भांगरभूंय | प्रतिनिधी
समस्यांच्यो गुटल्यो आनी पोटल्यो ‘छप्पर फाडके’ येतात. पावसावरी. तांकां कशें, कितलें तोंड दिवपाचें ती कला आत्मसात करूंक जाय.
एकदां एक तरणाटो शिश्य आपल्या गुरू कडेन आयलो. ताणें विनंती केली. गुरूजी, ध्यानाक बसतकच म्हाका नाका आशिल्ले त्रास जातात. लक्ष एकाग्र जावंकूच पावना. मदींच फाटींत येता. रोखडेंच कमरांत दुखता. मदींच पांय वळटात. तकली फोडटा. मन हेडटा. मन काय फॅन तेंय कळना. संवसारभर धांवता. ब्रेक नाशिल्ले वरी. कितेंय उपाय सुचयात न्हय?
गुरून शांतपणान ताची पिरंगण आयकली. लांब स्वास घेतलो आनी थंडसाणीन जाप दिली – मात्सो राव. हें पासार जातलें. धीर धर.
शिश्य उमेदीन गेलो. कांय दिसांनी आनंदान उडणां मारीत गुरूसरीं आयलो. ताणें उचांबळ जावन सांगलें – गुरूजी, तुमी सांगिल्लें सामकें खरें आं. कसोय करून जायना, हांवें धीर धरलो. आतां ध्यानाक बसतकच फाट दुखना. मान कणना. कमरांत येना. तकली दुखना. मन धांवना. निर्विचार जाल्ले वरी मन वोग्गी पडटा. वारो गेल्ल्या बोमाड्या वरी. बरेंऽ दिसता.
गुरून थंडसाणीन आयकलें आनी सांगलें. मात्सो थारो धर. हें पासार जातलें.
गुरून शिश्याक सांगिल्लें – समस्या आसात, कांय नजो. मात्सो राव. वतल्यो. समस्या नात… कांय नजो मात्सो राव. येतल्यो.
भायल्यो गजाली, स्थिती बदलत आसता. कारण संवसार चक्राचें तें स्वरूप. तुका जाय तशें तें उरचेंना. तुज्यान कांयच नियंत्रीत करूं नजो. हें कळना जातकच आत्मक्लेश, जळफळाट, फडफडप, तकलीफोड सुरू जातात.
दुख्खां येतात, वतात. आगगाडी येता आनी वता तशीं पासार जातात. महामारी आयली, पासार जाली. थारो जाय. पासिंयेंस जाय. समस्यांच्यो गुटल्यो आनी पोटल्यो ‘छप्पर फाडके’ येतात. पावसावरी. तांकां कशें, कितलें तोंड दिवपाचें ती कला आत्मसात करूंक जाय.
हालींच एका विद्यापिठांतल्या सर्वेक्षणाचेर आदारीत एक बातमी वाचली. संवसारीक नामनेचें विद्यापीठ. तातूंतल्यान पयलो क्रमांक घेवन खूब मोट्या कंपनींनी मोट्या हुद्द्याचेर काम करपी स्कॉलर जिणेंत खंय सुखी नाशिल्ले. चडशे म्हळ्यार 80 टक्के. हरशीं सुमारा भायर गिरेस्त. कांय जाणांचें बायलां भुरग्यां कडेन पटनाशिल्लें. वा तांचे कुटुंबीय तांचे कडेन जुळोवन घेवंक शकनाशिल्ले. अती हुशार. तांचे कडेन जिणेंतली चीर शांती नाशिल्ली. कांय जाण वादांक लागून कुटुंबा पसून एकले एकसुरे पयस रावन सोंपले खंय. दीसरात वखवख करून पयशांची पोटली पुंजायिल्ली ती बॅंकेंत कुसता. बौद्धीक नदरेन हुशार आसलो म्हूण भावनीक आनी मानसीक नदरेन शांती मेळोवपाक तो यशस्वी जातलोच असो ना.
हुशार आसूं, वकील, इजनेर, दोतोर, कलाकार कोणूय आसूं, फकत भौतीक सुखां फाटल्यान लागतकच स्वताचीच नागवण आनी फटवणूक जाता. वस्तू वा स्थिती आपणाक सूख हाडटली, हे भ्रामक कल्पनेंत ते जळपेत उरतात. कागदांच्यो गुटल्यो म्हणजे नोटी, कवळे हांची जिवाक मारून पुंजी केली म्हूण ते भोगूंक पावताचशेनात.
