भक्त आनी मुर्तीकाराचें नातें

भांगरभूंय | प्रतिनिधी

पयलींच्या काळांत मुर्तीची अमूक अशी किमंत आसनासली. भक्त मुर्तीच्या पांया कडेन थोडे पयशे, नाल्ल, उजवाती पुडो, पानविडो, तांदूळ अशे दवरून मुर्ती घेवन आपल्या घरा वताले. वच्चे पयलीं मुर्तिकाराचें पांय पडून ताचो आशिर्वाद घेताले. पूण आतां सगळें बदल्लां.

नामदेव नांवाचो एक मुर्तीकार आपलें श्रीगणेश चित्रशाळेंत चिकण मातयेची मुर्ती तयार करतालो. सकाळीं फांतोडेचो वेळ आशिल्लो, सदचे भशेन पवित्र न्हाण करून, मनांतल्या मनांत श्रीगणेश देवाक स्मरून, भक्ती भावनेंत नमन करून मातयेच्या गुळ्याक आकार दिवंक बशिल्लो. जस जसो मातयेच्या गुळ्याक भावनेचो आकार मेळटा तसतशी श्रीगणेशाची मूर्त साकार जाता, मुर्तिकाराक मुर्ती कलेचो आविश्कार जाता आनी मुर्तिकाराक बाप्पाच्या दर्शनाचो साक्षात्कार जाता. बाप्पा प्रकट जाता. मुर्तिकार अजापीत जावन.
‘बाप्पा…!! नमस्कार बाप्पा, तुमी साक्षांत म्हाका दर्शन दिलें. हें केदें व्हड भाग्य म्हजें…!’ मुर्तिकारान बाप्पाच्या पांया कडेन नथमस्तक जावन म्हणलें.
‘हय तूं खऱ्यांनीच भाग्यवान जो बाप्पाची प्रतिमा घडयता, तुजे कलेचो आविश्कार जो तूं भक्तांक बाप्पाचे पुजे खातीर देव दिता पूण तूं म्हाका बाप्पा समजता तो बाप्पा हांव न्हय!’
‘तुमी बाप्पा न्हय…?, कितें हांव सपनांत असा… काय म्हाका कोसलो भास जाला?’
‘तूं सपनांत ना आनी तुका कसलोच भास जावंक ना. तुजे सामकार तुका बाप्पा दिसता तें तुजें मन, तुज्यो पवित्र भावना, तुज्या नितळ काळजांत बाप्पाची मूर्त बसता. तीच मूर्त तुका दिसता आनी तुजे कडेन उलयता.’
‘म्हज्या मनदेवळांतली तूं मूर्त जाल्यार म्हज्या मनांतले प्रस्न तुमीच सोडयात. म्हज्या मनांत कांय प्रस्न आसात.’
‘तुज्या मनांतलें प्रस्न तूं तुज्या मनांतल्या बाप्पाक विचारूंक शकता.’
‘बाप्पा, श्रीगणेश मुर्तीचें रंग कशे आसचे? ताच्या पुडव्याचो, शेल्याचो, पाटाचो रंग कसलो असचो…? मुर्तीची उंची कितली आसची, ताचें वजन अमूक अशें आसूंक जाय…?’
‘श्रीगणेश मुर्ती ही चिकण मातयेचीच आसची, पूण ताच्या पुडव्याक, शेल्याक, पाटाक अमूक असो रंग आसचो अशें ना. कोसलोय मुर्तीकार रंग दिता तोच रंग सारको. पूण तो रंग सैमीक आसचो. भक्तांची जितली भक्ती उंच तितली मुर्तीची उंची आनी जितली उंची तितलें वजन, जें भक्त बरे तरेन उबारूंक शकता अशें आसचें.’
‘आनी बाप्पा… मुर्तीची किमंत कशी कितें असची?’
‘खरें सांगचें जाल्यार श्रीगणेश मुर्ती ही अनमोल आसता, तिचें अमूक अशें मोल करचें न्हय. भक्तांच्या मनांत श्रीगणेशा विशीं जितली भक्ती, जितलो आदर, जितली भावना खर ते प्रमाण ते मुर्तीचे दर. भक्तांनी मुर्तीची किमंत विचारची नासता आनी मुर्तिकारान मुर्तीची किमंत सांगची नासता, पूण कलाकाराची कलासाधना येसस्वी करचे खातीर, ते कलेचो मान राखचे खातीर कलाकाराक मानधन स्वरुपान योग्य अशे धन दिवचें आसता. कित्याक तर मुर्ती जिती अशी दिसचे खातीर आपलो जीव खसाक लायतात ते मुर्तिकार.’ (भक्त आनी मुर्तिकाराचे नातें हें देव आनी भक्तांचें नातें जावन आसता)
पयलींच्या काळांत मुर्तीची अमूक अशी किमंत आसनासली. भक्त मुर्तीच्या पांया कडेन थोडे पयशे, नाल्ल, उजवाती पुडो, पानविडो, तांदूळ अशे दवरून मुर्ती घेवन आपल्या घरा वताले. वच्चे पयलीं मुर्तिकाराचें पांय पडून ताचो आशिर्वाद घेताले. पूण आतां सगळें बदल्लां. श्रीगणेश मुर्तीच्या नांवान व्हड प्रमाणांत वेवसाय सुरू जाला. पिओपीच्यो मुर्ती हाडून ताची विक्री जावंक लागल्या. जायते अशे श्रीगणेश भक्त तसल्या मुर्तीच्या रुपाक भुल्ल्यात, कमी वजन आशिल्ल्यान मुर्ती उबारूंक आपल्याक चड कश्ट करचे पडचें ना हें येवजून पिओपीच्या मुर्तीक पुजूंक लागल्यात आनी कश्टांचे फळ गोड आसता हें सामके विसरल्यात…!

अविनाश कुंकळकार
7875237830