भांगरभूंय | प्रतिनिधी
दर एक मनीस आपल्या नदरे प्रमाण खंयचीय वस्त पळयता आनी विचारा प्रमाण तिका चित्रायता.
दर एक दीस हो नवोच, पूण ताचे कडेन नव्यान पळोवपाची तयारी मात आमच्या मनाची आसची पडटा. दरेक खीण हो आपले तरेन नवोच, कित्याक काय म्हणश्यात जाल्यार जावन गेल्लो थोडो लेगीत वेळ आमी परत हाडून जगपाक शकनात. मागीर तें आमचें भुरेपण आसूं वा आमी वगडायिल्ली आमची सामकी लागींची व्यक्ती. एकदाचें गेले म्हणटकच कांयच कशेंच परतना. एक एक खिणांत खेरीत खाशेलपण आसता. जिणेचो नेमूच तो, दिल्ल्या वेळा वांगडा जगूंक शिकप ना जाल्यार उरिल्ले दीस केल्ले चुकीच्या सांगातान वा इतलीं वर्सां हांवें कांयच केलें ना ह्या खंतीन सारप. एकदां हातांतल्यान वेळ वतकूच ताका रडून फायदो कितें? देखून वेळ वच्चें पयलींच खऱ्या अर्थान जीण जगून घेवपाक जाय. कारण वेळाच्या भोंवऱ्यांत एक खीण जगपाची दुसरी संद मेळना.
जण एकल्याक जिणेचो शेवट खबर आसा. जिणेचें हें एक अशें सत्य जें कोण लिपोवन दवरपाक शकनात, नाय म्हूण न्हयकारपाक शकनात. चडश्या वेळार भावनेच्या भारार आमी खूब चुको करतात आनी मागीर आपल्या कडेनच वायट घडटा म्हणपाची खंत उक्तायतना नशीबाक दोश दितात. ‘बीं तशें भात’, ज्या तरेच्या विचारांचे बीं आमी आमच्या विचारांत रोयतात ताचेंच फळ आमचे वागणुकेंतल्यान दिसून येता. एकादस करतल्यानच फळार खावपाक जाय म्हणटात तशें आमचे कृतीचे परिणाम मागीर आमकांच भोगचें पडटात. भुरगेपणांतलें चलप धरून उलोवप आमी वेवस्थीत करतात. शाळेंतल्यान सामान्य ज्ञान, निती मुल्यांची शिकवण घेतात. बरें वायट समजून ताचेर उजू मार्ग आपणावपाचो निर्णय घेतात. मागीर पिराय वाडटा तशी आमची शिकवण खंय लिपता खबरना. पिराये वांगडा आमी ज्ञानी जावपाचे सुवातेर अज्ञानी जावन वावुरतात. केन्ना केन्ना तकलेंत विचार येता. मनशाक बुद्दीचें दान तर दिला, तरी आसतना बुद्द आसुनूय आमी निर्बुद जाल्ल्या वरी कित्याक वागतात आसतले काय?
खूब फावटीं कल्पनेंतल्या बऱ्या दिसांची वाट पळोवपाच्या बोवाळांत नकळटा वर्तमान जगपा कडेन आडनदर जाता. मुखार वचून फुडाराच्या हुसक्यान आमी आमचो भूतकाळ सारको जगलोच ना हें भविश्याच्या वाटेर चलता- चलता खंय तरी खूब पयस पावतकच समजता. खंयचो दीस बरो खंयचो दीस वायट हें आमी आमच्या जिवितांत आयिल्ले घडणुके वयल्यान वा परिस्थिती वयल्यान थारायतात. पूण खरें म्हणल्यार परिस्थिती आमकां आमची तांक कळोवन दितना आमचे करणेची जाण करून दिता.
दीस बरो वा वायट आसना सदचे सारकोच सूर्य पुर्वेक साकूनच उदेता आनी पश्चीमे वटेन अस्तमता. फांतोड जावन सकाळ, दनपार, सांज, तिनसांज, रात अशें दिसाचें बदलतें रूप आपल्या वेळा प्रमाणूच चलता. खंयच कोण नेम मोडिना कोणाचेच येवप वचप फाटीं फुडें जायना. मागीर दीस कसो वायट जालो? दिसा कडेन पळोवपाची आमची नदर आनी आमचे विचार दिसाक चित्रायता, अशें म्हणचें पडलें ना?
बरें वायट थारावप हो सगलो नदरेचो खेळ. जण एकलो आपल्याक नदरेक कितें बरें दिसता तशेंच पळोवपाक सोदता. एक वस्तू कडेन पळोवपाचो दोगा मनशांचो दृश्टीकोन एक तरेचो आसतलो असो ना. दर एक मनीस आपल्या नदरे प्रमाण खंयचीय वस्त पळयता आनी विचारा प्रमाण तिका चित्रायता. प्रत्येकाच्या वांट्याक सूख दुख्ख हें आसता. जीण जगपाचे हे दोन घटक सगल्यांच्याच अणभवांत आसपावतात. जिणेंत येवपी बरे वायट परिस्थितींत योग्य विचार करून फावो तो निर्णय घेवपाक कळपाक जाय. विचारांत सकारात्मकतेची खोलाय आनी नदरेंत निवळ दृश्टीकोनाची भर घाली जाल्यारच पुराय संवसार सुंदर दिसतलो.
– निकिता ना. मडगांवकार
खिणाखिणाक ताज्यो घडणुको आनी तुमचे कडेन संबंदीत दरेक खबर मेळयात एका क्लिकाचेर! फेसबूक, ट्विटराचेर आमकां फॉलो करात आनी व्हाट्सएप सबस्क्रायब करपाक विसरूं नाकात.