बुदवंत आसूं वा सामान्य, आंतरीक पोकळी वाडिल्ल्यान अखेरेक शांती मेळोवपाक तो अपेशी जालो जाल्यार कितें फायदो?
“म्हजे कडेन पयशे, सगळें भरलां, कसलोच उणाव ना, फकत शांती ना रे”, अशें सांगपी कांय जाण्टेले म्हाका मेळ्ळ्यात. तांच्या घरच्यो तरेतरेच्यो व्यथा आनी कथा. कोणाक आवय-बापूय नाका जाता. आपुणूय जाणटो, म्हातारो जातलों आनी कोणाकूय खंयचेय पिरायेर कसलीय असाध्य व्याधी जावं येता ही अऩिश्चितताय खबर आसुनूय आवय बापूय नाका जावप, ही समाजशास्त्रीय आनी मानसशास्त्रीय नदरेन प्रस्न उप्रासावपी गजाल. सगळे त्रास सोंसून ज्या आवय बापायन आपणाक वयर काडलो तोच आपणाक नाका जावप? हें शिक्षण? कसलीं मुल्यां आनी संस्कार विकसीत केले आमी ? उणाव जर आसत जाल्यार तो मायेस्तपणाचो. प्रेमाचो. मनीसपणाचो. तें ना जातकच अंतरंग झिऱझिरून पोफडेतात आनी बरगेतात. अज्ञात पोकळसाण येता. अशांती घर करता. भितल्ले हे पोकळेक susurration of the soul अशें सांगून ताची विस्कटावणी जाणकारांनी केल्या.
तरणाटे पिरायेचेर आसता हून हून खतखतपी रगत. खंयूय खोंट मारून उदक काडटां हो फाजील आत्मविश्वास. जाण्ट्यांचें, कोणाचेंच मात्तूय आयकप ना. तांकां गृहीत धरप. तो आपल्या हिताचें सांगता हाचेर काडयेचोय विश्वास ना. फोल्गां मारप, मजा मारप. वेळकाळ पळे नासतना हेडप, भोंवप. जवानीच्या जोशाक धरबंद नाका?
म्हजो एक इश्ट सर्जन दोतोर. ताणें आपल्या पुताक कश्ट करून बरें उच्च शिक्षण दिलां. पूत लग्न जाला. नोकरी करता. तिळसांजा भायर सरतना बापूय सांगता –
शाण्या, सवकास आं. मोटरबायक सवकासायेन चलय. आनी उशीर करूं नाका रे. हुस्को जाता.
पुताक तें आयकून तिडक मारता खंय. तो आं आनी हूं लेगीत करिना खंय.
म्हाका तें आयकून भिरभिरी मारली.
म्हजो इश्ट म्हणपाक लागलो- “आतां हांवें सांगपूच सोडलां रे. कांयच सांगना. कांयच विचारिना. तें तें जनरेशन आपापलें कितें तरी घेवन येता. सोडून दिवपाचें, दुर्लक्ष करून.” म्हजो इश्ट वयल्यान म्हाका समजायता.
एकलो सज्जन साहित्या विशीं भासाभास करपाक आयिल्लो. शिकूंक आयिल्लो पूण तोच उलयतालो. वयल्यान विचारता – तुमी कांयच उलयनात. हांवें ताका सांगलें – बाब रे, अतार्किक प्रस्न विचारपी मुर्खां मुखार हांव कोपरा पसून हात जोडप पसंत करतां.
हें तुमचें चिंतपूच तर्कहीन अशें तुमकां दिसना? ताणें विचारलें.
कोपरा सयत हांव हात जोडटां वत्सा, शाण्या, बाळका. हांवें ताका गोड नम्र उतरांनी शिटकायलो.
मुकेश थळी
खिणाखिणाक ताज्यो घडणुको आनी तुमचे कडेन संबंदीत दरेक खबर मेळयात एका क्लिकाचेर! फेसबूक, ट्विटराचेर आमकां फॉलो करात आनी व्हाट्सएप सबस्क्रायब करपाक विसरूं नाकात.
