भिवपाची गरज ना, यत्न करीत रावया

भांगरभूंय | प्रतिनिधी

जगतना सगल्यांकूच साबार अडचणीं येतात. मात, निर्शेनासतना तातूंतल्यान वाट काडूंक जाय. जिखप, हारप हो जिणेचो एक वांटो. कांय जाणांच्या आयुश्यांत दुख्ख, काळोख येता, पूण तो सदां खातीर उरना. काळखा फाटल्यान उजवाड येताच. तेन्ना दरेकल्यान खंबीर रावन वायट दिसूय उलगतले, हे आशेन आपले परीन जैता खातीर यत्न करीत रावंक जाय. आत्महत्या हो खंयचेच समस्येचेर उपाय न्हय. सरभोंवतणचीं जनावरां, सुकणीं आमचे पाश्ट जीण जगता. पूण तांणी केन्ना आत्महत्या केल्ल्याचें तुमी पळयलां?
10 सप्टेंबराक संवसारीक भलायकी संघटनेन आत्महत्या प्रतिबंधक दीस पाळ्ळो. ते निमतान राष्ट्रीय गुन्यांव नोंद केंद्रान (एनसीआरबी) अहवाल सादर केला. तातूंत 2020 चे तुळेन 2021 वर्सा आत्महत्या वाडिल्ल्याचें दिसता. ही वाड 4.2 टक्के इतली आसा. उणी आसली तरी ती हुस्क्याची. गोंयांतली परिस्थिती मात्शी गंभीर आसा. आत्महत्येची राष्ट्रीय सरासरी एक लाख लोकसंख्ये फाटल्यान 12 इतली आसा, मात गोंयची सरासरी 20.6 इतली आसा. आत्महत्येचे बाबतींत देश पांवड्याचेर गोंय णवव्या क्रमांकाचेर आसा. गोंयांत 2021 त 321 आत्महत्या जाल्यात. तातूंतल्यो 103 कुटुंबीक समस्यांक लागून. उरिल्ल्यां मदीं दुयेंसाक लागून जीव दिवपी चड आसात. कितेंय आसलें तरी हो प्रस्न झुजा पांवड्याचेर हाताळपाक जाय.
गोंयांत शिक्षण, रोजगार, वेपार…. सगल्याच मळाचेर जीवघेणी म्हणूं येता, अशी सर्त पळोवंक मेळटा. जो तो दुसऱ्याक सायड मारपाक सोदता. ते खातीर कसलोय मार्ग आपणावपाची ताची तयारी आसता. मागीर तातूंत अपेश आयलें काय निर्शेवणी येता. तातूंतले कांय जाण जीव सोंपोवपाचो निर्णय घेतात. हाकाच लागून मानसीक दुयेंसां, समुपदेशनाच्या मळाक सरकारान प्राधान्य दिवपाचो वेळ आयला. एकत्र कुटुंब पद्दत सोंपल्या. मोबायल फोनाक लागून मनीस एकमुळो जाला. ह्या दोनूय कारणांक लागून भुरग्यांची मानसीक घडणावळ सारकी जायना. तांची मानसिकताय बदल्ल्या. खास करून विद्यार्थी (अर्थांत सगलेच न्हय) फक्त करियराचोच (तेंय उण्या वेळांत चडांत चड पयसो दिवपी) विचार करतात. तातूंत हुशार आसल्यार व्हडें पलतडी पावता, नाजाल्यार मागीर निर्शेवणी. आरक्षणाक लागून आपले परस हुशार नाशिल्लो विद्यार्थी मुखार पावलो, इश्टाक मंत्र्याच्या वशिल्यान नोकरी लागली, अमेरिकेक धाडपा इतलो आवय- बापाय कडेन पयसो ना…. अश्या जायत्या कारणांक लागून विद्यार्थी ताण, निर्शेवणीचे देंवतेर निसरपाक लागला. घरांत कोणा कडेन मन उक्तें करतलो जाल्यार वांगडा रावपी कोण ना. दोनूय पालक सकाळीं कामाक वतात, ते बद्द रातचे येतात. अशीं भुरगीं तणावा खाला येवन आत्महत्या करपाची भिरांत आसता.
समाजाचीय व्हड जापसालदारकी आसा. पूण फ्लॅट पद्दतीक लागून शेजरा कोण रावता, तें बऱ्याच लोकांक खबर नासता. तुमी कशेय वागले जाल्यार वाड्या वयले लोक सहसा हस्तक्षेप करीनात. फाटल्यान गजाली करून स्वताचें मनोरंजन मात करतात. कोण उदास, एकमुळो, अचकीत रागीट जाला जाल्यार ताच्या इश्टांनी, बरें मागप्यांनी ताची विचारपूस करपाक जाय. ताका उलोवपाक दिवंक जाय. ताका घेवन मानसोपचार तज्ञा कडेन वचूंक जाय. जांकां एकटें- एकटें दिसता, ताण येता, तांणी आपल्या आंगांतले कलेक ओंपून घेवपाक जाय. क्लब, मंडळांनी वचून छंदाक वाव दिवंक जाय. सदांच चार लोकां मदीं रावंक जाय. संगीत, टीव्ही, मन हलकें करपी कार्यावळी पळोवंक जाय. स्वताक केन्नाच शारिरीक, मानसीक नदरेन एकलो दवरपाक जायना. दुबळो, अपेशी समजूंक जायना.
लहरों से डरकर नौका पार नहीं होती, कोशिश करने वालों की हार नहीं होती…. हे सोहनलाल द्विवेदी हांचे कवितेंत खूब अर्थ भरला. जिवितांत आयिल्लीं काळीं कुपां कांय काळान ना जातात. कसलीच गजाल शाश्वत नासती. दुख्ख, अपेसूय. भिवपाची गरज ना. आमी यत्न करीत रावया. ते करपी केन्नाच हारनात. पोरूं आमची आत्महत्यांची सरासरी देशाचे तुळेन चड आशिल्ली. अंदूं आनी हाचे मुखार ती उणी- उणी जायत वतली, इतले घट काळजाचे जावंया. जीण आमकां दिता, त्या हरेक दुखेस्त खिणांक वेंगायल्यार, तिय आमकां मोगान लागीं घेतली, यश चाखूंक दितली. दुबाव ना.