांत बदल करपाक जाय. सेवाभावी वृत्तीन वागपाक जाय. आमी आमचीं जीण निरोगी, सुखी आनी समाधानी कशी जातली हाचेर लक्ष केंद्रीत करपाची गरज आसा. ओगीच विकतीं दुयेंसां घेवंक जायना. शेळ्यां आंगार फुगांव कित्याक काडून घेवंक जाय.
आयच्या आधुनीक जगांत मनीसपणाचो धूप जाल्लो आमकां पळोवंक मेळटा. कोणाकूच कोणाची पर्वा ना. कोण कोणाक मानिना, लेखिना, सांवांर आयिल्ले भशेन मनीस वागपाक लागला. सरसकट सगलेंच सुवार्थाक पोटलून धरपाक लागल्यात .एकमेकांचेर वरचड करून आपलेच घरदार भरूंक सोदतात. हें सर्तींत जो संस्कारी, मनीसपण, तत्वां, सत्यां जपपी जो कोण आसा तो थंयच उरता. तोच खरो समाधानी. जाच्या जिवाक नस्ते उतळताप आसनात. तशें पळोवंक गेल्यार हांगासर कोणूच सुखी ना. दर एकल्याक दुख्ख हें आसाच. पूण प्रत्येक जाण आपलेंच रडगाणें गायतना दिश्टी पडटा. कांय मनशाचो सभाव असो आसता की तांकां आपल्या संवसाराचें पडिल्लेंच आसना. ते फक्त दुसऱ्यांच्याच संवसारांक धुळेतात. मनशान स्वकर्तुत्वान वयर सरपाचो यत्न करपाक जाय. आलायतें आदामान करूंक जायना. चौगांचें चौगांयनी वांटून खांवचें. एकल्यानूच सूर वाडून हेरांक रस्त्यार हाडूंक फावना. मात तरी मनीसपण राखपाक जाय. हाका मद म्हणटात. आनी मद, उन्मांद कोणाकच जयाक पावयना.

काशिनाथ नायक
9158345844