बाय, हॅपी जर्नी

भांगरभूंय | प्रतिनिधी

जिणेंत ते- ते पिरायेर फावो तें आपणावंचें आसता. “हांवूच जिणेचो धनी; जीण कशीय जियेल्यार चलता,” म्हूण आमी हट्ट धरलो जाल्यार आमीच आमचें लुकसाण करून घेतात, हाची नोंद आमी घेतल्यार बरी.

वेग-वेगळ्या राज्यांनी प्रवास करपाचो थोडो अणभव म्हाका आसा. ट्रेनीनी बसींनी वा विमानांनी आमी प्रवास करतात तेन्ना आमचीं घरचीं आमकां पावोवंक येतात आनी वचपाचो वेळ जालो म्हणटकच “बाय हॅपी जर्नी” वा आमचो प्रवास बरो जावंक आंवडेतात. आमचीं लागशिल्लीं म्हणटकच, आमकां तीं बरें मागतात. आपलो हुस्को आनी मोग तीं उक्तायतात. तांकां आमचो प्रवास बरो जाल्लो जाय. खूप बरी गजाल. हातूंत कांय वायट ना.
आमी प्रवास करतना आमचो प्रवास कश्टांविरेत, म्हणल्यारूच सुरक्षीत जावंचो अशें आमकां आनी आमच्या लागशिल्ल्यांक दिसता. पूण आमी जियेतात ती जीण सुरक्षीत आसची वा जिणेचो प्रवास मनीसपणाक सोबता तसलो जावंचो म्हण आमच्या मदल्या खूप थोड्या जणांक दिसता. आमी आधुनीक संवसारांत जियेतात म्हणटच आमी कशेंय जियेल्यार, वा आमची वागणूक कशीय जाल्यार जाता, हें आमच्या चडश्या जणांच्या मनांत रिगलां जावंक जाय. एके काॅलेजींत शिकोवपी ती शिक्षिका एका तरणाट्यांक असो उपदेस दिताली: “पळे, तुजें गर्लफ्रेंड खूप सोबीत दिसता.”
‘‘Thank you Ma’am” त्या तरणाट्यांन खुशालकायेन जबाब दिलो. “मॅम, म्हज्या मम्मी-डॅडीक हांवें सांगुंक ना,” ताणें म्हणलें.
‘कित्याक सांगूक जाय? आतां सगल्यांकूच गर्लफ्रेंडां आसात न्हय?” ते शिक्षिकेची जाप.
खरेंच, आयज आमच्या जिणे- प्रवासा कडेन आमची फावो तितली गंभीरताय दिसून येना. “सगलींच तशीं वागतात न्हय? आमीय तशींच वागल्यार कितें जाता?,” असली वृत्ती आयज मान वयर काडून पळेता. सगलीं म्हणल्यार कोण? पांच जणां? धा जणां? पन्नास जणां? हीं ‘सगलीं जावंक शकतात? दुसरो पासून आपले जिणेचेर दुर्लक्ष करता जाल्यार आमी तशेंच करुंक जाय म्हण ना. दुसरीं जियेतात तशींच आमी जियेवंचें म्हूण कोणें सांगलां? दुसऱ्यांचे जिणेंत कितें बरें आसा, म्हणल्यारूच मनीसपणाक सोबतात तसलीं तत्वां आसात, तीं आमी आपणावप शाणेंपणाचें. तांतूत कांय वायट ना, पूण बेश्टेंच दुसऱ्यांचे सांगाती जावन, फावो न्हय तसली जीण जियेवपांत कांय अर्थ ना. खिणा पुरती खुशालकाय मेळपाची शक्यताय आसा. तितलीच पुरो काय?
जिणेंत कांय फावटी आमकां जाय तशें घडना तेन्ना जिणेंत बरे दीस येतले हाची वाट आमी पळेतात. हे बरे दीस बेश्टेच येनांत. बरे दीस येतले जाल्यार आमी आमचेच जिणेंत भितर सरुंक जाय. जिणेंत भितर सरप म्हळ्यार थोडो वेळ घेवन, जिणेंत कितें बरेपण आयलां, जिणेंत कितें चुकलां हाची मोलावणी आमचे कडल्यान जावंक जाय. हें करुंक आमकां धाडस जाय आनी दुसऱ्यांचो, म्हळ्यारूच मसलतदारांचो (counsellor) आदार गरजेचो. अशें आमचे कडल्यान घडलें जाल्यारूच आमी आमचे जिणे- प्रवास सुरक्षीत जावंक पावलां मारतात, म्हणुंयेता.
जिणेंत भितर सरल्यार वा मसलतदारां कडल्यान वृत्तीची पुनर- रचणूक जाल्यार वा मनाक नवें प्रशिक्षण मेळळें जाल्यार, आदल्या वरी आमकां वागुंक मेळचें ना म्हूण आमकां भंय दिसता. भंय दिसता म्हूण आमी फाटीं सरलीं जाल्यार जिणेंत बरे दीस सोडूच, आमची मानसीक भलायकी इबाडून जिणेंत खूप कितें चुकुंयेता.
जिणेंत ते- ते पिरायेर फावो तें आपणावंचें आसता. “हांवूच जिणेचो धनी; जीण कशीय जियेल्यार चलता,” म्हूण आमी हट्ट धरलो जाल्यार आमीच आमचें लुकसाण करून घेतात, हाची नोंद आमी घेतल्यार बरी. आमची जीण असुरक्षीत जाल्ली वा इबाडलली कोणाकूच नाका. एके सुवातेर सावन दुसरे सुवातेर प्रवास करताना आमचो प्रवास बरो जावंचो अशें दिसता; तशेंच आमचे जिणेचो लांब प्रवास अधीक सुरक्षीत आसूंक जाय म्हूण आमकां दिसूंक जाय. हेच वाटेन आमचीं पावलां धांवूंक जाय. दिसना तुमकां?

जॉन एम्. आल्फोंसो, कार्मेलीत
7666519837