बरें करपांतूच मनशाक तारण

भांगरभूंय | प्रतिनिधी

तो फकत कुटुंबा खातीर बांदील न्हय तर समाजा खातिरूय बांदील आसता. अध्यात्माचेर तो विस्वास दवरूं वा ना दवरूं, न्हिदेंतल्यान जागो जातकच आपूण जिवो आसा, ह्या तत्वाक तरी ताणें मान दिवंक जाय.

संवसारांत जो कोण जल्म घेता तो मरताच. जल्मा थावन मर मेरेन जें जगणें आसा तें जिवीत. हो काळ कितलोय आसुंयेता. मोटव्या जिविताचो मनीस नशीबफुटको अशें म्हणूंक जावंचें ना. इटलीचो कार्लो आकुतीस फकत पंदरा वर्सां जगलो, पूण इतल्याच काळांत एक सांत जावपाचे कारनामे ताणें करून दाखयले, ताणें आपल्या जिविताक तारण हाडलें. मनीस शंभर वर्सां जगुनूय कांयच करिनासतना मेलो जाल्यार ताच्या जिविताक कसलो अर्थ? थोडे फकत आपल्या कुटुंबा खातीर जगतात. तांचे खातीर जायतें कितें करून दवरतात आनी मरतात, तो कुटुंबा पुरतोच व्हडलो थारता. कोलकाताची माद्र तेरेजा, जिणें गरीब दुबळ्यां पासत आपलें जिवीत अर्पिलें, आयज तिका संवसारभरचे लोक वळखतात ‘सेंट ऑफ दी गटर्स’ म्हण. अशे जायते मनीस आसात जाणीं आपलें जिवीत दुसऱ्या खातीर अर्पण केलें आनी ते अज्रांवर जाले.
जिणेचो अर्थ कितें?
कितलेय खोलायेन विचार केलो जाल्यार ह्या प्रस्नाची जाप मेळची ना. कित्याक मनशाची रचणुकूच अशी खास आसा की मनशा- मनशा मदें साम्य ना. खंयचेय रितीन विचार केल्यार एक मनीस दुसऱ्या मनशा कडें जुळना, विचारांनी, कुडीन, रंगान, आकारान आनी कसोय. जुळे मनीस लेगीत एक सारके आसनात. दर एका मनशाची जीण वेगळी. जायत्या तत्वगिन्यानी आनी धर्मीक विचारांचे नदरेन, मनीस आपूण कितें करूंक सोदता वा विंचून काडटा तीच जीण अशें म्हणूंक जाता. मोटवे रितीन, जिवीत म्हणल्यार आपल्या अस्तित्वाचो उद्देश, समाज जोडणी आनी खोस सोदप.
हें कशें घडटा?
दर एका मनशाचे जिणेचो अर्थ वेगळो. कांय प्रमाणांत वडिलांचे वागणुकेंतल्यान तो येता, सरभोंवतणच्या वातावरणांतल्यान तो भितर सरता, इश्ट- मित्रां आनी सोयऱ्यांच्या सहवासांतल्यान तो स्पर्शून वता. अणभव, नातीं, समजुती आनी मुल्यां हांचे वेल्यान मनशाच्या जिविताक आकार मेळटा. अशें म्हणटात, ‘भुरगीं पळोवन शिकतात.’ मनीस वाडटा तसो, आपूण जें कितें पळेता ताचे वेल्यान घडटा. कांय जण नात्यांतल्यान, कामांतल्यान, वेव्हारांतल्यान, छंदांतल्यान वा आध्यात्मिक पद्दतींतल्यान घडटात. अर्थपूर्ण जिवीत होच मनशाचो हेतू आसता.
जिणेचो उद्देश कितें?
मनीस जल्मलो म्हणटच बेकार कोण रावना. ल्हानपणार शिकता आनी मागीर खंय तरी नोकरी करता. नोकरेंतल्यान आपलें करिअर घडयता. भरपूर जोडीची आस्त बाळगिता. लग्न जाता आनी कुटुंब वाडयता. कुटुंब वाडटकच समाजीक जबाबदारी विसरता, फकत आपल्या कुटुंबीक पागेरांत जगता. जोडप आनी सुगूर जिवीत जगप, सकाळीं भायर सरप आनी सांजेर येवन आपल्या कुटुंबा फुड्यांत रावप होच चड जणांच्या जिविताचो उद्देश जाल्लो आसता. कुटुंबा बराबर इश्ट आनी समाज हांचे कडेन घट संबंद दवरपाचो उद्देश बाळगिल्यार आपलेंपण आनी समाजीक नातें अदीक घट जाता हें मात तो विसरता. समाजीक खुशालकाय नासतना कुटुंबीक उद्देश साध्य जायना हेंय मनशान वळखूंक गरज.
