भांगरभूंय | प्रतिनिधी
सगल्यां आदीं रायनान आपुण काणी सांगतां म्हूण हट्ट धरलो.
“आरे, कसली काणी?” कोणाची?
“हांवे मळबांत पळयिल्या धव्या कुपांची … त्या कुपांत रावतल्या गडगड, उदक, आनी आवाजाची.”
“कुपाची आनी कसली काणी ?”
“तिच तर सांगता तुमका , आयकात…”
त्या दिसांनी हांव सुटी म्हूण दोंगुलेचेर भोंवपाक गेलो. थंय म्हजे बरोबर म्हजो भाव, भयण, कांय इश्टुय आशिल्ले. वयर वयर पावतां तितलें मळब तकलेक तेंकता अशें दिसपाक लागलें. कांय वेळान घे म्हूण कुपां मळबांत जमली्. सगलीं धवींच. इतल्यांत मात्सो काळोख जाता म्हूण… पळय…. कुपांतल्यान आवाज आयलो.
” कितें, बेठींच फकांडां मारप ना”.
“ना रे , हांव खरें सांगता आयकात मरे”.
“आमी व्हडल्यान उलो मारलो. ते बरोबर दुसरे दोंगुल्ले वेल्यान तसोच आवाज आयकूंक आयलो.
“मागीर तो कुपांचो आवाज कसो रे?”
“बेठोच कितेंय सांगता आमकां ? ” रेवान म्हणलें.
“आगो खरेंच तशें घडलें “.
मागीर धव्या कुपांनी आमकां सोबीताय दाखयली. अचकीत आमचेर धवी फुलां कशी पडलीं.
“मळबांतल्यान …? “
“हय, हय “
बरेच वेळान आमकां कळ्ळें तीं फुलां न्हय.
“मागीर तें कितें आशिल्लें…..”
“मोटे मोटे पावसाचे थेंबे. आरे आमी दनपारची गेल्ली.”
मागीर काणी कसली ? बेठेच कितेंय घडोवं नाका आं “
“तुमी जें केन्ना पळयना तें आमकां दिसलें!!”
“आरे आमकां दिसना आनी तें तुका दिसता….
देड शाण्या…बेठीच बातां मारुं नाका”
आरे रावात… ताका सांगुनी…….बावलेन सांगलें.
“म्हणटासर खडेशे पडले….”
पुरो आं तुजी…काणी….”
सगले हांसले….. हांसतच रावले. तें पळोवन बावलेन म्हणलें.
सांगात आनी कोण गेल्लो ताचे बरोबर? रजनी आशिल्लें.
“आयकात तुमी केन्ना आमोरेचेर भायर भोंवल्यात पांयांनी…. चलत….?” आमी चलत गेली. चलत दोंगुल्लेचेर ….
झांडांनी भोंवतना कितलें बरें दिसता.
आवयस! आनी पांयाकडेन जिवार आयल्यार?
“आरे, आयक मरे. मातसो राव रे हुतहुत्या!!!!”
“बरोबर बडी व्हेली…..”
बरी हुशार मुगो तुमी…
भोंवता म्हणटासर कळाव जालो . मागीर भयणीन आमका शिटुक केलें.
“चड वेळ जातलो काळोख जातकच सकल देवपाक त्रास जातले म्हूण आमी दोंगुल्लेवेल्यान सकयल देंवली, आनी…..
वाटेर चलतना सोबीत वासान आमकां पिशें लायलें.
” कसलो वास?….रेवान विचारलें
“तरेक वार फुलाचे परमळ….!!!!!”
रायन, रजनी तुमी आमका सांगपाचें न्हय…’
म्हजे भयणीचो प्रोजेक्ट चालु आसा…देखून अचकीत वच्चे पडलें.
“बरें… बरें… …”
रानांत आमोरेचेर रातराणीचो वास, वाटेरच वोंवळां पडिल्ली….तांचो परमळ, जायो, जुयो, मोगऱ्याचो परमळ….. मदीं हातो फुल्लीलो, अशे तरेकवार परमळान रान भरलां तें पळोवन खूबच बरें दिसलें. हळडुवी चाफीं ,सुरगां हांणी धर्तरेर पसरिल्ली कार्पेट कशी दिसली. भुरग्यांनी बाजारांत फुलां पळयिल्लीं. पूण अशे रानांतल्या फुांचो परमळ घेव येता, म्हणपाचें तांणी केन्ना चिंतुकुय नाशिल्लें.
“वा! खरीच मजा आयली…..”म्हणलें रेवतीन.
घरा पावता म्हणटासर बरो काळोखुय जालो.
ही जरी काणी नासली तरी आमकां आवडली. म्हणटांच सगलीं नाचलीं.
व्वा ! व्वा!!!!
खरेंच रायन रजनी हें शिकपा सारकें.”
“मजा करतां करतां प्रोजेक्ट?!!!”
बरी आयडीया….व्वा!!! व्वा!”
फुलांची नांवाय आोंठार….मजा,,, हांसत खेळत अभ्यास पूर्ण करुं येता????
बायुलाची बावली… हांसली, नाचली. सगलीच मजा भुरगीं खोशी जालीं. जाणांत तुमी प्रोजेक्ट करपाक म्हजे भयणीन स्वता आपणें क्लीक केल्ले फोटो वापरलें. लायव दाखोवंक व्हीडियो तयार केलो…. फोटो विकते हाडपाचे पयशेय वाटायले.
” तकली वापरल्यार कितली बरीं कामा जातात.”
आज ह्या नव्या अणभवान रजनीन सगल्यां कितें तरी नवें चिंतपाक लायिल्लें.
” लॉग लिव्ह आयडियास….!!!!!! ” म्हणत भुरगीं धांवत घर वचपाक भायर सरली.
खिणाखिणाक ताज्यो घडणुको आनी तुमचे कडेन संबंदीत दरेक खबर मेळयात एका क्लिकाचेर! फेसबूक, ट्विटराचेर आमकां फॉलो करात आनी व्हाट्सएप सबस्क्रायब करपाक विसरूं नाकात.
