फट केन्ना उलोवप ना ?

भांगरभूंय | प्रतिनिधी

‘Johny Johny
Yes papa
Eating sugar?
No papa
Telling lie?
No papa
Open your mouth…
Ha ha ha! ’
बालगीत ल्हान- व्हड सगल्यांच्या आवडीचें. कमरार हात दवरून उबो आशिल्लो पापा आनी ताचे मुखार तोंड उगतें करून आशिल्लो जॅानी हें चित्र आमकां हांसयता. जॅानी पापाक फट सांगता. तें आयकतना आमी मुमुरकेंच हांसतात. सानुल्यांक असल्यो फटी मारपाक खूब आवडटात. पापा घरा येवचे पयली भुरगो जेवता आनी, ‘हांव जेवलोच ना’, म्हूण पापाक फटी सांगता आनी मागीर ‘फटयलें’ म्हूण ताळ्यो मारून नाचता. खूब व्हड जाली तरीं लिपचेल्यांनी खेळपाक तांकां आवडटा तशेंच, असलें फट उलोवपाक आनी किटकिटपाक आवडटा. तांचो निर्व्याज, निरागस असो तो एक खेळूच.
ल्हवूल्हवू, मस्करी आनी फट सांगप हांतूतलो फरक भुरग्यांक पटोवन दिवप हें मोठ्या फिशालकायेचे काम पालक मुजरत करतात. 4-5 वर्साचें भुरगें काण्यो घडयता आनी त्यो सांगून सगल्यांक फटयता. जितली भुरग्याची कल्पनाशक्त व्हड तितल्यो ताच्यो वल्गना व्हड! तीं बंडलां आयकून आमची मनरीजवण जाता म्हूण आमी हांसतात. भुरग्यांकूय ताची मजा येता.
भुरग्यांक वाढयतना कांय प्रसंग मोटे कठीण येतात. घराक नवो रंग काडील्लो आसता. वण्टीर कांयच बरोवप ना म्हूण भुरग्यांक कडक ताकीद दिल्ली आसता. चार दीस भुरगीं आयकतात. पाचव्या दिसा तांचें शिवशिवपी हात ओगी कशे रावतले? तीं शाळेंत नवीनूच पेनान बरोवंक लागिल्ली आसतात..दोगा भुरग्यांतलें एकलें सुळसुळीत वणटीचेर आपलेंच नांव पेनान नेट्टान बरयता. मागीर आपल्याच नावां फुडे “पिशें‘ म्हूण बरोवन सोडटा. इतल्यान, मम्माची तापसाणी दुस-याक पडची. आपूण पिशें म्हूण काय कोण बरयता? आनी जाताय तशेंच. जाणें बरोवना ताकाच पेट पडटा. विचारूंक गेल्यार एकलो देवाचो सोपूत घेता आनी एकलो आवयचो. घरांत तिसरो कोणूच ना. भुरगीं शिवशिवपी हात
फट उलयतात हें सिद्ध जाता. भुरगीं
असलें फट उलयतातूच. व्हड जातकूच लेगीत उलयतात.
शाळेंत तीं सदाच टिचरीची मोगाचीं आसतात. डिक्टेशनाक ताचे सगले शब्द बरोबर येतात. तांकां एकल्याकूच तांची टिचर सदांच शाब्बास, वॅरी गूड, स्टार बी दिता. धांवपांत तीं सदांच पयल्या पांवड्यार आसतात. उंच उडी ताचीच सगल्यांत उंच आसता… ही सगलीं भुरग्यांची सपना आसतात. त्याभायर, पालकांक खूश करपाचें एक साधन म्हूण ती गुगल्यो उडयतात. ल्हान आसतना मार चुकोवपाक आनी व्हड जातकूच स्वत:क सिद्ध करपाक भुरगीं फट उलयतात.
आपली अपुरबाय जावची या हेतून भुरगीं फट उलयतात. आपल्याक टिचरीन वॅरी गूड म्हळ्ळें की आवय खुश जाता हें भुरग्यांक समजता. म्हणून ती घडोवन कांय गजाली सांगतात. तेन्ना पालकांनी असल्यो फटी तितल्याच गांभिर्यान घेवच्यो. फकत ताची फाव तितली अपुरबाय जाता काय ना हाचेर लक्ष दिवचे.
आमीय भुरग्यां कडेन फट उलोवंक जायना. क्रिकेट मैच आसा म्हणून पप्पा घरा रावला. पूण बॉसाक तो ’सिक लीव’ दिता. हे पळोवन भुरग्याक फट उलोवपाची देख मेळटा.