जिणेक अर्थ कसो हाडप?
मनीस हो जुंवो न्हय. ताच्यान एकलो कसोच रावूंक जायना, ताका सांगात जाय आसता. म्हण ताका एक कुटूंब दिल्लें आसता. हें एक समाजीक तत्व. थोडे मनीस आपूण वा आपलें कुटूंब म्हणल्यारूच जिवीत समजतात. खरें जिवीत कुटुंबा भायरूय आसता. अर्थपुर्ण समाजीक कार्यावळींनी वांटो घेवप, सैमाचे सोबीतकायेची कदर करप वा दिसपट्ट्या हालचालीं भितर नवे लोक मेळोवप, धर्मीक कार्यांत वांटेकार जावप, धर्मदान वा समाजदान करप, गरजेवंतांक आधार करप, असल्या अणभवांत खोस मेळयल्यार जिविताक अर्थ येता. जायते मनीस आपल्याच अडचणींनी घुस्पून आसतात, ते स्वार्थी जिवीत जगतात. म्हण अडचणींक फुडो करतना, अर्थीक परिस्थिती सतायता तेन्ना अध्यात्मीक आनी धर्मीक वावरांत वांटेकार जाल्यार, तशेंच आपणा खातीर आनी दुसऱ्या खातीर देवा कडें उलयल्यार जिविताक अर्थ येवं येता.
जिवितांत भिरांत
मनीस सदां खुशाल जियेवंक सोदता, पूण खंय ना खंय वा केन्ना तरी तो दुख्खाक फुडो करता. तेन्ना ताचेर भिरांत येता. हें दुख्ख म्हळ्यार आपल्या कसल्या तरी गुन्यांवाची ख्यास्त काय? अशी भिरांत ताचे मुखार उबी रावता. दुख्खाक फुडो करतना तो निर्शेता, हाका-ताका जबाबदार धरता, अर्थात तो भिरांतींतल्यान वाट काडूंक सोदता. भिरांतीक फुडो करतना तो कांपून उठटा आनी ताका देवा फुड्यांत वचूंक पासून भिरांत दिसता. देवान आपणाक ख्यास्त लायल्या असले भावनेन तो जायते पावटीं फटवता आनी आत्मविस्वास व्हगडावन बसता. मागीर कोणाशीं वचूं? असो प्रस्नूय ताका सतावंक लागता. आपलें अस्तित्व सोदतां-सोदतां तो भिरांतींत घुस्पून उरता. उप्राशिल्ल्या वायट घडियांनी संघर्श करतना परिस्थितींत बुचकळून लेगीत भिरांत अणभवता आनी ताची जीण हालून वता. अश्या भिरांतीच्या वेळार देव मनशाच्या सांगाता आसता, हें पवित्र पुस्तक, रामायण, भगवद् गीता, कुराण आनी सगळ्या धर्मग्रंथांनी लेगीत बरयल्लें आसा.
सोंपयतना…
मनीस म्हणल्यार कोण? तो एक समाजीक प्राणी, जो ह्या संवसारांत अधिकारान येवंक ना, ताका आवय- बापायन जल्माक घाला. म्हणून तो तांचो रिणकारी हें मनशान वळखूंक जाय. तो फकत कुटुंबा खातीर बांदील न्हय तर समाजा खातिरूय बांदील आसता. अध्यात्माचेर तो विस्वास दवरूं वा ना दवरूं, न्हिदेंतल्यान जागो जातकच आपूण जिवो आसा, ह्या तत्वाक तरी ताणें मान दिवंक जाय. देखून आपणाक जाय तसो जगतलो हे चुकीचे कल्पनेन फुडें वतल्या मनशाक सैम ब्रेक लायता. मनीस आपलें तशेंच दुसऱ्याचें बरें करूंक आनी वायट करूंक स्वतंत्र आसता, तेन्ना आपल्या जिविताचो अर्थ कितें? उद्देश कितें? हाचेर सकारात्मक विचार करतना, आपणा बराबर दुसऱ्याचें बरें करपांतूच आपलें तारण आसा म्हण ताका कळटा. हेंच तर जिवीत, हीच तर जीण.

विन्सी क्वाद्रुश
9822587498