बाल कृष्णा वयलीं संकश्टां

भांगरभूंय | प्रतिनिधी

(पुतना मेले उपरांत नंदान मागीर यशोदेक कृष्णाचो दोळ्यांत तेल घालून सांबळ कर, अशें सांगलें… आतां मुखार…)

एक दीस यशोदा न्हावपाक न्हंयचेर वचपाची आशिल्ली. घरांत कोण नाशिल्ल्यान तिणें घराचें फुडलें दार बंद केलें. कपडे आनी माणकुल्या कृष्णाक खांदार घेतलो आनी यमुना न्हंयचेर गेली. थंय पावतकच तिणें न्हाले उपरांत घालपाचीं न्हेसणां थंयच आशिल्ल्या बैलगाड्यार दवरलीं. चाक सारकें नाशिल्यान गाड्याच्या धनयान बैल सोडून घातिल्ले आनी आपलो गाडो थंयच दवरिल्लो आनी तो मेस्ताक हाडपाक गेल्लो. दनपारचो वेळ जाल्लो, कडक वत पडिल्लें आनी लागसरा खंय झाडूय नाशिल्ले. ते खातीर यशोदेन खांदार आशिल्ल्या कृष्णाक त्या गाड्या पोंदचे सावळेंत न्हिदयलो आनी ती व्हावपाक गेली.
कांय वेळ वतकच कृष्ण जागो जालो. ताका भूक लागल्ली. ताणें रडपाक सुरवात केली. पूण ताका दुदाक धरतलो जाल्यार यशोदा लागी नाशिल्ली. कृष्णाक भुकेन रावू नजं जालें. तो व्हडल्या- व्हडल्यान रडूंक लागलो. हे वटेन ते वटेन पांय वावडूंक लागलो. अचकीत नेटान वावडिल्लो ताचो पांय गाड्याच्या कशेंतरी लायिल्ल्या चाकार बसलो. ते सरशी ते चाक सकयल पडलें आनी गाडो एके वटेन घोऽऽऽ करून लवंडलो. कृष्णाच्या रडपाचो आवाज आनी गाडो लवंडिल्ल्यान जाल्लो आवाज दोनूय न्हंयेंत न्हांतेल्या यशोदेच्या कानार पडले. ती तशीच बेगीबेगीन गाडो आशिल्ले सुवातेर आयली. पळयतां तर कितें! गाड्याचें एक चाक कुशीक पडिल्लें आनी गाडो ते वटेन लवंडिल्लो. ती भियेली. आपणे पोंदा न्हिदयिल्ल्या कृष्णाचेर गाडो पडलो कांय कितें? तिच्या मनात विचार आयलो. ती लागीं गेली. गाड्या पोंदा पळयलें. पळयता जाल्यार कृष्ण गाड्या पोंदा हातपाय हालयत मोट्या- मोट्यान रडटालो. तिणें फट करून ताका भायर ओडलो आनी ताचे सबंद आंग सांसपिलें. कृष्णाक कांयच जावंक नाशिल्लें. गाडो मात्सो लेगीत कृष्णाच्या आंगार पडिल्लो जाल्यार ताचो जीव थंयच वचपाचो. ह्या विचारान यशोदेचे आंग शिरशिरलें. तिणें तसोच कृष्णाक आपले छातयेक लायलो आनी ती ताका दूद दिवपाक लागली. एक व्हडलें अरिष्ट टळ्ळें अशें मनांत म्हणून यशोदेन देवाचे उपकार मानले.
दिमखुऱ्या चलूंक जमतकच कृष्ण एका जाग्यार रावना जालो. तो सबंद घर भोंवूक लागलो. ताची हें मोडप, तें फोडप, हें उडय, तें उडय असली कामां चालूच आशिल्ली. घरांत कितें खावपाचें केल्लें आसले जाल्यार आनी ते ताच्या हाताक लागतकच तो तें खावन नाच करतालो. ताच्या ह्या हुतहुतेपाणाक लागून यशोदेक कृष्णाक सांबाळप म्हणल्यार नाका शेवट जातालो. ती मागीर ताचेर व्हडल्यान धेंगशे घालताली. कांय वेळ कृष्ण ओग्गी रावतालो. पूण मागीर ताच्यो लटाफटी परत सुरु जाताल्यो.
एक दीस कृष्णाच्यो ह्यो करण्यो पळोवन यशोदा बेजार जाली आनी तिणें ताका मागीलदारचे पडवेंत आशिल्ल्या उखळाक बांदलो. दोरयेचे एक पोत उखळाक जाल्यार दुसरें कृष्णाचे कमरेक घट्ट बांदिल्लें. उपरांत ती आपलें काम करपाक रांदचे कुडींत गेली. उखळ बरेंच जड आशिल्लें तेन्ना कृष्ण आता एकेच सुवातेर उरतलो, हे वटेन ते वटेन भोंवून त्रास करचो ना अशें यशोदेक दिशिल्लें. पूण कृष्णच तो! तो आनी एके सुवातेर रावला? हरशी म्हणून ताच्या आंगांत विलक्षण बळ आशिल्लेंच. ताणें तें जड उखळूच ओडून ओडून आडवे उडयलें. मागीर तो तें ओडीत ओडीत पडवे मुखार आशिल्या पोरसांत घेवन गेलो. दिमकुऱ्यान चलपी कृष्ण फुडें आनी ताचे कमरेक दोरयेने बांदिल्ले उखळ फाटल्यान अशें तरेन कृष्ण पोरसाच्या भायर वचपाक लागलो. भायर भितर वचपा- येवपाक दोन जाड खूंट लागीं लागीं पुरून वाट तयार केल्ली. कृष्ण हळूह‌ळू ते वाटेंतल्यान भायर सरलो आनी फुडें फुडें वचपाक लागलो. ते सरशी ते जड उखळ त्या दोन खुटां मदीं आडखळलें. कृष्णाक आनीक फुडें वचपाक मेळना जालें. ताणें मागीर जोर लावन उखळ नेटान ओडलें. कृष्णान तशें करिना फुडें ते दोन खूंट कडांयचऽऽऽ करून मोडले आनी सकयल पडले.