नवी कसलीय म्हायती भुरग्यांक दिवचे पयली विचार करूंक जाय. जाता तितली खरी म्हायती तांकां दिवची. पयलीच्यान चलून आयिल्ली म्हायती फट आसा म्हूण तुमी जाणात जाल्यार ती म्हायती भुरग्याक दिवची न्ही. देवाची संकल्पना भुरग्याक सांगतना…. देव आसा, तो आमकां राखता. आमचे बरोबर देव सदांच आसा अशें सांगचें. पूण सगली सृश्ट देवान निर्माण केल्या, आमकां देवान निर्माण केल्यात अशी फट मारची न्हीं. मनशान देवाची संकल्पना फुडे हाडल्या. सगल्यांचो देव एक अशें खरें गिन्यान भुरग्याक दिवचे.
खरें उलोवपाचे आमचे कांय नेम आसतात — सदांच खरे उलोवचें. फट केन्नाच उलोवप ना. एक फट उलयत जाल्यार तें लिपोवपाक धा फट उलोवचें पडटा. निमाणे सतूच भायर सरता. त्या खातीर सदांच सत्य उलोवप. कोणेय फासार लेगीत चडयल्यार सत्याचीच कास धरप. सत् हें दर्यार उडयल्या वस्तू भशेन. केन्ना ना केन्ना देगेर येताच! हें आमकां भुरगेपणासान शिकयलां. ताकालागून फट आमकां सोसना. आता मात, सत उदक घालून पातळ केलां. अर्धसत्य, ‘नरो वा कुजंरोवा’ भशेन उलोवप आयकूचे पडटा. पूण ताका दुसरो उपाय ना. इतलीं प्रलोभना आनी इतले पर्याय नुखार आसतात की भुरगीं फट उलयतात.
व्हड जातकूच जेन्ना भुरगीं फट उलयतात तेन्ना तांचेर बारीक नदर दवरची पडटली. फट उलोवपा फाटले कारण सोदचें पडटले. वायट संवयी, ड्रग्स् सारक्या जाळ्यांत तें घुस्पला काय हाचो सोद घेवचो पडटलो. ताची संगत खंयची ते तपासचें पडटले. वायट मार्गान वता जाल्यार ताका सुदारपाखातीर पालकान जागरूक रावचे पडटलें.
सदांच खऱ्याचो कास धरपी आमचे महात्मा गांधी भुरगेपणान एकदा फट उलयल्ले…
महात्मा गांधीजींच्या व्हडल्या भावाक वेवसायांत लुकसाण जालें. तांकां पयशाची गरज आशिल्ली. महात्मा गांधीजीन आपले कडेन आशिल्लें भांगराचें कडें विकलें आनी ते पयशे भावाक दिले. आपल्या बापायक मात तांणीं भांगराचें कडे शेणलें न्हूण फट मारली. बापायन ताका कांयच जाप दिली ना. आपणें फट सांगलें म्हूण गांधीजींक सुख लागना जालें. रावू नजो जावन तांणी आपली ही चूक पत्र बरोवन बापायक कळयली. आतां ताका दिसलें बापूय आपल्याचेर खूब तापतलो.. पूण पत्र उगडून वाचनाफुडें बापायच्या दोळ्यांतल्यान घळघळीत दुकां व्हांवंक लागलीं. महात्मा गांधी म्हणटात की, तेन्ना तांकां कळ्ळें, मोग हिंसे परस चड प्रभावी आसता.
आपल्या भुरग्यान खरें आनी सदांच खरेंच उलोवचें अशें सगल्या पालकांक दिसता.. फट केन्नाच उलोवप न्हीं हें ब्रीदवाक्य सुंदर तर आसाच. पूण, तांतुत प्रस्नचिन्ह घालून, बदल करून, फट केन्ना उलोवप ना? अशे म्हळयार मार्ग सांपडटलो काय?
जेन्ना आपल्याचेर विस्वास दवरिल्लो आसता, जेन्ना वैयक्तिक आनी सामूहिक नीतीचो प्रस्न येता, जेन्ना आपूण फट उलयल्यार दुस-याचेर अन्याय जाता, दुसऱ्याक दुख्ख जाता थंय केन्नाच कोणेय फट उलयल्यार ताका माफी ना. बाकी किरकोळ एप्रिल फूल बाराय म्हयने चालू आसता. अशें आता आमी सत्या कडेन वाटपण करचें पडटलें.

स्मिता तिंबले