भांगरभूंय | प्रतिनिधी
पयर हांव आमच्या सोयऱ्यांगेर गेल्लें. तांची अडेज वर्सांची नात हांगां-थंय उडयो मारत नाचत आशिल्ली. ताणें आपली बावली घेवन तिका पांयार बसोवन न्हाणयली, पुसली, पावडर लायलो, काजळ लायलें. सगलें आवय आपल्याक कशें करता तशें केलें. उपरांत ताका थंय भांगरभूंय दिसाळें मेळ्ळें. “आज्जेयो पेपय” अशें म्हणत तें आपल्या धाकल्या कदेलार पांयार पांय घालून वाचूंक बसलें.
“ग गा गि गी..” आनी कितें तरी कचकच करून बडबडत तें वाचूंक लागलें. घरचीं सगलीं हांसूंक लागलीं. ताचे आवयन सांगलें, “आई अशीच बसून वाचता न्हय सदां. तेंय तशेंच करता. आमी कितें करतात तें सगलें हुबेहूब करता तें.”
घरा येवन हांव ताचेरच विचार करत बसलें. आमी जाण्टी भुरग्यां मुखार कशींय, कितेंय उलयतात, वागतात, विचारच करनात. भुरगीं आमकां बारिकसाणेन पळयतात हें आमच्या लक्षांत येवपाक जाय. आतां ती नात आपले आज्जे भशेन बसून पेपर वाचता वा बावलेक न्हाणयता ह्यो गोश्टी अपुरबाय करपा सारख्यो. आनी एक खबर म्हाका याद जाता तीय अपुरबाय करपा सारकीच. एक दीस आमचो एक इश्ट सांजे वेळार आमगेर आयिल्लो. उलयतां-उलयतां परत-परत घड्याळ पळयता म्हण हांवें विचाल्लें,”भाऊ कितें जालां वरांशीं कित्याक पळयता? खूब दिसांनी आयला. बस मात्सो.”
“आगे वयनीबाय, तुका खबर ना. म्हजी टिचर घरा कडेन वाट पळयत बसल्या आसतली.” ताणें म्हणले.
“कोण टिचर भाऊ?” हांवें विचारलें.
“आगे म्हजी नात. अंदूंच्यान शाळेंत वता न्हय तें? सांजे वेळार आमगेर शाळा चलता. आजी आनी आजो ताची विद्यार्थी.”, अशें म्हणून तो तोखणायेन हांसूंक लागलो.
चडशो आवयो नोकरेक वतात. तांचे सारकेंच आपणेंय ऑफिसांत वचचें अशें भुरग्यांक दिसता. चड करून धुवांक. मागीर तीं एक पर्स खांद्याक लावन आज्जेलें, व्हडलें जोतें घालून भायर सरतात. आनी चले भुरगे हाताची स्कुटर ना तर मोटार करून तोंडान घुर्रsss असो आवाज काडीत घरभर धांवतात. ल्हान भुरग्यांक जाण्ट्यांचें अनुकरण करपाक खूब आवडटा.
जाण्ट्यांनीं उलयतना सांबाळून उलोवपाक जाय. म्हाका याद जाता म्हज्या भुरगेपणांतली एक गजाल. दुसरेंत शिकतालीं आमीं. आमची बाई खुबच शिस्तीची म्हळ्यार कडक आशिल्ली. कांय कारणाक सागून बाईन एका भुरग्याक बरेंच तापयलें. हातार एक पट्टीय मारली. घरा वचून ताणें आवय कडेन बाईची कागाळ केली. आवयन ताका समजायलें आनी म्हळें, “वोगी राव हां? बाय तें म्हजें! तूं परत अशें करू नाका हां? आमी त्या बाईचें लग्न करून धाडया तिका घोवागेर.” जालें! दुसऱ्या दिसा शाळेंत येवन ताणे बाईक सांगले,”बाई, आईन सांगलां तुका घोवागेर धाडया म्हण.” जालें बाईचो पारो आजय चडलो. बाईन ताका वर्गांत कोनशाक उबें केलें.
म्हजेय बाबतींत तशेंच जालें. हांव आजोळा मडगांव शिकतालें. मडगांवचो कोण तरी एक फामाद मनीस भायर पडलो. म्हजे मावशेचे इश्टिणीन म्हळें, “तो खंवसलो”. जालें खूब दिसांनी आमच्या देशाचो एक बरो नेतो भायर पडलो. आमकां दुसऱ्या दिसा सुटी म्हण सांगलें. हांवें आज्जेक सांगलें, “आज्जे, तो अमको-अमको खंवसलो म्हण आमकां फाल्यां शाळेक सुटी दिल्या गे.” आज्यान तें आयकलें मात म्हाका बरेंच तापोवन काडलें
म्हज्या एका सोयऱ्याच्या पुतान तर कहरच केलो. गांवांतल्या शाळेंत तो पयले यत्तेंत शिकतालो. ताच्या वर्गांतले कांय भुरगे पायांक जोतें घाल नासतना येताले म्हण तोय जोतें घाल नासतनाच शाळेंत वतलो म्हण रडटालो. इतलेंच न्हय, तर प्रगती पुस्तकार तीं भुरगीं आपल्या पालकालो आंगठो लावन हाडटात म्हण तो आपल्या बापायक आंगठोच लाय म्हण हट्ट करतालो. हो अनुकरणाचो कहर न्हय ?
म्हज्या आजोळच्या घरा शेजरा एक बरो शिक्षीत घराबो रावतालो. तांचो पूत नोकरेक लागून मुंबय आसतालो आनी तांचो नातू शिकपाक लागून गोंयांत तांच्या म्हऱ्यांत आशिल्लो. आज्याक केन्नाय सिगार ओडपाची सवंय आशिल्ली. एक दीस ताच्या आज्जेक कुडी फाटल्यान आशिल्ल्या वारांदातल्यान धुंवरसो दिसलो. ती धांवत धांवत थंय गेली. पळय जाल्यार कितें ? नातू लिपून सिगार ओडटा. तें पळोवन आजी सामकी निर्शेली. तिणें नातवाक समजिकाय दिली.
व्हड जावं ल्हान आमी कांय ना कांय दुसऱ्यांचें अनुकरण करतातच. उलोवपाच्यो तरा, फॅशन, कपडे, चलप. पूण भुरगीं जेन्नां जाण्ट्यांचें अनुकरण करतात तेन्ना कांय वेळा जाण्ट्यांक लजेक पडचें पडटा, कांय वेळार भुरग्यांची तोखणाय जाता.
जाण्ट्यांनी तांचे मुखार गाळी घाल्यो वा वायट उतरां उलयलीं. तरी ती तांच्या दिस्त लक्षांत उरतात. भुरग्यांक अशें कर अशें करनाका, अशें आमी सांगलें म्हण ती आयकतात अशें ना. तीं आपल्याक जाय तशेंच करतात.
तीं सुचोवण्या (instructions) परस निरिक्षणान (observation) चड कृती करतात. देखून तांचे मुखार आमी जाण्ट्यांनी सांबाळून वागूंक जाय.
प्रमिला सु बोरकार
खिणाखिणाक ताज्यो घडणुको आनी तुमचे कडेन संबंदीत दरेक खबर मेळयात एका क्लिकाचेर! फेसबूक, ट्विटराचेर आमकां फॉलो करात आनी व्हाट्सएप सबस्क्रायब करपाक विसरूं नाकात.