कसलो आवाज जालो कांय हे पळोवपाक यशोदा रांदचे कुडींतल्यान भायर पडवेंत आयली. पळयता जाल्यार कितें? पडवेंत कृष्णूय ना आनी उखळूय ना? तिणें फुडें नदर मारली. जाल्यार पोरसाचे वाटेचे दोनूय सूट मोडून पडिल्ले आनी तांच्या मदीं तें उखळ आनी कमरेक दोरी बांदिल्लो कृष्ण तिका दिसलो. ती थार्र भियेली आनी तिणें धांवत वचून कृष्णाक उखल्लो. ताची कमरेची दोरी सोडली आनी तिणें कृष्णाक आपले छातये कडेन घट्ट धरलो. देवाचे दयेन कृष्णाक कांयच दुखापत जावंक नाशिल्ली. ते खूंट तांचे तकलेर पडिल्ले जाल्यार कितें जातलें आशिल्लें असो विचार यशोदेच्या मनांत येवन तिच्या आंगार कांटो उबो रावलो.
येदे व्हडले जड उखळ येद्या ल्हान भुरग्यान ओडून व्हरप ही एक अजापाची गजाल आशिल्ली. इल्ल्याश्या कृष्णाच्या आंगांत कितलें बळ आसा हें त्या दिसा यशोदेक आनी मागीर सगळ्या लोकांक कळ्ळें. इतले मात खरे की कृष्णाचेर आयिल्ले एक व्हड संकट त्या दिसा टळिल्लें.
काय दिसांनी दिमकुऱ्यांनी चलपी कृष्ण बसपाक शिकलो. मागीर तो हळूहळू उबो रावपाक लागलो. रोखडोच तो चलपाकूय शिकलो. आपणांक चलूंक जमता हें समजना फुडें कृष्णाचो पांय घरात तिगना जालो. तो परत परत घरा भायर धावपाक लागलो. ताका सांबाळटा म्हणसर यशोदेक ताका शेवट जावपाक लागले. त्या मानान बलराम थंड आशिल्लो. ताका राग रोखडोच येतालो पूण तो हुतहुतो नाशिल्लो. ते खातीर रोहिणीक जाताले ते कश्ट यशोदे परस उणे आशिल्लें.
एक दीस असोच कृष्ण यशोदेची नदर चुकोवन घराच्या आंगणाच्या भायर गेल्लो. गिमाचे दीस आशिल्ले. अचकीत वारो सुटलो. झाडां- पेडां वाऱ्यान नेटा नेटान धोलूंक लागली. वाऱ्या वांगडा धुल्ल, पानां उडपाक लागलीं. करतां करतां वाऱ्याचो भोंवरो तयार जालो. वारे घुंवून घुंवून वयर वचपाक लागलें. वारें घुंवता तशें धुल्ल, पानांय घुवूंक लागली. चंवशी वटेन धुलूच धुल जाली. फुडलें कांयच दिसना जाले. ह्या भोवऱ्यांत कृष्ण सांपडलो.
वाऱ्याचो आवाज आयकून यशोदा भायर आयली. तिणें कृष्ण खंय दिसता काय म्हणून पळयलें. पूण कृष्ण दिसलो ना. ती परत घरात गेली आनी कृष्णाक सोद‌पाक लागली. पूण कृष्ण घरांत नाशिल्लो. ती परत वसऱ्यार आयली आनी तिणें भायर नदर मारली. पूण सगळ्या वटांनी धुल्ल जाल्ल्यान कांयच दिसनाशिल्ले. तिका हुस्को जालो. कृष्ण भोवऱ्यान सांपडलो कांय कितें? तिच्या मनांत प्रस्न उबो रावलो. वाऱ्याच्या नेटान झाडां मोडून पडटात तीं तिणें पळयलीं. लोकांनी भायर सुकत घाल्ले कपडे वाऱ्या वांगडा उबून वतात ते तिका दिसले. ती भियेली. कितें करचें हेंच तिका सुचना जालें. घरा भायर सरपाकूय तिका भंय दिसूंक लागलो. थंयच वसऱ्यार उबी रावून ती वारे केन्ना एकदा थांबता ताची वाट पळोवंक लागली.
कांय वेळान वाऱ्याचो नेट कमी जालो. भोवरोय नाच जालो. तशी यशोदा कृष्णाक सोद‌पाक भायर सरली. कांय अंतरार तिका कृष्ण व्हडल्या व्हडल्यान रडटाना दिसलो. खंय आसलो कृष्ण? लागींच एक कोंड्यांचें बेट आशिल्लें. तांतुतल्या एका कोंड्याक घट्ट वेंग मारून कृष्ण उबो आशिल्लो. भोंवतणचीं चडशीं झाडां वाऱ्याच्या नेटान मोडून पडिल्लीं, पूण कोंडयांचे बेटीक कांयच जावंक नाशिल्लें. ते खातीर वाऱ्याच्या भोंवऱ्यांत सांपडून लेगीत कृष्णाक कांयच जावंक नाशिल्ले. यशोदेन बेगीबेगीन कृष्णाक उखलून घेतलो आनी ती घरांत आयली. कृष्णाचेर आयिल्ले संकट टळिल्लें आनी तो त्या संकटातल्यान वाटावल्लो.

अनिल नायक
9049079789